James Worthy Opinie 9 jun 2017, 08:38

Leestijd: 3 minuten

Grijs

Een oude man op een bankje in het bos. Hij kijkt voor zich uit, maar in feite kijkt de man enkel terug. Naast hem ligt een boomtak die tot wandelstok is gepromoveerd. Twee grijze wenkbrauwen komen bij elkaar op de top van een neus die vol rode adertjes zit.

„Je mag naast me komen zitten hoor, maar mijn besluit staat vast,” zegt de oude man.

„Welk besluit?”

„Ik wil niet meer.”

„Draagt u daarom winterkleding in een hittegolf?”

„Ja, ik dacht dan gaat het uitdrogen misschien wat sneller.”

„Heeft u veel pijn dan?”

„Nee, ik heb helemaal geen pijn. Mensen met pijn zeuren steevast over het feit dat ze pijn hebben, maar ik zeur juist omdat ik geen pijn heb. Ik heb recht op pijn. Mijn pijn. Pijn is een mensenrecht.”

„Hoe oud bent u dan?”

„91. En mijn lichaam doet het nog en mijn hoofd is nog op orde. Weet je hoe onmenselijk dat is? Oud worden met een goed functionerend brein? Veertig jaar geleden had ik alles. Echt alles, maar ik had vooral de mooiste vrouw van de wereld. Mensen van jouw leeftijd zouden nu een foto op het schermpje van hun telefoon laten zien, maar ik heb geen telefoon. Ik heb niemand om te bellen.”

„Beschrijf haar dan in woorden.”

„Mijn vrouw werkte in een banketbakkerij. Als ze voor mijn deur stond kon ik haar ruiken. Ze hoefde nooit aan te bellen. Stroopwafels, soesjes, tompoezen, ik vond het echt jammer als ze ging douchen. Ze had donkerbruine krullen tot aan haar stuitje. Een cape van pure chocolade. En die ogen. Groen als pistache-ijs. Ze was zo mooi. Eigenlijk was ze te hoog gegrepen voor mij, maar toen liet ze me zweven. En toen ging ze dood. Ben jij zo iemand die denkt dat tijd alle wonden heelt?”

„Nee, ik ben zo iemand die de wonden open blijft krabben.”

„Goed zo. Tijd heelt niets. Ik mis mijn vrouw nog iedere dag. Al twintig jaar lang. Dat zijn meer dan zevenduizend dagen. Ik ruik nog iedere dag aan haar haarborstel. Soms spuit ik voor het slapen gaan haar parfum op mijn hoofdkussen en dan word ik gewoon wakker met een erectie. Ik ben 91. En nu verlang ik naar de dood zoals ik naar haar verlang. Ooit lag mijn neefje op zijn sterfbed en toen ik hem vroeg wat hij later had willen worden, zei hij grijs. Grijs. Nu ben ik grijs en wil ik hem worden.”

„Hardlopers zeggen vaak dat de race het mooist is als je de finish kunt zien. Is het leven ook het mooist als je de dood kunt zien?”

„Nee, het leven is het mooist als alles past. Begrijp je? Het leven was op maat voor mij gemaakt en toch werd het op den duur ondraaglijk. Het leven is het mooist als je samen de slappe lach krijgt op een hotelkamer in Zuid-Afrika. Het leven is het mooist als je nog herinneringen kunt maken. Het leven is het mooist als je nog niet dood wilt.”