Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 09:04

Leestijd: 2 minuten

Etnische minderheden

Het zijn etnische minderheden die in Almere buschauffeurs het rijden door bepaalde wijken onmogelijk maken door stenen door hun ruiten te kogelen.

Het zijn etnische minderheden die in Almere de buurtbewoners met steentjes bekogelen tijdens het boodschappen doen.

Het zijn etnische minderheden die in Ede relschoppen en auto’s in de fik steken.

Het zijn etnische minderheden in Amsterdam maffiose praktijken ondernemen.

Etnische minderheden, oftewel Nederlanders van Marokkaanse komaf. Toch mooi hoe de scheidslijnen van de etnische minderheden met islamitische achtergrond lopen: Nederturkjes zweren trouw aan hun sultan aan de Bosporus die ze aanzet tot NSB-gedrag, Mocro’s zweren bij geweld. Elke. Week. Weer. Halen onze islamitische kansenparels met hun gedrag de krantenkoppen. En onze reflex is zo Nederlands als hagelslag en gestampte muisjes: de kansenparels zijn niet op te voeden, wij moeten ons maar aanpassen. Bus rijdt een ander rondje, burgemeester haalt er een Marokkaan bij en deze columnist verhuist naar een andere stad. Ja, gefeliciteerd, elf jaar na Job Cohens ‘U hoeft hier niet te wonen’ heb ik de hoop opgegeven dat onze politici verder komen dan zalvende woorden terwijl tuig ons Nederland verziekt.

Want waarom leggen politici de verantwoordelijkheid niet waar ‘ie hoort: bij de ouders van relschoppende jongeren? Het zijn de ouders die falen in de opvoeding van hun kroost, die falen hun kinderen waarden en normen bij te brengen. Of is het soms gebruikelijk in Marokko om anderen met stenen te bekogelen, tegels richting bussen te gooien, auto’s in de fik te steken en carrière te maken als maffioso? Waar zijn politici, die ouders ter verantwoording roepen in plaats van criminelen tot kansenparels te bestempelen?

En waar zijn politici die Erdogan en zijn aanhangers binnen onze landsgrenzen vertellen dat ze NSB’ers zijn, spugend op en in de hand die ze voedt? Wanneer wordt de kliklijn die de Turken hebben ingesteld om Nederlanders in een ander land aan te geven, veroordeeld en juridisch aangepakt? Want die kliklijn bestaat nog steeds: toen ik een maand geleden wegvluchtte uit Turkije liepen er vier aanklachten tegen me; op dit moment zijn het er negen. Tegen de tijd dat ik voor de rechter sta – 6 september – gok ik dat het er nog een stuk meer zijn.

Dit is niet mijn Nederland. En toch is dit mijn Nederland. Daarom vervalt deze columnist met een etnisch Turkse achtergrond in herhaling: etnische minderheden zijn tikkende tijdbommen onder onze westerse samenleving. Het is een kwestie van tijd voordat we hier een Orlando meemaken. En ja, het gaat vervelen, maar als jullie met jullie religie één week, één simpele week die bestaat uit zeven dagen, uit het nieuws blijven, zoek ik een ander vak. Op dit moment vraag ik me af: hoe vaak zal de religie van vrede tijdens de ramadan nog in het nieuws komen door geweld, gepleegd door jongeren uit een etnische islamitische minderheid?