Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 08:12

Leestijd: 3 minuten

Een nieuwe midlifeliefde. Zonder Mini.

Alle wereldproblematiek ten spijt, zijn het vooral gescheiden mannen die momenteel mijn leven domineren. Of eigenlijk hun vrouwen. Je kunt er de klok op gelijk zetten: als de big 4-0 in aantocht is, meldt de eerste vriendin de scheiding. En zelfs na inmiddels drie, vier, vijf scheidingen blijft mijn reactie hetzelfde: HUH? WTF?! JULLIE?!

Net als hun reactie trouwens. Vrouwen schreeuwen moord en brand, dit had ze niet moeten overkomen. Er is een gezin. Je bent het aan de kinderen verplicht om het huwelijk in stand te houden. Tja. Ergens hebben die vrouwen gelijk, het zijn mijn vriendinnen, het zijn leuke vrouwen – je zou gek zijn als je die zou verlaten. Voor wat? Je kunt je oude auto wel inruilen voor een nieuwe (kijk, dat zijn nou mijn problemen, de Mini is stuk en de reparatie kost nogal wat, zal ik een nieuwe nemen of niet?) maar die nieuwe gaat uiteindelijk ook een keer stuk. Uiteraard is die nieuwe even leuker: in het geval van de MINI zou ik deze keer een oranje nemen. Maar je kunt er donder op zeggen dat ook oranje gaat vervelen en sneller dan ik denk. Bovendien kan ook de nieuwe oranje Mini alle kunstjes van de oude zilveren: rijden, in z’n voor- en achteruit. Tel daar een accessoire meer of minder bij op maar het blijft een auto. Het gaat uiteindelijk om één ding: hij moet het gewoon doen.

Zo ook die huwelijken. Drie – drie! – dramaverhalen in één weekend die alle drie eindigen in hetzelfde: IK PLUK ‘M KAAL! De grootste carrièreheks verandert in een wraakgodin als ze gekwetst wordt. Mateloze bewondering heb ik voor zowel de truttebel die geen dag in d’r leven gewerkt heeft als voor de vrouw die d’r eigen wielen kan betalen, als ze zonder blikken of blozen de helft van zijn (‘ons’) vermogen opeist. Plus het pensioen. Uiteraard. Dat doen die vrouwen zó briljant goed. Kost je een paar jaar van je leven, nou ja in mijn kringen toch zeker minstens twintig jaar, maar de komende twaalf jaar hoef je in ieder geval niet te werken. En aangezien ik #teamvriendinnen ben, vind ik natuurlijk dat ze gelijk hebben. Dat hebben ze namelijk ook.

Want die mannen, ze zijn lachwekkend. Een levend cliché. De foto van de man met zijn midlifeliefde die me afgelopen weekend getoond werd, was niet anders. Of het verhaal van de man met zijn Oost-Europese secretaresse. Duidelijker dan dat de tweede scheiding er aankomt, wordt het niet. Maar eerst nog even de tweede leg. Mannen denken écht dat die nieuwe vrouw er nooit achter komt dat ze 15 jaar ouder zijn. Altijd aan het werk zijn. En daar nooit over zal zeuren, laat staan over die kids van de eerste leg. Eerlijk? Ik vind het hilarisch en gun die mannen hun drama, maar ondertussen huilen mijn vriendinnen.

En ik huil mee. En investeer nog even in m’n oude Mini.