Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 08:11

Leestijd: 2 minuten

Een kus als een gestrekt been

In mijn thuisstad Rotterdam hangen momenteel posters van kussende stelletjes in bushokjes. Moslima met Jood. Meisje met meisje. Zwarte jongen en Hindoestaans meisje, allemaal staan ze vreugdevol omarmd, lippen tegen elkaar gedrukt in een kuise kus. Op de achtergrond de Erasmusbrug als architectonische Cupido. In Nederland kies je zelf je partner, is de slogan. Ja, er wordt wat bemind in mijn stad. Vrije partnerkeuze, wie zou daar nu op tegen kunnen zijn?

Toch blijkt een kus ook een gestrekt been. Zo vindt Nourdin el Ouali, fractievoorzitter van Nida de actie stereotyperend, etnocentrisch en provocerend. PVDA-raadslid Talbi noemt het stigmatiserend. Natuurlijk is de timing saillant, zo aan het begin van de Ramadan. De campagne geeft genoeg stof om ‘s avonds over te discussiëren bij de harirasoep.

Geïnitieerd door integratie-wethouder Schneider van Leefbaar Rotterdam, lijkt de actie een opgeheven vingertje van rechts op andere culturele tradities te zijn. Maar Leefbaar is slechts de uitvoerder. De actie is opgezet in samenspraak met Shirin Musa van Femmes for Freedom, een onbuigzame vrouw die pal staat voor álle vrouwenrechten.

Een van mijn favoriete slogans die ik afgelopen maanden voorbij zag komen in de talrijke protestmanifestaties voor vrouwenrechten, was van een oudere, Poolse vrouw. Ze hield een kartonnen bord vast, waarop stond: I can’t believe I still have to protest this fucking shit.

Het is een persoonlijke mantra geworden inmiddels. Een van de stokpaardjes als ik een column schrijf. We zijn nog lang niet waar ik zou willen dat we zijn, en eerlijk gezegd, ook in mijn witte, oh zo vrijzinnige familiekring, gaat die vlieger op. Racistische grappen leuken nog steeds familiefeestjes op. De vriendenkring van mijn familieleden zijn overwegend wit en hetero. Ook ik krijg opgetrokken wenkbrauwen thuis als ik vertel over een leuke date met een Marokkaanse jongen. Nu ben ik dol op de Rotterdamse gestrekte been-politiek en stuur graag selfies van mijn geslaagde multiculti-dates naar de familie-app. We hebben allemaal de plicht om de mensen om ons heen aan te spreken op hun gedateerde idealen. Vonden we het ooit prima dat een vrouw geen rechten had, nu vinden we het nog pikant als ze zelf kiest met wie ze kust.

Hoewel de campagne door de criticasters provocerend wordt genoemd, gaat hij voor mij nog niet ver genoeg; graag zie ik in de volgende versie zoenende mannen, transgenders en wat mij betreft ook polyamoreuze koppels. Misschien een mooie insteek voor een campagne tijdens kerst?