Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 08:38

Leestijd: 3 minuten

“Ebru moet verhuizen na-nanananaaaa”

Sta je dan, je Mini in te laden. Op straat voor je huis. De echte huisraad is allang door professionele verhuizers weggebracht, wat rest zijn spullen die naar anderen gaan, vandaag is de hulp de gelukkige.

En dan komen ze uit het niets. Twee keer twee Mocro’s. Een setje op de scooter en een setje lopend. Ze lopen langs de Mini, roepen ‘hey Ebru Umar’ en ik negeer ze. Negeren. Gewoon negeren. Ik bén Ebru Umar. Hoef je me niet aan te herinneren, tief op. Totdat het getreiter begint: Ebru moet verhuizen hahahah Ebru moet verhuizen, na-nanananaaanaa.

Negeren. Gewoon negeren.

Ik kán dat.

Ik doe dat.

Denk aan wat je blij maakt.

Wie je blij maakt.

Totdat ze besluiten me vier meter verderop vanaf de tramhalte te gaan filmen. ‘Ebru moet verhuizen, Ebru moet verhuizen uit Turkije en Amsterdam nanananaaa’. Maar dat kan ik ook. De scootermocro’s zijn al weg, ‘hoer’ roepend en me de stad uit verwensend. Ik pak mijn iPhone en doe een mocro na: ‘durf je dat ook te zeggen op beeld, doe dan?’. Het is natuurlijk écht grappig, Ebru filmen die het restant van haar huisraad inlaadt in een Mini. En dan vergeet ik dat het Mocro’s zijn, volk dat over het algemeen bekend staat om crimineel gedrag. Ik loop op hem af, hij houdt zijn camera voor z’n gezicht. En slaat mijn telefoon uit mijn handen. Telefoon vliegt weg, hij is er eerder bij, gieren lachen brullen en weg zijn de Mocro’s. Met mijn telefoon.

De rest is geschiedenis. Ja, ik heb op Twitter geroepen dat ik Mocro’s haat. Intens haat. Dat gevoel is ongetwijfeld wederzijds maar hey: ik heb nog nooit een Mocro in elkaar geslagen. Ik heb nog nooit een Mocro bedreigd. En ik heb ook nog nooit met fysiek geweld een Mocro van zijn telefoon beroofd terwijl hij zijn auto aan het inladen was. Omdat je moet verhuizen dankzij een stel varianten op Mocro’s, moslims in ieder geval en hoogstwaarschijnlijk Turken, je huis beroofd hebben. Gelukkig kun je het aan het ‘weldenkende’ deel van Nederland overlaten mij zwaar te veroordelen om mijn tweet dat ik Mocro’s haat. Ik had het allemaal anders moeten doen natuurlijk.

Ik had me niet moeten laten zien in Amsterdam.

Ik had niet op straat moeten staan.

En ik had natuurlijk nooit een letter moeten schrijven over Mocro’s, hun criminele gedrag, hun moeders die janken over hun criminele zonen en hun vaders die wegkijken. Nooit moeten zeggen dat het allemaal tuig is. En dat we het te danken hebben aan wegkijkende politici die in hun ivoren torens beweren dat het om incidenten gaat.

Toch wonderbaarlijk hoeveel van die incidenten mij treffen.

Want ik ben Ebru Umar. Columnist.

En ik moet mijn bek houden.

In een ander leven zal ik dat doen. Beloofd.

Maar in dit leven koop ik een nieuwe telefoon. De vijfde pas dit jaar.