Elfie Tromp Opinie 9 jun 2017, 09:04

Leestijd: 2 minuten

De toekomst houdt van je, maar heeft je niet nodig

Onlangs was Douglas Coupland in het land. Het merendeel van u zal dit net zo onberoerd laten als een ontdooide frikandel op een porseleinen bordje, maar voor mij is de schrijver van een cultklassiekers als Generation X niets minder dan het menselijke equivalent van Mickey Mouse. Goed, Coupland dus. Hij is een futurist, iemand wiens werk rond zelfbedachte termen als ‘superfuture’ en ‘smupid’ draait. Volgens hem leven we dus al in die ‘superfuture.’ Omdat ontwikkelingen op vrijwel elk vlak inmiddels zo snel gaan, kunnen we de wereld eigenlijk nauwelijks bijbenen en vallen we van de ene verbazing in de andere, als ware het bestaan een eindeloze rit in de achtbaan. En, afgaande op de reacties die Sylvana Simons opriep met haar stap richting de politiek, zit iedere commentator momenteel gillend in zijn karretje door deze onverwachte looping in de baan.

Of je het nu eens bent met DENK of niet, ik vind het persoonlijk uitstekend als de witte mannenhaag van Den Haag gebroken wordt. Ik kan niet wachten tot wij onze eerste transgender minister-president zullen krijgen en, Coupland ziet het als futurist vast wel aankomen, dat we dat ooit normáál gaan vinden. Ach, een mens mag dromen en als het heden niet meewerkt, is het hardnekkig vooruit kijken een manier om positief te blijven.

‘Vroeger werd de toekomst met angst en beven tegemoet gezien. Alles na de jaren 2000 zou tot nucleair rampgebied zijn versmolten, maar dat is tot noch toe meegevallen,’ zegt hij tijdens een lezing in museum TENT. ‘We zijn nog nooit zo gezond, gelukkig en rijk geweest. Maar we zijn wel smupid.’ Hoewel we geleerder dan ooit zijn, voelen we ons ook dommer dan ooit tevoren, zo bewust van de kennis die we (nog) niet hebben, dus ‘stupid’ en ‘smart’ tegelijk. Ach, lees die man en u begrijpt wat ik bedoel.

We dronken na afloop uitstekende wijn. Ik maakte grapjes, Coupland lachte en we hadden het over Netflix en Brad Pitt, zoals grote geesten dat onder elkaar doen. Het was mijn Wizard of Oz-avond, even was ik ‘over the rainbow’ in een wonderlijke, vrolijkstemmende wereld. Op de fiets terug naar huis dacht ik aan één van zijn vaste uitspraken: de toekomst houdt van je, maar heeft je niet nodig. Toen dacht ik aan Nederland, aan kwade columnisten en aan Sylvana Simons en wist dat de wereld zich in de toekomst prima zou redden. Met of zonder ons.