De cowboy in de politiek
Normaliter vind ik goedgeklede mannen een aanwinst. Op een feestje, op tv, in de politiek. Geef het oog wat om de geest mee te strelen. Als iemand een smaakvol horloge heeft, heb je me al half gewonnen.
Voordat we ooit van Forum voor de Democratie hadden gehoord keek ik dan ook heimelijk smachtend naar Theo Hiddema. Onze nieuwe politieke dandy draagt als enige in Nederland een perfecte ducktail, hét herenkapsel van de well-to-do in de jaren vijftig. Een wat? Meestal kijkt u naar zijn hautain gekamde snorretje en de smalende blik die langs de neusbrug op het gepeupel neerkijkt, maar ik kan u verzekeren dat zijn grijze kuif immer stijlglad naar achter is gekamd en daar eindigt in een lijnrechte scheiding op het achterhoofd. Dit is een man die de schone schijn heeft geperfectioneerd. Hij weet dat hij van alle kanten wordt bekeken en je kunt hem nergens op betrappen. Behalve op vreemde uitspraken die getuigen dat hij niet alleen van de jaren vijftig, maar ook van het Wilde Westen-tijdperk houdt.
Zo spoort hij in De Telegraaf de burgers van Nederland aan meer wapens te kopen. Het is volgens Hiddema te gevaarlijk ‘in bepaalde streken’. Hij raadt aan deze wapens via de legale weg te kopen, natuurlijk, mét vergunning. Het toeval wil dat mijn vader een wapenvergunning heeft. En een wapen. Daar heeft hij een speciale verankerde kast voor moeten kopen die als een tombe in de hoek van de logeerkamer staat. De kogels moet hij in een aparte, vergrendelde lade bewaren. Hij heeft een soort strippenkaart waarmee hij verplicht achttien keer per jaar naar de schietbaan moet, anders raakt hij zijn vergunning kwijt.
Dit betekent allemaal niet dat mijn vader zijn pistool op de heup mag dragen als een cowboy. Of dat hij niet vervolgd zal worden als hij heroïsch eigen rechter speelt bij een burenruzie. Nee, dit betekent dat mijn vader mee mag doen met het lokale kleiduiven schieten. Soms komt hij thuis met een vleesschotel of een vaantje. Dan zijn we reuzetrots op hem.
Het zal me niks verbazen als Hiddema binnenkort in de kamer verschijnt met een sheriff-ster op zijn doublebreasted gespeld. Sporen aan zijn cognackleurige loafers gegespt. Het zal hem goed staan, want aan smaak ontbreekt het hem niet. Aan zinnige standpunten daarentegen wel. Ik kijk uit naar het spektakel, hoe hij zich als een John Wayne op de interruptiemicrofoon zal storten. Klaar om met scherp te schieten.