Ebru Umar Opinie 6 jun 2017, 07:13

Leestijd: 2 minuten

Cordon sanitaire

Ze blijven geboren worden, kinderen van vrienden en ze blijven bevestigen dat ik totaal niets mis als kinderloze (jammeren over harteloos, kinderloos, frigide, whatever mag in de comments. Leef je uit. Het mag niet bij opdrachtgevers, die hebben niets met mijn levenskeuzes te maken. Ik ben blij dat er geen kinderen geboren zijn uit mij, zouden meer mensen moeten proberen, kinderloos door het leven te gaan). Neemt niet weg dat kinderen leuk zijn – zolang ze luisteren. In gezelschap van tante Ebru doen ze dat best goed, al blijkt uit de verhalen van hun ouders dat zij er minder succesvol in zijn. Modernetijdskinderen. Waren wij anders? Ik durf er geen vergif op in te nemen; ouders van de kinderen wél. Zegt al weer genoeg hè? Over de blindheid van ouders.

Het meest boeiende aan kinderen is dat ze alles voor de eerste keer meemaken. Of dat nou in een vliegtuig stappen, naar de Efteling gaan of verkiezingsblabla horen op tv is. De oudste kinderen in mijn vriendenkring zijn nu rond een jaar of twaalf en weten dat er verkiezingen zijn. Een van de boeiendste twaalfjarigen is Stef, een jongetje met een geheel eigen manier van denken. Stef vroeg wat een cordon sanitaire is. „Pesten op het schoolplein?” gokte ik naar de uitleg van zijn moeder. Yup. Als alle kindertjes in de klas zouden zeggen „Wat je ook doet, met jou gaan we niet spelen.” Uitsluiting dus. „Stom hoor”, was zijn reactie.

Zou Stef begrijpen dat uitsluiting niet leeftijdsgebonden is? Of opleidingsgebonden? Of zou een kind van twaalf begrijpen dat volwassenen nog dommer kunnen zijn dan kinderen? Vooral als die volwassenen het tot taak hebben om samen te werken? Dat zelfs de minister-president zo dom is om een collega uit de Tweede Kamer (=kindje op het schoolplein) uit te sluiten? Hoe leg je dan nog een kind van twaalf uit dat je respect moet hebben voor volwassenen, voor de minister-president? Hoe dan? Echt blij dat ik geen kinderen heb.

Trouwens: ook de kinderen van mijn vrienden zijn maar wat blij dat ik kinderloos ben. De leukste uitjes naar ballet, theater, bioscoop zijn te krijgen bij die harteloze Ebru. En boeken en tijdschriften. De dochter van een vriendin kreeg het deksel op haar neus toen ze na het theaterbezoek vroeg waarom ik geen kinderen heb: „Leuk om met jullie naar het theater te gaan maar misschien nog leuker om jullie straks weer bij je ouders in te leveren.” Als troost – of was het wraak? – pikte de tienjarige met maat 36 mijn hakken from hell mee. Hakken die ik in de winkel moest hebben, terwijl één blik op de pasvorm al zei: gaat niet lukken om daarop te lopen. Maar die meisjes van tegenwoordig hè? Die weten dat als je op tienjarige leeftijd begint met oefenen, je op je achttiende wegloopt op Jimmy Choo’s. Een cordon sanitaire makend rondom platte schoenen.