Ebru Umar Opinie 9 jun 2017, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Braaksels

De consulair medewerkers die me wekenlang bijstonden in Turkije reageerden verbaasd: „Je kunt dus in Nederland met een dubbele nationaliteit Tweede Kamerlid, staatssecretaris en burgemeester worden?” Dat je in Nederland met een dubbele nationaliteit zelfs koningin kunt worden, was ze blijkbaar ontschoten.

Geen land zo gul met kansen voor haar inwoners als Nederland. Geen land zo gul met gelijke rechten voor haar inwoners als Nederland. Geen land zo gul met het wegwuiven als westerse vrijheden voor haar inwoners als Nederland.

Alleen in een land als Nederland kan een vrouw als Khadija Arib voorzitter worden van het belangrijkste democratische orgaan dat we kennen: de Tweede Kamer. Alleen in een land als Nederland kon een vreemde vrouw als mijn moeder uitgroeien tot een gerespecteerd lid van de Rotterdamse medische gemeenschap. Alleen in een land als Nederland kan een islamitische man van Marokkaanse komaf burgemeester van Rotterdam worden. Alleen in een land als Nederland kan Nebahat Albayrak een zware functie bij Shell vervullen. Alleen in een land als Nederland kon een man als Pim Fortuyn zonder enige terughoudendheid aan zijn ambitie werken om premier van dit land te worden.

En toch zijn er mensen in dit land die hun bestaansrecht ontlenen aan de term discriminatie.

Die léven voor de term discriminatie.

Het zijn mensen die vergeten welk land ze de kans heeft geboden de persoon te worden die ze zijn. Mensen die te zwak zijn om hun eigen tekortkomingen te erkennen en daarom wijzen naar de ander. Hullie hebben het allemaal gedaan, hullie. Dat die ‘hullie’ ze geen strobreed in de weg heeft gelegd omdat ze een andere kleur hebben, hun wieg in een ander land stond of ze gelovig – lees moslim – zijn, ontkennen ze. Het zijn mensen die niet durven te erkennen dat ze het in dat andere land nooit zover geschopt zouden hebben als hier, in het van discriminatie en racisme doordrenkte Nederland. Ondertussen zijn ze wel zo realistisch genoeg om in Nederland te blijven in plaats van naar dat andere land te gaan – dat ze daar pas écht uitgekotst worden, hun dubbele nationaliteit en kleur ten spijt, weten ze maar al te goed.

Nederland biedt iedereen de kans om mee te doen, ongeacht kleur of afkomst, seksuele of gelovige voorkeur. Geen land zo genivelleerd als Nederland (heus, vaak genoeg is dat geen zegen), geen land zo open voor de vreemdeling. Zelfs als het gaat om twee boze Nederturkjes die allerlei andere streepjes-Nederlanders proberen te voeden in hun afkeer voor Nederland. Ze vergeten daarbij dat álles wat ze vandaag zijn, álles wat ze vandaag doen, álle kansen die ze vandaag en morgen ook krijgen, komt omdat ze in Nederland zijn opgegroeid, in Nederland onderwijs hebben gehad, in Nederland gewerkt hebben en door Nederlanders omringd zijn geweest.

Ook deze mensen staat het vrij om hun ongenoegen over ons Nederland, over ons uit te braken. Maar waarom zouden wij de braaksels van deze kortzichtige mensen met hun dubbele nationaliteit serieus moeten nemen?