De leraar en zijn tube zaaddodende pasta
Mijn schoonmoeder is basisschoolleraar en heeft in haar veertigjarige loopbaan al zo’n 800 kinderen leren lezen en schrijven. Bedankt, juffrouw Jacqueline! Ze kent het klappen van de zweep. Heeft gezien hoe kinderen door een antiautoritaire opvoeding brutaler werden. Zwoegde zich door de vernieuwingsdrang van ministers. Probeerde te beantwoorden aan de roep om kinderen naast spelling en grammatica ook normen, waarden en allerlei andere allerhande kwaliteiten te laten ontwikkelen.
De leraar als moreel boegbeeld en inspirator, als vinger aan de pols en als derde ouder. Je zou bijna vergeten dat leraren ook maar mensen zijn. Zodra er een maatschappelijke misstand plaatsvindt, is er altijd die roep om verandering in het onderwijs. Zo ook na de massa-aanranding in Keulen. Niet alleen asielzoekers maar ook scholieren zouden meer seksuele voorlichting moeten krijgen. Niet alleen de meisjes weerbaarheidstraining geven zoals dit in sommige gemeentes gebeurt, maar ook de jongens leren wat grenzen en seksuele omgang inhoudt.
Ik herinner me helder de leraren die mijn creatieve inslag herkenden en voedden, door me buiten de les extra verhalen te laten schrijven. Daarnaast had ik leraren die hun curriculum afdraaiden en geen stap extra verzetten. Misschien hadden ze een rotdag, een rotjaar of een rotleven. Het waren kleurloze figuranten in mijn ontwikkeling. Dat maakte het niet per se slechte leraren. Ze brachten me kennis bij en daarmee basta.
Wat je uitwerking op de ander is, blijft ongewis. De realiteit is dat juffrouw Jacqueline niet weet of ze modelburgers heeft gevormd met haar bezielde lessen of slechts toekomstige klootzakjes leren lezen en schrijven. Ook daar zouden we haar dankbaar voor moeten zijn.