Ebru Umar Opinie 16 feb 2016, 07:00

Leestijd: 3 minuten

A single’s burden: alleen eten

Krap twee maanden geleden, bij het ontbijt ergens in Argentinië kwam de confrontatie met het alleen zijn: of ik het niet vervelend vond om alleen te eten. Geen idee wat ik antwoordde. Ja? Nee? Allebei? De ellende is dat je eten niet kunt overslaan, nou ja sommigen lukt het natuurlijk wel, maar mijn talent voor anorexia ontbreekt volledig. Niet eten is geen optie en ja, alleen eten is de hel. Maar ik geloof dat ik het geleerd heb. Ik doe het gewoon, al zoek ik er wel de juiste plekken voor uit: een sterrenrestaurant is geen optie, het café op de hoek wel. Zelf koken is een bezigheid die vermeden moet worden – nog een talent dat ik totaal ontbeer. Maar aangezien élke dag uit eten een ramp is, is het hele concept ‘eten’ eigenlijk het ergste aan single zijn. Hoe houd je jezelf in leven, terwijl er niemand is om datzelfde leven mee te delen?

Niet dat het dramatisch is, single zijn. Of zoals mijn omgeving hoont: ‘jij regelt álles wat je wilt, als je niet alleen had willen zijn, had je dat allang geregeld’. En het is waar, het leven is niets anders dan een variant op een to do lijst: leren praten #check leren lezen en schrijven #check diploma’s halen #check geld verdienen #check auto en huis kopen #check wereld zien #check trouwen – ow fuck, vergeten! Kinderen – hou op met me! Eerlijk? Dat alleen eten is nog nooit zo erg geweest dat de mondiale pijlers van een mensenleven de to do lijst haalden.

Ook halverwege van wat mijn bestaan geacht mag worden, is daar geen serieuze verandering in gekomen. Wat wél veranderd is, is de blik van de buitenwereld op het single zijn. Opeens heet dit ‘een keuze’ te zijn, en wel een die zo gek nog niet is. Iets met vrijheid. Facebook en opiniebladen staan vol met de happy singles, waarbij de treurnis van de pagina’s spat zo optimistisch als men opeens hierover bericht. Het zijn trouwens altijd vrouwen, zelfs de Linda had er een heel nummer over. Niet gekocht btw.

De waarheid is dat er weinig zo moeilijk is als single zijn. Elke dag zélf bedenken waarom je je bed uitkomt. Elk uur van de dag zélf invullen. Elke vakantie zélf plannen. Elke activiteit zélf ondernemen – dodelijk vermoeiend. Vrienden hebben een leven dat om het gezin draait, uitgaan doen ze als ik ze meeneem naar theater, bioscoop, restaurants, musicals en concerten. Waar ik mezelf moet prikkelen, ben ik tegelijkertijd het uitje voor mijn vrienden, tussen al hun familieverplichtingen en verantwoordelijkheden door. En waar ik áltijd kan, zijn zij gebonden. Het is de ultieme confrontatie dat single zijn geen vrijheid is maar enorme zelfdiscipline, zelfvertrouwen en zelfliefde vergt. Want als je geen enkele reden hebt om de dag door te komen behalve jezelf in leven houden, is alleen eten niet meer dan een beloning en net zo vaak een straf, voor het overleven van weer een dag.

(Groeten uit Nice btw – geregeld door mede professional single PV, die mij ook meeneemt naar sterrenrestaurants #dank)