Ebru Umar Opinie 5 jan 2016, 07:24

Leestijd: 2 minuten

Intimiderend

Twee weken geen Nederlander gezien of gehoord en dan sta je opeens tussen een groep échte mannen. Van het soort: lang. Stevig. Gebruind. Gespierd. Rap van tong. En OMFG onwaarschijnlijk charmant. Mannen waar ik even naar zou omkijken, en dan zou doorlopen. Aantrekkelijk ja, helaas niet intimiderend genoeg. Maar als de introductie „dit is Ebru, de meest gevreesde columniste van Nederland, ze schrijft voor METRO” is, heb je in één klap ieders aandacht en kun je niet anders dan hard lachen. Al sta je in Buenos Aires en ben je onderweg naar het vliegveld terug naar huis.

Als enige vrouw tussen bijdehante mannen: love it. De mannen hebben geen idee wie ik ben maar het noemen van METRO maakt indruk. Dat blaadje dat door iedereen gelezen wordt, zeggen ze. Even corrigeren. Of aanvullen: ‘Inderdaad, de krant met de hoogste oplage van Nederland’. Of ik meega, wordt gevraagd. Wat leuk dat jij er ook bent, wordt gezegd. „Leuk, ja, maar iemand is me toch vergeten uit te nodigen. Ik ben onderweg naar het vliegveld, terug naar Amsterdam.” Hoe kunnen ze mij nou vergeten uit te nodigen?! De mannen buitelen over elkaar heen om de schuldige te vinden die dat gedaan heeft en weten het zonder problemen goed gemaakt: „Schatje, er zijn hier driehonderd mannen en drie vrouwen, ik denk dat je moeiteloos een lift kunt krijgen.” Ja, love it. Maar ik besluit, na een selfie met Tim en Tom Coronel, toch richting vliegveld af te zwaaien. En succes met de Dakar Rally!

Twee weken Argentinië betekende niet alleen twee weken geen Nederlanders zien, maar ook twee weken verschoond blijven van de woorden moslim, terrorisme, islam, dreiging, IS, vluchteling, asiel, aanslag en Marokkanen. Twee weken niet bedreigd, twee weken niet geschreven, twee weken niet spastisch op een schermpje getuurd, twee weken niet gedacht aan mensen als Rutte of Willem-Alexander, twee weken me niet afgevraagd waar de winter blijft. Twee weken weg uit Nederland, weg uit Europa en er gaat een wereld voor je open. Letterlijk en figuurlijk.

Twee weken door het Argentijnse noorden reizen in een auto zonder airconditioning die per strekkende kilometer gammeler werd dankzij de kilometers dirt road, bleek de beste remedie tegen mijn schrijfdepressie – niets van gemerkt he? Het kwam, ondanks complimenten uit diverse hoeken, uit mijn tenen. Geen woord uit mijn ‘ik ben op’ column was gelogen, ik smachtte naar rust, naar afstand van het politieke en maatschappelijke debat wat me niets oplevert behalve frustratie. En na twee weken van overweldigende landschappen, het beklimmen van 4497 meter hoge bergtoppen, zalig eten en drinken en uiteindelijk stranden bij de Chileense grens, weet ik weer dat er meer bestaat dan alles waar de woorden moslim, terrorisme, islam, dreiging, IS, vluchteling, asiel, aanslag en Marokkanen mee te maken hebben. Intimiderend? Alles behalve. Trouwens, ik heb twee weken lang wél een Nederlander gezien. Eentje dan. Ik kan maar één ding zeggen: intimiderender kon 2016 niet beginnen. Love it.