Ebru Umar Opinie 12 jan 2016, 07:03

Leestijd: 3 minuten

In welk Nederland leven jullie?

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over eerwraak. Over broers, vaders en neven die een vrouwelijk familielid naar het hiernamaals vermoorden omdat ze verkering had met, of zelfs maar verliefd werd op een man die de rest van de familie niet aanstond.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over de positie van de vrouw binnen de islam. Ondergeschikt aan elke man in de wijde omgeving. Gemarginaliseerd tot een seksobject, dat d’r haren moet bedekken en in vormeloze jassen over straat moet omdat ze mannen het hoofd niet op hol mag brengen.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over gescheiden zwemmen voor jongens en meisjes, mannen en vrouwen. Of het voorzien van duikpakken voor meisjes tijdens de zwemles want het is haram om met mannen en vrouwen in één ruimte te verkeren en zeker als die ruimte een zwembad is.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over islamitische scholen of moskeeën, waar jongens en meisjes geïndoctrineerd worden over hoe jongens en meisjes met elkaar dienen om te gaan. Zij – HIJ dus – de baas, gewelddadig ook. De grietjes ondergeschikt.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over buurten waar je je als vrouw niet kunt vertonen. Waar de mannelijke moslim de dienst uitmaakt en het ‘hoer’ je om de oren vliegt.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over geweld op middelbare scholen, de ROC’s in de grote steden waar derde generatie migrantenkinderen gewelddadig uit de hoek komen, niet alleen naar de juffen toe maar ook naar de vrouwelijke medeleerlingen.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over achterlijke derde generatie migrantenkinderen die nog geen ‘de’ en ‘het’ uit elkaar kunnen houden, geen benul hebben van het verschil tussen ‘hebben’ en ‘zijn’ maar die wél het lef hebben om respect te eisen.

In het Nederland waar ik leef, kan ik de verhalen niet meer aanhoren over gewelddadige import Nederlanders – criminelen – die juweliers, oude vrouwtjes en eigenlijk iedereen beroven die ze voor de voeten loopt; met een grijns op het gezicht.

In het Nederland waar ik leef, bezin ik me wel zes keer eer ik de deur uitga: pepperspray? #check Telefoon? #check Afspraak weet dat ik de deur uit ben? #check taxi vermijden? #check Zichtbaar zijn (lichte jas, lampjes) #check mentaal klaar? #check

Dus eerlijk gezegd snap ik de reacties niet, over Keulen. Ik snap niet dat van links tot rechts verbolgen en verbaasd is dat een massa-aanranding kan plaatsvinden wanneer je een miljoen niet westerse lui binnenlaat die geen benul hebben dat mensenrechten óók voor vrouwen gelden. Ik vraag me maar één ding af: in welk Nederland leven jullie?