James Worthy Opinie 8 jan 2016, 07:31

Leestijd: 2 minuten

​Een struisvogel op een betonnen vloer

Ik weet dat ik naïef ben en dat ik de realiteit niet weg kan dromen, maar als ik aan Nederland denk, denk ik niet aan de monarchie, kaas of vluchtelingproblemen, nee, als ik aan Nederland denk, denk ik aan de multiculturele samenleving. De multiculturele samenleving die volgens velen mislukt is, maar een samenleving kan niet mislukken, alleen de mens kan mislukken.

Multiculturalisme draait in de essentie om gelijkwaardigheid, maar wat is gelijkwaardigheid wezenlijk waard als de ander zich constant aan moet passen en jij niets in wilt leveren? Wat is gelijkwaardigheid als je je landgenoot geen landgenoot, maar gastarbeider of allochtoon blijft noemen? De multiculturele samenleving is dus niet mislukt, nee, de mens is mislukt. Van alle mogelijke kanten en op alle mogelijke manieren. Het is net als met relaties. Relaties mislukken niet, mensen mislukken.

Al sinds de zestiende eeuw wonen er moslims in Nederland en toch denken veel mensen nog steeds dat een hoofddoekje iets met onderdrukking te maken heeft. Vraag aan een moslima waarom zij een hoofddoek draagt en ze zal antwoorden dat haar hoofddoek geen kooi maar een kroon is. Het is een lofzang van stof. Racisme is vaak gewoon uit de hand gelopen desinteresse.

Deze vlieger gaat aan de andere kant ook op voor homofobie. Homofobie is pure desinteresse. We vragen niets, dus we vinden maar wat. En daar is het misgegaan. We hebben te weinig vragen gesteld en zodoende heeft het uitroepteken het van het vraagteken kunnen winnen.

En ondanks alles. Ondanks de massaverkrachtingen, ondanks de Amerikaanse politieagenten die zonder reden donkere tieners afslachten, ondanks het feit dat de originele bewoners van Amerika en Australië volledig kapot zijn gemaakt, ondanks al het onrecht en alle onderlinge haat, ondanks die verdomde etnische isolatie, geloof ik nog steeds heilig in de woorden van Martin Luther King. Want als de multiculturele samenleving mislukt, ben ik mislukt. Dus ik blijf dromen.

Ik heb een droom dat op een dag, op de groenste heuvel van Limburg, de kinderen van de moskeebekladder tikkertje met de kinderen van de moskeebezoeker spelen. Tikkertje ja, want we kunnen nog veel van dat onschuldige kinderspelletje leren. Bijvoorbeeld dat je pas echt vrij kunt zijn als je de ander durft aan te raken. Een hand op een schouder, tikkie, jij bent hem. Wat ben ik? Dat weet ik nog niet helemaal, maar je bent in ieder geval het aanraken waard.