Ebru Umar Opinie 22 dec 2015, 06:15

Leestijd: 3 minuten

Leuke baan

Het leven van een columnist is er een van feesten en partijen; Hänsel en Gretl in de Stopera. Harteveld en Fretz in de Kleine Komedie en als klapstuk de gebroeders Arthur en Lucas Jussen in de Rotterdamse Doelen. Gratis tip: de rommel in de Amsterdamse Stadsschouwburg moet je tegen elke prijs mijden. Moralisten die de buurman vragen hoeveel vluchtelingen achter hun boekenkast wonen terwijl ze zelf geeneens een boekenkast hebben, kun je niet hard genoeg raken.

Aangezien de concertzalen in Rotterdam nou eenmaal beter zijn dan de Amsterdamse mailde ik Mike Boddé, Rotterdammer, en vroeg of ‘ie geen zin had om mee af te reizen naar de home town voor het concert van de leukerdjes. ‘Gaan we dan een hapje eten vooraf?’ Gáát mijn dieet maar met een metabolische leeftijd van 30 (hoi Johan Fretz!) en het diep verdrongen besef dat écht slank worden er in dit leven niet meer in zit (hoi Marcel Harteveld!), valt er weinig af te dingen op eten in Rotterdam. En ook niet op de gebroeders Jussen. Ze zijn fenomenaal en de staande ovatie in de Doelen houdt langer aan dan ik heb meegemaakt. Het naborrelen in café Floor met de familie Jussen sluit de dag top af.

Denk je. Want nog geen drie minuten nadat ik afscheid neem van Mike en naar Rotterdam CS loop, staan er twee Mocro’s om me heen; ze zullen niet veel jonger dan de broertjes Jussen zijn „Ey jij bent Ebru Umar, ja jij bent het! Zeg me, waarom heb je een hekel aan Marokkanen?” Bang ben ik niet, ondanks de slechte straatverlichting. Twee fokking Mocro’s, get a life. „Ik ben een beetje dronken hoor”, zeg de een. Zwaaiend met een Sprite fles. „Smirnoff”, bekent hij. „Indrinken voor het uitgaan. Maar zeg nou, waarom heb je een hekel aan Marokkanen.” Nooit stil blijven staan. Altijd doorlopen. Niet agressief worden. Lach in je stem laten klinken. Zeker als vrouw. „Ik ben nog nooit een leuke Marokkaan tegengekomen”, zeg ik. Verontwaardiging alom, ze worden nog even handtastelijk maar haken af bij de oversteek naar CS. 24 uur eerder werd ik, staand voor het stoplicht op de Amsterdamse Munt, lastiggevallen door een Turk. Hij ging naast mijn portier staan, maakte allerlei gebaren en hoewel ik een fractie van een seconde overwoog de auto uit te stappen en het gesprek aan te gaan, overwon mijn verstand het. Automatische deurvergrendeling is een zegen.

Mocro’s en co zijn de mislukte nageboorte van de multiculturele samenleving. Dat ik en met mij velen worden lastiggevallen, wordt mogelijk gemaakt door Rutte en co die dit tuig op alle mogelijke manieren faciliteren en tegemoetkomen. Weet je Mark Rutte? Dat jij geen leuke baan hebt, boeit me niet. IK heb de leukste baan van de wereld. En aangezien jij onwaarschijnlijk faalt in JOUW baan als MinPres om te zorgen dat ik in vrijheid én veiligheid MIJN baan kan uitvoeren, mag ik lijen dat dit kabinet zsm valt. Hard. Knetterend. En voor eeuwig.