Ebru Umar Opinie 1 dec 2015, 06:20

Leestijd: 2 minuten

Ik ben op

Ik ben op. Al meer dan tien jaar schrijf ik columns, het is het enige wat ik kan. In die tien jaar tijd heb ik nooit een blad voor mijn mond genomen, ja ik heb wel eens wat geschrapt omdat me dat gevraagd werd en ik schrijf met hetzelfde gemak over een tramconducteur als over een dramaman, over Acda en de Munnik als over asielzoekers, over terrorisme als over de islam, over politici als over integratie, over Halina Reijn als over Turkije. Maar ik ben op.

Gisteren bracht de krant van wakker Nederland het bericht dat artsen een burkaverbod niet wenselijk achten. Het is fokking 2015 en een afvaardiging van zo’n beetje de enige beroepsgroep ik hoog heb zitten, presteert het om een burkaverbod af te keuren. Hun argument: ‘het zal moeilijker worden voor mensen – lees vrouwen – om zorg te krijgen’. De egocentrische reflex van ‘nou dan zoeken ze het toch lekker zelf uit, dan krijgen ze maar geen zorg, ze doen het zichzelf aan’ is makkelijk maar laat even tot je doordringen: het is fokking 2015. Over 31 dagen gaan we een nieuw jaar in. Tot dusver brachten nieuwe jaren vooruitgang maar als ik terugkijk naar de afgelopen tien jaar, blijkt de enige vooruitgang die we hebben mogen meemaken de acceptatie van de burka te zijn. De acceptatie van vrouwenonderdrukking, vrouwenmishandeling, vrouwenontering. De acceptatie van mensontering uit naam van een geloof. De acceptatie van de islam. De acceptatie dat er in Nederland mensen rondlopen die vinden dat je de islam dusdanig moet interpreteren dat vrouwenonderdrukking, vrouwenmishandeling, vrouwenontering geaccepteerd wordt. En erger nog: er blijken in Nederland mensen te wonen én regeren die deze gelovigen alle ruimte geven om hun vrouwen te onderdrukken, mishandelen en onteren. In fokking 2015. Ja natuurlijk ben ik een feminist maar het feminisme staat hier los van: er is geen enkele reden om te denken dat een vrouw ondergeschikt is aan een man. Met liefde vraag ik een man of ‘ie de vuilniszakken buitenzet maar echt, ik kan het ook zelf – maar de waarheid is dat mijn werkster het wekelijks doet. Met liefde accepteer ik een auto van een man – maar de waarheid is dat ik ‘m natuurlijk zelf had moeten kopen. Met liefde accepteer ik dat een man de rekening betaalt – maar de waarheid is dat ik ‘m net zo vaak zelf betaal.

Het is 2015 en alles in onze samenleving waar ik tien jaar geleden over schreef op de website van Theo van Gogh, is erger geworden. Toen ik in 2003 met fotograaf Thomas Schlijper op zoek ging naar burkadragende vrouwen werden we uitgelachen. „Ach dat waait wel over, hoeveel zijn het er überhaupt?!” Alsof niet elke vrouw in boerka er een teveel is. Vandaag de dag zijn burkadragende vrouwen onderdeel van het straatbeeld in Amsterdam. Het is 2015 en dit is dus mijn Nederland. Ik ben op.