Hadjar Benmiloud Opinie 30 nov 2015, 07:46

Leestijd: 3 minuten

Het moet harder

Misschien denk je dat je het allemaal al hebt gehoord. Dat dacht ik ook. Bijna de helft van alle vrouwen werd slachtoffer van seksueel geweld. We zijn een beschaafd land en daarom vertellen we ze dat men er gewoon over kan praten. Ik deed hier ook mijn eigen verhaal afgelopen zomer. Het was verschrikkelijk, maar belangrijk om te lezen hoeveel en hoe vaak andere vrouwen hetzelfde overkwam. De geluiden zijn steeds harder en steeds moeilijker te negeren. Er kwam een Kamerdebat naar aanleiding van onder andere de Metro-column, gevolgd door een spontane #zeghet-Twitteractie en zelfs een officiële campagne ‘Doorbreek het zwijgen tegen seksueel geweld’. Ja, heel goed allemaal. Afgelopen week werd er in de geest van voorgaande ook een manifestatie gehouden op het Spui in Amsterdam waar net zoveel mannen als vrouwen aanwezig waren. Ja, fantastisch. Men vecht keihard om zich te laten horen, om hulp te vragen, alles te doen wat ons door beschaafde, moderne opvoeding is bijgebracht. Ja, en nu?

Wat gebeurt er hier eigenlijk wanneer je je mond opendoet? Nederland heeft nu eindelijk, als een van de laatste beschaafde landen, een paar speciale centra geopend waar je niet direct onder TL-buislicht een juridische suïcide-missie in hoeft. Maar aangifte zonder dna blijft zinloos en de beschikbare psychologische hulp zeer gebrekkig. De meeste slachtoffers hebben geen idee dat ze die überhaupt wel kunnen gebruiken, want aangerand of verkracht worden is helaas doodnormaal. Daar schrik ik niet meer van. Wel van het feit dat de hulp die wel wordt geboden, soms minstens even traumatisch blijkt als de aanleiding zelf.

Op de manifestatie sprak ook iemand die in de Blijf Groep had gezeten, een vrouwenopvang voor slachtoffers van onder meer seksueel geweld in Heemskerk. Daar worden net als in het Oranjehuis in Alkmaar vrouwen en hun kinderen stelselmatig uitgehongerd, verwaarloosd en mentaal mishandeld – terwijl per inwoner duizenden euro’s subsidie wordt opgestreken. Het doet denken aan de zorgboerderijen waar jarenlang verschrikkelijke dingen gebeurden die pas na journalistieke onderzoeksprojecten door ons worden gehoord. Dat werd zo’n groot schandaal dat bij die bekende gevallen wel verbetering is gemaakt. Maar in de vrouwenopvang kruipen de baby’s nog steeds met schurft tussen ratten en hun uitgeputte moeders die daar nota bene als prostituees worden verhandeld. Er zijn geluidsopnames, foto’s, en tientallen getuigen. Maar er gebeurt, naast activisme, helemaal niks.

De verantwoordelijke wethouder Jack van der Hoek (van centrumgemeente Haarlem) weet ervan maar doet niets en onze landelijke staatssecretaris Martin van Rijn stelde in de Kamer doodleuk dat een onderzoek door de Blijf Groep zèlf alles zou oplossen. Maar er verandert helemaal niets. Niet totdat de wanhoopskreten van de monddode slachtoffers harder klinken dan die van de overheidscampagne die ze oproept toch vooral van zich te laten horen. De slachtoffers roepen, activisten demonstreren, speciale stichtingen zoals Femmes voor Freedom maken zich in allerlei raden zichtbaar. Ja, dat is geweldig, maar belachelijk. Want het is blijkbaar niet genoeg als de rest niets hoort. Het is nu aan de rest. Zoveel mogelijk slachtoffers en journalisten ja, maar vooral wij, vooral jullie. En het moet hard. Zo hard dat de politici op een gegeven moment wel iets móeten doen tegen het bloed van hen die zich willen emanciperen, want vanzelf gaat dit blijkbaar niet.