Ebru Umar Opinie 13 nov 2015, 14:26

Leestijd: 2 minuten

Geef die jongen toch bed bad brood en een paspoort

Zij: hoogopgeleid, blond, blauwe ogen, onderdeel van een vermogende familie en arrogant als de pest. Niet dat ze dat zou toegeven. Hij: Marokkaan waar je met een boog omheen zou lopen – als je ’m niet in Marokko tegen het lijf zou lopen. Geen cent te makken. Een woning met een gat in de grond als wc. Buiten. Zeg maar gerust niet ons soort kringen, maar charmant als hel, zeer vriendelijk en goed Engels sprekend –geleerd van toeristen waar hij voor werkte.

Liefde op het eerste gezicht. Maar ja, Marokkaan hè? Een tot op dat moment niet bestaande bevolkingsgroep, anders dan dat je er met een boog omheen moet lopen. Leuk in hun eigen omgeving maar alsjeblieft niet in 020 Oud Zuid. Laat staan op de grachtengordel. Liefde is grenzeloos, tot je er opeens achter komt dat er grenzen zijn. Waar Marokkanen en alle anderen die niet in de Europese Unie wonen, achter moeten blijven. Grenzen die je veertig jaar lang vanzelfsprekend hebt gevonden, verdwijnen niet als het om liefde gaat. En grenzen of niet, de Marokkaan moet naar Nederland. Zelfs als er onterving op het spel staat. Ja, hij is Marokkaan, ja hij is moslim, maar kén je hem? Nee toch? Nou, hou dan die vooroordelen maar voor je. Dit is liefde. Regels zijn er om gebroken te worden, grenzen om geopend worden. Voor liefde. En een Europees paspoort.

Maar alleen de Prins van Oranje blijkt een vrouw te kunnen importeren zonder procedures te doorlopen. Zo duurt het nog twee jaar eer de Marokkaan legaal en wel in Europa is. Als een malle Nederlands leert – onwaarschijnlijk knap – en uiteraard een baan weet te scoren. Ja, soms worden sprookjes werkelijkheid, maar vaker stranden ze halverwege. Uitgeprocedeerde asielzoekers kunnen erover meepraten, verdronken bootvluchtelingen niet. Al die mensen die hun land verlaten, hebben motieven waar we ons alles bij voor kunnen stellen: veiligheid, zekerheid, mensenrechten en bovenal bed, bad en brood.

Ook wij zouden op een bootje stappen als we onder hun omstandigheden zouden leven. In de hoop gered te worden. Betekent dat dan dat wij ze moeten redden als ze de bootvluchteling uithangen? Zij zijn zelf ingestapt, met voorbedachten rade. Elke keer als mensen wijzen op grenzen waar anderen achter moeten blijven, moet ik denken aan de blonde Hollandse vrouw die dat haar leven lang vanzelfsprekend vond. Ksst, wegblijven. Dát is jullie deel van de wereld. Totdat ze verliefd werd op een Marokkaan, een menssoort die ze in Nederland geen blik waardig gunde. Waarom hij wel, maar asielzoekers en bootvluchtelingen niet? Tja. Omdat wij ons in Europa aan allerlei regeltjes houden als het gaat om werk en samenleven en anderen er van komen profiteren? Omdat we bezwijken onder immigranten die gedoemd zijn te verworden tot de onderkant van de samenleving, een onevenredig beroep op ons systeem gaan doen en we helemaal niet kunnen opvangen?