Elfie Tromp Opinie 10 nov 2015, 15:42

Leestijd: 2 minuten

De Disneyficatie van de dieren

Met leedvermaak keek ik regelmatig op de Facebook-pagina van ‘Red Arie en Japie’. Om de inwoners van Rotterdam Katendrecht te verbinden en kinderen te leren waar hun voedsel vandaan kwam, werd er in 2013 een project met twee biggen gestart. De Bonte Bentheimers moesten worden gevoerd met de restjes van twintig vooraf gekozen huishoudens en als ze volgroeid waren, zouden ze geslacht en in hapklare porties worden verdeeld onder hen die ze hadden helpen opgroeien. Maar toen het eenmaal zover was, kwam de buurt in opstand. De bedenkers van het project waren moordenaars. Ze moesten van ‘hun’ biggen afblijven. Er kwam een buurtpetitie, die ook buiten de wijk werd verstuurd. De stad was in rep en roer. Er werd gedreigd en gehuild. Ik vond het vertederend, zoveel hypocrisie en dadendrang, gevoed door twee knorrende krulstaarten. De biggen heette Arie en Japie. Ze zijn uiteindelijk geslacht en stilletjes verdeeld onder degenen die toch wel een hamlapje lustten, maar een gedroomde feestelijke buurtbarbecue kwam er niet.

Dierentuin Artis voert sinds dit jaar een naamloos dierenbeleid. Het pasgeboren girafje krijgt geen koddige naam die ook goed uitspreekbaar is voor lispelende peuters, het heet gewoon girafje. De dierentuin is op een educatieve missie, aldus directeur Balian. De relatie van mens met de natuur is ‘verziekt’. Ik vind dat een enigszins ironische uitspraak voor iemand die dieren in een minuscule nabootsing van hun natuurlijke habitat tentoonstelt. Nu ben ik niet tegen dierentuinen, sterker nog, ik kom er graag. Het is goedkoper dan een big five-safari en het zullen waarschijnlijk de dierentuinen zijn die via hun uitgekiende fokbeleid uitstervende diersoorten in stand houden. Maar of een dier wel of niet een naam geven de Disneyficatie tegengaat die de dierenwereld van een zachtroze gloed voorziet, vraag ik me af.

De mensen op de Kaap konden het niet verkroppen dat wat hun lief was, werd gedood. Wat hen onbekend was, liet ze koud. Zover ik weet is er geen enkele vegetariër bij gekomen door het project. Ik vraag me af of de Kapenezen er meer vrede mee zouden hebben, als Arie en Japie naamloos op het hakblok waren verschenen. De mens is nu eenmaal een empathisch dier. We verplaatsen ons in het lijden van de wezens in onze directe omgeving. Maar wat echt wringt, is dat lijden niet uit te bannen valt. De dood is nooit zachtroze.