Ebru Umar Opinie 3 nov 2015, 09:59

Leestijd: 3 minuten

De column of de gladiolen

Tien jaar geleden schreef ik op deze plek: Nee natuurlijk wil ik niet dood maar om de een of andere reden schijnt iedereen te denken dat ik door deze plek te accepteren mijn doodvonnis getekend heb. Of tenminste mijn mond zal houden. Mijn mond houden? Waarover? Waarom? Niet meer zeggen of schrijven wat ik denk? De laatste keer dat ik in mijn paspoort keek stond er toch echt Ebru Umar in, niet Paul Cliteur of Hasna el Maroudi.

Wie Paul Cliteur is weet ik nog maar Hasna? Geen idee maar hoogswaarschijnlijk de Marokkaan van de toenmalige week met een boekcontract bij Prometheus en een column in het Parool – NEXT! Het is op het waanzinnige af dat men tien jaar geleden al overtuigd was dat columns schrijven tot de dood kan leiden maar de waarheid is dat er in die tien jaar die op de moord op Theo van Gogh volgde, geen columnist vermoord is. Niet gek als je bedenkt dat Theo is omgelegd omdat eoa idioot het adres van een Somalische gelukszoeker niet had en Theo voor brievenbus aanzag waar ‘ie eerst nog een opening in moest snijden.

‘Het klimaat’ of ‘de toon van het debat’ zijn absoluut niet veranderd ten opzichte van 2004. Of 2005. Van Gogh werd genegeerd en doodgezwegen door main stream media, terwijl hij columns schreef die doordrenkt waren met de realiteit. Er is niets nada noppes veranderd – als je het in je hoofd haalt om de roze bril waar de grachtengordel en main stream media door kijkt te vertrappen, ben je af. Tegelijkertijd is álles veranderd: kinderen van migranten hebben zich ontpopt tot moslims in plaats van liberale Nederlanders. Ze roeren zich, mengen zich in het debat, laten zich niet intimideren – integendeel ze bedreigen erop los. In slecht Nederlands, helaas. En wéér – of moet ik zeggen nog steeds – hebben grachtengordel en mainstream media er geen antwoord op. Ja: negeren. Ja: podium geven. Contradictio in terminis? Nee. Welgesteld Nederland negeert die tikkende tijdbom die kinderen van migranten heet, zoals het jaren roependen in de polder wegzet als xenofoob. De andere kant uit kijken is makkelijker. Een podium geven in bij Pauw interessant want ‘tegengeluid’.

Dat tegengeluid is net zo interessant als de dagbesteding van Mohammed Bouyeri: niet. Wat interessant op het frustrerende, bloed doen kokende, tot pillen slik behoefte aan toe, is dat er in tien jaar na de moord op Theo NIETS is veranderd. Er wordt nog steeds niet en misschien zelfs nog minder opgetreden tegen mensen die de Nederlandse samenleving ontwrichten. En er zijn nog steeds te weinig columnisten met ballen om dáár over te schrijven. Jammeren over vrijheid van meningsuiting, intimidatie, migranten en vluchtelingen is makkelijker. Gratis tip: stel je niet aan. Of rot op uit dit vak. Ja migrantenkids zijn mondiger geworden. Gefeliciteerd! Het zijn gemuteerde Nederlanders, tot stand gekomen in de Nederlandse samenleving, zeik niet. Maar schrijf die column. Je gaat er echt niet dood aan.