Ebru Umar Opinie 13 nov 2015, 14:14

Leestijd: 2 minuten

Beste een op de acht Nederlanders,

Volgens een peiling van Maurice de Hond wilt u een vluchteling in huis nemen. Of twee zelfs. Ik ben onder de indruk, u bent geen BN’er die een hashtag neemt en op tv verhaal komt brengen waarom we vluchtelingen moeten helpen maar stelt uw huis beschikbaar. Serieus, beter wordt het niet. Barmhartiger ook niet.

Om teleurstellingen aan beide kanten te voorkomen, wil ik kanttekeningen bij uw voornemen plaatsen. Heeft u wel eens een pleegkind in huis genomen? Of onderdak geboden aan een dakloze vriend of vriendin? Aan een onbekende bedelaar? Ik vraag het niet om te moraliseren maar om uw voornemen in een context te plaatsen. Want hoe hulpbehoevend vluchtelingen ook zijn, het blijven mensen. Mensen met een gebruiksaanwijzing die niet op barmhartigheid en medelijden zitten te wachten maar op leven in vrede, wat we – u ook niet – ze niet kunnen bieden. En zeker niet op lange termijn, want heeft u wel eens bedacht hoe lang deze vreemde vluchteling bij u in huis mag blijven? Stel dat de oorlog nog acht jaar duurt, is hij dan acht jaar welkom of bent u ‘m na acht dagen al zat?

En wat verwacht u terug in die acht jaar? Dankbaarheid? U staat toch elke ochtend boterhammetjes smeren, rekening houdend met geen ham of varkensvlees. U voedt een extra mond. Acht dagen kunnen we allemaal nog wel opbrengen maar acht jaar? En beseft u ook dat uw huisvluchteling niets mag doen hier? Vegeteert? Op uw bank? Met uw afstandsbediening? Niet omdat hij dat wil maar omdat dat moet van onze overheid? Misschien dat hij klusjes voor u doet maar op een gegeven moment is de lekkage in de badkamer wel verholpen en het gras ook gemaaid. En dan? Heeft u ooit bedacht dat zo’n man of vrouw een gezin heeft, dat ‘ie mist en hierheen wil halen? Wat gaat u dan zeggen: ‘jammer dan! We zijn er alleen voor jou en niet voor je gezin?’ Waar ligt de grens van barmhartigheid, van uw geweten?

Vluchtelingen opvangen in Europa, in uw huis, is slechts symptoombestrijding. Niemand wil weg van zijn eigen land en familie, behalve misschien tijdelijk om geld te verdienen of veilig te zijn. Maar als tijdelijk te lang duurt, is er geen weg terug – zie de Angolese zusjes. Wat zeg ik, zie de gastarbeiders. Als mensen er eenmaal zijn, is alleen al uit rationele overwegingen geen weg meer terug. De enige oplossing is vrede en opvang dicht bij huis: in de regio. IS uitroeien, Syrië (en ajb ook de rest van de wereld) bommenvrij. De Turken en Libanezen verdienen hulp met de opvang van miljoenen vluchtelingen. En met alle mogelijke middelen moeten we voorkomen dat mensen op gammele boten stappen naar een leven waar niet alleen zij, maar uiteindelijk ook wij niet gelukkig van worden.

Lieve een op de acht Nederlanders; uw geweten sussen is slechts een welvaartsaflaat. Vrede de moeilijke en vooral dure oplossing.