Hadjar Benmiloud Opinie 22 jun 2015, 05:15

Leestijd: 2 minuten

Inkt

Van mijn leeftijdsgenoten heeft 1 op de 3 minstens één tatoeage, en daarvan krijgt minstens 80 procent vroeg of laat spijt. Deze statistieken houden me natuurlijk niet tegen op weg naar de tattooshop, want ik weiger straks één van de laatsten uit mijn generatie te zijn die niet uniek is.

Uniek zijn is belangrijk bij het decoreren van je lichaam, dat zie je ook in alle tv-programma’s over inkt en de pasverschenen documentaire Lijfspreuk. Natuurlijk zijn er ook ordinaire types zoals in het beroemde viral-filmpje “pleur er maar op” die gewoon zo snel mogelijk vol willen zitten met inkt, maar die zijn niet helemaal in orde.

Ik wil het liever meteen goed doen, qua uniek zijn en symbologie. Daarom heb ik goed nagedacht over mijn tattoeage: het is een simpel symbool, dat staat voor harmonie, vrede en “alles is één.” Een soort gecodeerde post-it op mijn arm voor de wanhopige momenten in het leven: dat lijkt me nou handig.

De tattooshop in kwestie hangt vol vergeeld plakband en is niks vergeleken bij Miami Ink, maar dat maakt me niets uit. Bij de betere zaken moet ik maanden op een wachtlijst staan, en hoe uniek of rebels is dat?!

De smoezeligheid draagt bij aan mijn unieke, authentieke ervaring, besluit ik. Maar nadat ik de tatoeëerder mijn gewenste tattoo laat zien, wordt ‘ie boos. „Je had het over een simpel bloemetje. Deze tattoo is onmogelijk te zetten zonder fouten te maken, wij gaan hier niet aan beginnen. Succes verder.”

Teleurgesteld kijk ik naar mijn niet-zo-unieke arm, en laat me toch maar op een wachtlijst zetten bij een expert.

Niet veel later krijg ik van mijn beste vriendin een foto van het perfecte voorbeeld van mijn gewenste tattoo-symbool. Maar… het blijkt háár arm te zijn. „Trut! Heb je míjn tattoo op jóuw arm gezet?”, is mijn eerste reactie. De tweede: „mooi.” En dan, uiteindelijk: „o ja, alles is één.”

Als ik mijn tatoeage echt zou begrijpen, zou het me niet uitmaken dat ‘ie niet uniek is. Sterker nog, het is een affiche op mijn arm om iedereen die net zo niet-uniek is als ik, aan te trekken. Als er dan een foutje in zit heb ik dus gewoon nog meer om over te praten, met vreemden die toekomstige vrienden zouden kunnen worden.

En zo zit ik de volgende dag weer in de aftandse tattooshop: “pleur er maar op!” Alles is één, weet je wel.