Ebru Umar Opinie 2 jun 2015, 08:09

Leestijd: 3 minuten

“Hoe diep ben jij gezonken?”

Aan duidelijkheid laat de sms niets te wensen over: „Hoe diep ben jij gezonken” luiden de eerste woorden om me vervolgens te degraderen tot een overschrijvende journalist. Twee berichten later ben ik geen ’werkelijke journalist’ want die checkt z’n feiten.

Het is een typisch gniffelmoment, eentje waarop ik Theo van Gogh uit het diepst van m’n hart mis. Hoe leuk was het om hem te bellen na een boze reactie op een column? Hoe opbeurend zijn reactie? Hoe bekender de afzender hoe harder zijn applaus. „Omarm je vijanden!” riep hij. Wat ik ook altijd gedaan heb als iemand me afzeek. Omarm ze. Sta erboven. Lekker laten gaan. Negeren.

Maar als Femke Halsema me sms’t naar aanleiding van een column die ik schreef voor GeenStijl, is het wel zo beleefd om te antwoorden. Ik laat haar weten dat steamliner Ebru Umar prima op koers ligt, drijft en niet is gezonken. Dat ik nog nooit wat heb overgeschreven en dat ik inderdaad mijn feiten niet gecheckt heb maar mijn collega’s van GeenStijl wél. En dat zij mijn herinnering aan haar uitspraken en vooral daden bevestigen. Sterker nog: op de site van GeenStijl staat al jaren een filmpje waarin mevrouw Halsema toegeeft haar kinderen van een zwarte school gehaald te hebben. En daar is niets mis mee, zoals ik in m’n column betoog. Nooit begrepen waarom witte ouders hun kinderen naar een school met achterstandskinderen zouden willen sturen, in Nederland word je voor minder uit de ouderlijke macht gezet.

Maar waar vervolgens alles mis mee is, is de reactie via sms. Uitschelden, om d’r heen slaan, minachting uiten: zo fout dat het hilarisch is. Femke Halsema is zo’n vrouw die aardig is tegen vrouwen omdat ze vrouw zijn. Wat ik misdaan heb weet ik niet, maar ik voldoe allang niet meer. Heleen Meesachtigen, types die janken als een getrouwde man z’n gezin niet verlaat voor een overjarige huppelkut met anorexia (ja, ik ben jaloers, nou goed?), kunnen op meer sympathie rekenen.

Ik snap het wel: ik ben zo ’n dombo die valt op mannen die van álle vrouwen houden – behalve van mij. Ik ben zo ’n vrouw die niet bij het establishment hoort, die slechts schrijft voor de grootste media van Nederland, zijnde Metro en GeenStijl. Een noodzakelijk kwaad waar de happy few het bestaan van ontkent – nou ja, z’n neus voor ophaalt. Maar het zijn wél media die niet liegen. Die niet hypocriet zijn. Die hun werk doen.

Eerlijk? Ik heb niet zoveel tegen Femke Halsema, haar inspanning om ‘erbij’ te horen vind ik aandoenlijk. Dat het haar gelukt is, zelfs knap. En dat dat niet kan zonder anderen te vernederen, snap ik. Beetje jammer alleen dat dat in een sms moet. GeenStijl had haar graag het podium geboden om mij publiekelijk af te branden. Maar ja, GeenStijl hé? Nou ja, we gniffelen zo ook wel. Publiekelijk.