Hadjar Benmiloud Opinie 29 jun 2015, 03:00

Leestijd: 2 minuten

Beter

Medicijnman (24) –in opleiding- zoekt standplaats voor tent.

Mijn oma hangt schaterend aan de telefoon, terwijl ze het supermarktoproepje voorleest. Ze weet dat ik ook een medicijnvrouw ken, en vermaakt zich kostelijk om mijn gekke leeftijdsgenoten die een nieuwe hippiegolf willen starten. Dat we zelf op onderzoek uitgaan omdat we de farmaceutische industrie niet meer blind vertrouwen. Terwijl ze zelf ook een hoop niet meer vertrouwt. Banken, politiek, economie… haar wantrouwen heeft met dementie niks te maken, maar met het lezen van de krant. En dan gebeurt er nog een hoop dat níét in de krant past.

Daarom zijn er voor nieuwsgierige geesten en wereldverbeteraars steeds meer informatieavonden, buurtbijeenkomsten en platformcollectieven -wat dat precies betekent, daar komen we later op. Ze hebben als doel Het Volk te verenigen, samen uit de verwarring te komen en weer grip te krijgen op Het Systeem. Gezelligheid. Maandag was ik bij zo’n avond, die in het teken stond van onafhankelijke pers. Een van de genodigden was een Bilderberger die toch hopelijk wat antwoorden zou hebben, want onafhankelijke pers is daar niet toegestaan.

„Wat wordt er besproken op een Bilderberg-conferentie?” „Niets geheims”, was zijn briljante antwoord. Niemand luisterde naar wat dat betekende, want iedereen was alweer druk met het bedenken van de volgende vraag. Luisteren is belangrijk, maar goede vragen stellen al moeilijk genoeg. Bovendien waren we allemaal al tot dezelfde conclusies gekomen, wat het uitwisselen van informatie best wel overbodig maakte. We waren daar als vooral journalisten gekomen om een verschil te maken… Hoe precies, daar moesten we nog achterkomen. Gelukkig waren er naast journalisten ook vrolijke mensen in het publiek. „Wat kunnen we precies doen?”, was hun vraag.

De Bilderberger vond niet dat we naar die conferentie hoefden want daar gebeurde toch niets -het woord afleidingsmanoeuvre werd genoemd, niemand hoorde het. „Onafhankelijke mening vormen”, was de strijdkreet van de avond. Maar al snel ontstond ruzie over welke journalisten en media het beste waren, en welke bronnen dan precies 100 procent te vertrouwen zijn. Iedereen schepte op over zijn platform en niemand kwam op het idee samen een collectief te beginnen. Er waren teveel kritische vragen om antwoorden te kunnen horen.

Misschien is het probleem dat dit soort idealistische mensen veel plannen hebben, maar zich niet zo goed kunnen organiseren tegen systemen waarvan organisatie de grootste kracht is. Misschien zijn ze er ook alleen om anderen te inspireren wèl iets te doen- en dan zelf te bedenken wat precies. Want misschien is het grootste probleem dat we steeds verantwoordelijkheid willen inruilen voor comfort, en altijd weer kritiekloos iemand proberen te volgen die wèl zelfstandig nadenkt. Misschien kan ik dan net zo goed naar mijn medicijnman, voor de betere antwoorden. Als ik goede vragen zou weten, dan. En anders… weet mijn oma het gelukkig nog altijd beter.