James Worthy Opinie 20 feb 2015, 08:28

Leestijd: 2 minuten

Cut.

Op mijn vijfde bezocht ik voor het eerst een bioscoop. Mijn vader nam me op zijn vrije dag mee naar de film Starman met Jeff Bridges. Pappa, in die tijd nog een onvervalste allochtoon, dacht dat Starman een kinderfilm was, maar net na de scène waarin een buitenaards wezen een aardse vrouw zwanger maakt, zei hij: “Stop met huilen. We gaan. Zeg niets tegen je moeder. Wil je ijs?” Op die onverklaarbare dag in 1985 werd mijn liefde voor film geboren en mijn liefde voor softijs wederom bevestigd.

Zo’n dertig jaar later heb ik helaas steeds meer moeite met de filmkunst. Vroeger keek ik naar films zoals ik naar een wolk keek, want ik zag alleen maar dat wat ik in de wolk wilde zien. Een wolk. Die vrijheid kreeg ik, maar tegenwoordig is het nagenoeg onmogelijk om blanco naar het witte doek te kijken. Zonder verwachtingen of vooringenomenheid. In alle kranten staan namelijk recensies en in ieder bushokje hangt een filmposter waar de recensiesterren groter op staan afgebeeld dan de acteurs. ZES KEER VIJF STERREN VOOR BIRDMAN! Jeetje, dat zijn dertig sterren, dus je gaat naar Birdman. In de tram check je nog even wat voor cijfer de film op IMDb krijgt. Een 8.1. YES! Dat is drie tiende punt hoger dan Drive en Drive is praktisch volmaakt.

Ik zit in de bioscoop naast een man die twittert dat hij in de bioscoop zit. Hij draagt een muts. Of hij is een koukleum of hij is kaal. Ik gok op het laatste. Ik kijk naar mijn stoel. Het is dezelfde stoel als dertig jaar geleden. De stoel is rood, zacht en vies, net als gebruikt maandverband. De film begint en dat is altijd het verrukkelijkste moment, want als een film begint, voelt het alsof een mooie vrouw langzaam de gulp van je fantasie openritst.

Dit weekend zijn de Oscars en ik haat de Oscars, want niet alles wat glimt is goud en niet alles wat zeurt is vrouw. Uit protest ga ik zondag Starman kijken en ik zal naar de film gaan kijken als een vijfjarige. Dus zonder vooraf op IMDb te kijken voor een cijfer en zonder de hoeveelheid Oscarnominaties te tellen. Gewoon helemaal blanco. Met een bak softijs. Zoals het hoort. Prijzen worden immers gewonnen dankzij de mening van de meerderheid, maar de meerderheid kan nooit voor ons bepalen wat de waarheid is.