Iza de Bruin Good vibes 20 nov 2022, 08:02

Leestijd: 4 minuten

Deze drie vrouwen rijden naar Dakar voor het goede doel: ‘Zelfs als we 80 zijn, vertellen we dit verhaal nog’

Helemaal van Amsterdam naar Dakar rijden in minder dan een maand: je moet er maar zin in hebben. Met een roze-paars Toyota-busje, compleet met geschilderde feministische kreten, crossen Eva Spigt, Maartje Voogt en Elke Elzinga de woestijn door. Ze doen mee aan de Amsterdam-Dakar Challenge „Voor het goede doel. Het is zwaar maar de gedachte waarom we het doen houdt ons gaande.”

We spraken Eva al eerder over de voorbereidingen, maar nu is ze echt op weg. Wanneer Metro met de vrouwen videobelt, zitten ze in Dakhla, een kustplaats in Marokko. Binnenkort vertrekken ze naar het land Mauritanië om vervolgens via Senegal naar hun eindpunt in Gambia te gaan. Daar veilen ze hun busje voor het goede doel.

In de woestijn zonder airco

„Ik merk dat het toch wel een pittige tocht is”, begint Eva. „We hebben weinig slaap en rijden lange stukken.” „En weinig privacy”, voegt Maartje toe. „Vier uur rijden voelt nu wel als a piece of cake”, zegt Elke. Qua kilometers zitten de dames al ruim over de helft, maar qua datum niet. Door de woestijn rijden kost veel meer tijd. Ze verwachten dat de wegen steeds minder worden.

Niet alleen dat, ook de temperatuur stijgt. En zonder airco is dat natuurlijk niet ideaal. „Vandaag is het de bedoeling dat we in deze stad zoveel mogelijk gaan inslaan voor de vijf dagen in Mauritanië, omdat daar bijna niets is”, vertelt Maartje. Verkoeling zit er al helemaal niet in, aangezien ze in dat land bedekkende kleding moeten dragen. „Hoe we hier in Marokko nog weleens een short aan konden doen, is dat in Mauritanië echt not done”, zegt Eva. „Ik ben benieuwd hoe het straks gaat.”

‘Op dat moment dacht ik: wat zijn we aan het doen?’

Een ding is zeker: het busje trekt meteen de aandacht. Die is volgens de vrouwen wisselend. Soms positief, maar soms ook negatief: „Toen we door een klein dorpje in Marokko reden kwamen er allemaal mannen naar ons toegerend al schreeuwend: ‘Lesbians! Lesbians!’.” Eva probeerde in haar beste Frans uit te leggen dat het niet het geval is. Ze lieten ter verduidelijking nog even hun trouwring zien terwijl Eva vertelde dat ze hetero zijn.

Eva vervolgt: „Op dat moment dacht ik wel: wat zijn we aan het doen? Maar de volgende dag reden we door West-Sahara en toen kregen we reacties van vrouwen dat ze het geweldig vonden. Ook toen ze over de grens reden kwamen ze mannen tegen die zeiden: ‘We love strong and independent women’. Ik hoop dat ze er ook zo over denken in Mauritanië, want daar staat de doodstraf op lesbisch zijn.” Elke vertelt dat ze gelukkig vooral veel positieve reacties krijgen en zich daar zo veel mogelijk op focussen. „We willen ons niet bang laten maken.”

„Ik merk dat de representatie die we uitstralen zo belangrijk is. We krijgen ook echt mooie reacties van de vrouwen die we tegen komen. We planten eigenlijk een zaadje. Of althans, zo voelt het voor mij”, zegt Eva, terwijl Elke en Maartje knikken.

Ze rijden met een gids, omdat er nog mijnenvelden in Mauritanië zijn. Het is dus zeker geen beginnerswerk. Van tevoren hebben ze ook een cursus van de brandweer gekregen hoe je banden het beste kunt verwisselen, en hebben de dames off road leren rijden.

Obstakels richting Dakar

Er zijn niet alleen obstakels op de weg. Iets waar het trio soms tegenaan loopt is het eten, of beter gezegd, het ontbreken daarvan. „Soms rijd je uren zonder iets te zien. Geen benzinepomp of iets. En ja, als je dan trek hebt is dat niet zo prettig”, legt Elke uit. Het inslaan van meer eten en drinken is iets wat ze hebben onderschat. „Er is ook veel ongezond eten. Veel is hier zoet en dat merk ik aan mijn lichaam. Zo’n trip vraagt al veel van je. Als je dan geen toegang hebt tot gezonde maaltijden, maakt het dat niet makkelijker”, aldus Maartje.

Onderweg naar Juma

Eva zegt: „We zijn op weg naar Juma, een heel arm dorp in Gambia. Daar is een school met 150 kindjes waarvoor wij dit dus allemaal doen. Naast een paar kledingstukken en autospullen voor onszelf hebben we voor de kinderen dingen zoals pennen, knuffels en kwasten in ons busje meegenomen. Ons busje gaan we dus veilen als we daar eenmaal zijn om zo nog meer geld voor hen binnen te halen.” Maartje geeft toe dat „het toch een beetje pijn doet” omdat ze er zo gehecht aan zijn geraakt. Dat niet alleen, Eva, Maartje en Elke hebben ook zelf geld opgehaald.

„Zelfs als we tachtig zijn vertellen we dit verhaal nog. Dit vergeet je nooit meer”, zegt Maartje. De vrouwen zijn van mening dat ze nog weleens zo’n tocht zouden willen maken. „Ik wil nu ook zelf een busje thuis”, voegt Elke er aan toe. In het huidige girl power busje staat een bed, een plant en wat inklapbare campingstoeltjes. „Onder het bed liggen dozen met spullen. Die verschuiven is soms net een potje Tetris”, zegt Elke. Ondanks alles vinden ze alle drie dat deze reis de moeite zeker waar is.

Wil je het avontuurlijke trio sponsoren? Dat kan hieronder:

Deze drie kandidaten winnen ‘heftige’ Kamp van Koningsbrugge: ‘Tering wat een diepte’