Anne-Fleur Pel Good vibes 3 mei 2017, 07:49

Leestijd: 5 minuten

Loodgieter wordt bushpiloot voor de Aboriginals

Voor loodgieter Marijn de Zwart (36) en zijn vrouw en drie kleine kinderen gaat het roer pas echt om. Donderdag vertrekt het gezin uit Apeldoorn naar een afgelegen gebied in het noorden van Australië waar Marijn als ’bushpiloot’ hulp gaat bieden aan Aboriginals in de meest ontoegankelijke gebieden van Arnhem Land.

Van loodgieter naar bushpiloot. Waarom?

Piloot worden is altijd mijn jongensdroom geweest. Maar ik was niet zo’n student. Vanaf mijn twaalfde had ik een bijbaantje bij een loodgieter en na de opleiding elektrotechniek ben ik de cv-handel ingerold. Ik vergat mijn droom een beetje, maar het dook af en toe weer op. Op een gegeven moment kreeg ik een folder van MAF, een zendingsorganisatie die onder meer luchttransport verzorgt voor hulporganisaties aan mensen in afgelegen gebieden. Zij zochten piloten. Dat wilde ik wel. Ik ging de selectieprocedure in en die viel positief uit. Dus toen ben ik maar gestart met de pilotenopleiding.

Jij was enthousiast, maar je vrouw Esther ook?

Ze zei: Moet dat nou? Waarom dit? Ze vond dat we al genoeg ondernomen hadden. We waren al uit de Randstad naar Apeldoorn verhuisd voor mijn werk als zelfstandig loodgieter en installateur. Waarom moest het nog extremer? ’Dan ben je met de verkeerde vrouw getrouwd’, zei ze tegen me. Tot we naar een informatiedag van MAF gingen. Toen begon ze het te begrijpen. Wij zijn christelijk en het is dan niet de vraag óf je wat moet doen voor je medemens, maar wát je kunt doen. Ons hele leven maken we ons druk om geld verdienen. Willen we een groter huis, een grotere auto. Maar dat geeft geen echte voldoening. Wij willen andere mensen helpen.

Geld verdienen is er dus niet bij?

Nee, het is geen gewone baan. Ons levensonderhoud daar wordt bekostigd uit giften. Wij helpen daar mensen en ons thuisfront helpt ons financieel. Familie en vrienden helpen ons financieel, maar zetten ook acties op om geld bijeen te krijgen. Ook zijn er bedrijven die ons kunnen sponsoren uit maatschappelijk oogpunt. En dat gaat heel goed. We weten natuurlijk niet hoe dat over 3 jaar zal zijn. Daarom is het belangrijk dat we mensen goed op de hoogte houden van wat we daar doen. De voorbereiding, met het behalen van het vliegbrevet, heeft 7 jaar geduurd dus we willen minstens 8 jaar blijven. Daarna zien we wel weer verder.

Wat gaat je vrouw daar doen?

We hebben drie kinderen, dus ze gaat eerst settelen en zorgen dat de kinderen hun weg vinden. Als dat zo is, gaat ze zeker niet stilzitten. Ze is orthopedagoog en daar is voor haar voldoende problematiek om mee aan de slag te gaan. Jesse, de oudste van 8 (de andere twee kinderen zijn Sophie van 5 en Sil van 3) maakt het ook allemaal bewust mee. Hij ziet er wel tegenop, maar vindt het ook heel leuk. Hij heeft vorige week afscheid moeten nemen van zijn vriendjes en dat is wel pijnlijk. Maar het is een ervaring voor het leven en dat begrijpt hij ook wel.

Heb je enig idee wat jullie te wachten staat?

Ja, doordat ik 3 jaar geleden een trainingstocht naar Papoea-Nieuw-Guinea heb mogen maken. Daar hebben we een meisje opgepikt die op een hekje was gevallen en een houten paaltje in haar buik had. Normaal zouden ze met haar twee tot drie dagen door de bergen hebben moeten lopen om bij een medische post te komen. Voor ons was het een half uurtje vliegen. We kunnen echt het verschil maken. Levens redden. We vliegen artsen, specialisten, medicijnen of bouwmaterialen en post naar dorpjes van zo’n twee- tot driehonderd mensen in afgelegen gebieden in Arnhem Land. Vaak in de moeilijkste omstandigheden. Het is heel dankbaar werk.

Gaan jullie ook wonen tussen de Aboriginals?

Ja, hoe ons huis eruit komt te zien weten we nog niet, maar we gaan wonen in een Aboriginaldorp in Gove Peninsula. Het noordelijkste puntje van Australië. Het dorp ligt 18 kilometer van de mijnstad Nhulunbuy. Hier staat de school waar de kinderen heen gaan. In het dorp zijn huizen voor meerdere piloten, maar onze buren zijn gewoon Aboriginal. Zo leren we veel van hun cultuur en gewoonten en wij kunnen hen wat meegeven van onze manier van leven.

Wat ga je het meest missen naast familie en vrienden?

De Nederlandse efficiëntie. Ik hou van praktisch. In andere landen is het wat relaxter. Ik moet dat relaxen echt leren. Daarnaast ben ik een enorme patatliefhebber. Mijn patatje en frikadelletje ga ik wel missen. Maar misschien ga ik wel aardappels verbouwen, haha. En natuurlijk het loodgieter zijn. Maar ik weet zeker dat dit daar ook nog wel van pas gaat komen.

Heb je al een knoop in je maag?

Nee. Ik heb er vooral heel veel zin in. Het is heel mooi dat we dit mogen doen. We gaan familie en vrienden erg missen, maar er is daar ook Skype, Facetime en WhatsApp gelukkig. We hebben bij het afscheidsfeest wel wat traantjes weggepinkt en dat blijft nog wel even zo. We hebben ook pas over 2 jaar de mogelijkheid om zes weken met verlof naar Nederland te gaan. Dit geeft ons de mogelijkheid om echt een nieuw leven op te bouwen. Als je nog met een been hier staat, sta je eigenlijk nergens. Het wordt een avontuur.