Tara Lewis Binnenland 25 jul 2018, 13:18

Leestijd: 3 minuten

Amelandseplein #1: “Oh, is het dit huis?”

Ellen Mannens woont sinds kort in de Amelandsestraat in ‘probleemwijk’ Carnisse. Ze gaat op zoek naar de ware aard van haar buurt.

M’n berging wordt leeggeruimd. Sinds kort weet ik dát het mijn berging is. Bij de oplevering van mijn appartement ontbreekt de sleutel. Glurend door de kieren van de houten wanden kunnen mijn makelaar en ik geen lege berging vinden die van mij zou kunnen zijn. “Als je nog een keer een huis koopt, adviseer ik je de sleutel niet te accepteren voor je je berging van binnen hebt gezien. Je weet nooit wat je er aantreft en officieel is het nu van jou”, zegt de makelaar. Tja.

Verwaarloosd

De inhoud van de berging belooft niet veel goeds. De dikke stapel ongeopende post en aanmaningen in de brievenbus zijn een voorbode van onheil. “Hij heeft zich helemaal verwaarloosd”, weet mijn buurvrouw te vertellen over de vorige bewoner. “Zijn vriendin ging er vandoor met een andere vrouw. Hij raakte het helemaal kwijt. Het afval stapelde zich op. Overal vliegen. Ze hebben het huis drie keer chemisch moeten reinigen. Maar nu is het schoon hoor”, voegt ze er snel aan toe. Of het is om zichzelf of mij gerust te stellen, weet ik niet. Ze wil in ieder geval heel graag even een kijkje nemen in mijn woning. Het is schoon. De laatste weken heb ik alle vloeren open gehad om de ontbrekende cv aan te leggen. Geen vlieg tegengekomen. Dacht ik. “Ieuw, getver!”, roept een vriendin die broodjes brengt voor de noeste klussers. Ik heb toch een erfenis van de oude bewoner: de ondefinieerbare bruine kleur van het tijdelijke lampje in de toekomstige slaapkamer is niets anders dan vliegenstront met de vlieg er nog ingeplakt.

Noorderzon

De man die het slot van de berging komt openboren, meldt zich. “Oh, is het dit huis?”, zegt hij zodra hij het nummer ziet. “Dat heb ik nog opengemaakt. Daar woonde een… euh, hoe zeg je dat netjes? Een viespeuk. Vuil lag opgestapeld tot het plafond, met alleen een pad van de voordeur naar de keuken.” Een viespeuk, een die met de noorderzon vertrokken is en nog op mijn adres ingeschreven stond. Een man die werd onteigend door de woningbouwvereniging van wie ik het huis kocht. “Dan moet je het wel heel bont gemaakt hebben”, zei de notaris nog.

Levensverhaal

De berging zit vol. Lopen kun je er niet. Die bende ‘vertelt’ een levensverhaal. Aan de muur hangen een wetsuit en een helm, tegen de achterwand zijn peddels te herkennen. Op de grond liggen foto’s van een kampeervakantie in de bossen en een sportieve mountainbike. Tegen de wand staat een keurige Gamma-stellingkast. Het is een levenslustige en opgeruimde basis die door de tijd verdween onder een laag papierwerk, aanmaningen en een kapotte fiets. Een pijnlijk beeld. De laatste resten van het leven van de voormalige bewoner. Ze verdwijnen in de vuilcontainer.