Iris Hermans Binnenland 9 nov 2017, 10:23

Leestijd: 4 minuten

Oh Oh Amsterdam: Slapeloze in Amsterdam

Metro’s Iris neemt je mee in haar Amsterdam, waar van alles in voorbij komt. Van Chinese massagesalon tot het stiekem begraven van cavia’s en knusse afters. En alles ertussenin. 

Nooit meer slapen

Ik begrijp een heleboel dingen niet. Waarom een televisiezender twee Gerschtanowitzes in een show propt bijvoorbeeld, of waarom ze voor het woord voor palindroom niet een palindroom hebben gekozen, maar waar ik écht met mijn verstand niet bij kan, is waarom je een zeer actieve waterval als laatste geluid in een slaap-hypnose-app zet.

Dat bedacht ik me dus terwijl ik half in slaap naar de wc strompelde, struikelde over m’n abroller-apparaat dat in m’n woonkamer staat en eigenlijk bedoeld is voor m’n buikspieren, maar die ik voornamelijk -of alleen maar- gebruik als extra wasrek, en ik ineens weer klaarwakker was. En de zoveelste slapeloze nacht, naast m’n knuffelpinguïn, op me lag te wachten.

Slapen met behulp van een app, is zeg maar niet echt mijn ding. Op aanraden van een vriendin besloot ik vlak vóór de hypnose-app een ander soort app te downloaden, die me ‘wat rustiger’ zou maken. Mooi niet dus, want bij het horen van de eerste woorden van Andy, de mannenstem op de app, was ik meteen verliefd. Wat een leuke stem! Van dat sexy Britse en in plaats van me over te geven aan de mindfullness waar Andy vol op zinspeelde, fantaseerde ik er mindfull op los en lukte het me weer niet om te slapen.

Ik heb eigenlijk van alles wel geprobeerd. Melatonine 3 gram bijvoorbeeld, maar daar kreeg ik nachtmerries van het kaliber ‘ik sta in de kerk en houd de begravenisspeech voor mijn moeder’ en ‘Bert van Bert en Ernie probeert me te wurgen’ van, dus daar ben ik mee gestopt. Of die hard drie zakjes Pickwick slaap-lekker-thee in m’n hete water. Maar toen ging ik telkens die vragen lezen op de kartonnetjes, zoals: wat is het meest romantische dat jou is overkomen of waar lig je wakker van? Van die vragen dus, want: helemaal niéts de laatste 41 maanden.

Toch is het af en toe helemaal zo erg nog niet om niet te slapen…

Heel soms heb je (of ik in ieder geval) namelijk van die nachten -of ochtenden of middagen intussen- dat je op een plek belandt die je van tevoren niet had zien aankomen. Zo kwam het dat ik tijdens ADE op een after in een heel chique huis op een eerste verdieping ergens in Oud Zuid terechtkwam. Ik kom aan met een nieuwe beste vriend, kijk snel even om me heen en kom tot de conclusie dat ik niemand ken, tot mijn blik valt op de oude bekende: een jongen die ik in het verleden wel vaker in de afterhours ben tegengekomen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat we elkaar hier weer tegenkomen, geven we elkaar een knuffel en een ’hé, goed je te zien, schat.’ Volgens mij zijn we allebei elkaars naam vergeten.

,,Wij gaan even naar de Appie”, kondigt iemand aan, ,,heb jij nog wat nodig?” Twee grote bruine ogen waar ik voor de eerste keer inkijk, kijken me vragend aan, ,,Peuken, bananen, yoghurt misschien?” Wat lief, zeg ik, ,,maar ik ben helemaal oké en ik ben trouwens Iris.”

,,Ik ken jou ergens van…” Ik knijp mijn ogen even tot spleetjes tegen een jongen. Het is dit keer niet bedoeld als slechte versierpoging, maar ik ken hem écht ergens van. Rondje Facebook levert niets op, dus we houden het op ‘zal wel een feestje zijn geweest’. De sfeer is saamhorig en warm, net als de thee die een meisje me geeft en de muziek is zelfs beter dan het feestje waar ik tot iets daarvoor was. Een dikke dj-booth staat in de kamer en iedereen lijkt hier te kunnen draaien. Zo ook de jongen met het heuptasje hip diagonaal over zijn schouder. ,,Wat draai je lekker”, slijm ik. ,,Jij ook”, antwoordt hij.

Een paar uur later ga ik naar huis en val bijna direct in een diepe slaap, zonder Sesamstraatnachtmerries, maar met een palindroom. LOL.