Donna van der Kolk Binnenland 6 jun 2017, 08:24

Leestijd: 3 minuten

‘Meest bijzondere Roparun ooit’

Het was maandag een waar feestje op de Coolsingel. Duizenden deelnemers aan de 26e Roparun werden daar als helden onthaald. Allemaal hebben ze zo hun eigen reden om mee te doen met de estafetteloop van meer dan 500 kilometer van Parijs en Hamburg naar Rotterdam, waarmee ze geld ophalen voor mensen met kanker.

Romy: Dan maar in een rolstoel

„Twee jaar geleden wilde ik eigenlijk al lopend meedoen. Mijn moeder, die zelf genezen is van kanker, liep ‘m toen al acht jaar. Maar ineens kon ik niet meer lopen. Van de een op de andere dag. Ik bleek een bindweefselziekte te hebben. Inmiddels kan ik wel weer lopen, maar vaak heb ik daar teveel pijn voor. Toch wilde ik meedoen, ik had er niet voor niets voor getraind. En als het niet lopend kan, dan maar in een rolstoel.”

Kirsten: deze is voor papa

„Samen met mijn vader stond ik altijd mensen aan te moedigen bij de finish”, zegt de 24-jarige Rotterdamse. „Helaas is hij er niet meer. Het is nu bijna zeven jaar geleden dat hij aan kanker overleed. Ik wilde de run daarom voor hem doen en heb me aangemeld bij een team met voor mij totaal onbekenden. Ik heb de route op de fiets afgelegd en het was super. Hij zou trots op me zijn”, vertelt ze buiten adem maar glunderend.

Plonie: Heel trots op mijn zoon

„Dit zou na vijf jaar de eerste keer zijn dat mijn zoon niet meedoet. Hij heeft verschillende beperkingen, waardoor het voor hem extra zwaar is. Maar toen hij hoorde dat het team nog iemand zocht, heeft hij zich toch weer aangemeld om iets te kunnen doen voor een ander. Dat tekent hem. Normaal wachtte ik hem altijd op bij de finish, maar dat kon nu niet zomaar in verband met mijn hart- en longproblemen. Omdat ik zelf vrijwilliger ben bij Stichting Ambulance Wens, kon ik mijn zoon via de stichting op deze manier toch nog zien finishen. Geweldig, ik ben heel trots.”

Yonne: Sjaak in ons hart

„Ik doe nu voor de achtste keer mee en teamleden zelfs voor de 11e en 15e keer, maar dit was wel de meest bijzondere tot nu toe”, zegt ze met vochtige ogen. Het laatste stuk liep de weduwe van Sjaak Bril, de oprichter van de Roparun, namelijk mee. Hij overleed in maart op 55-jarige leeftijd aan kanker. „Het was heel heftig, maar de sfeer was innig. We deden het voor hem en iedereen die deze ziekte moet ondergaan, zoals mijn lieve buurman. Dat Sjaak dit voor elkaar heeft gekregen is fantastisch. We deden het met hem in ons hart. Wat zou hij trots zijn.”

Astrid: Een diehard versie

„Dit is de eerste keer dat ik meedoe, maar dan ook wel gelijk diehard. We deden namelijk een run-en-bikeversie: afwisselend twee kilometer lopen en zes kilometer fietsen”, aldus de Vlaamse. „Voor ons als atletiekclub is gezondheid heel belangrijk. Wij coachen mensen en het doel is hen volgend jaar met deze run mee te laten doen”, zegt ze terwijl ze de jongen die haar over de finish draagt plagend aankijkt. „Hij traint bij mij. Dit was voor hem dus alvast een voorproefje”, lacht ze. „Het is mooi om met hen naar zoiets toe te werken. Helemaal gezien het doel van de run.”