Iris Hermans Binnenland 27 mrt 2017, 13:14

Leestijd: 3 minuten

Na afloop dacht ik: fuck, wat was dit lekker!

Van zenuwen tot rode wijn tot euforie: van alles ging door Metro’s Iris heen.

Lekker!

Na afloop voel ik me beter dan welke drank-, drugs-, seks- of stedentrip dan ook. Ik bel mijn moeder die ‘een kaarsje voor me had opgestoken’ en hef daarna het glas met twee vrienden die me zijn komen aanmoedigen. Ik ga een paar uur terug in de tijd: ik ben uitgenodigd om te komen spreken op FuckUp Nights Amsterdam (zie onderaan) en ik bevind me in Amsterdam Roest, in een verborgen zaal waar vroeger het vlees en de drank werden gekoeld. De mensen komen binnendruppelen en wachten net als ik op wat komen gaat.

Prikkels overal

Ik ben ineens nog veel gevoeliger voor prikkels dan normaal en vind dat het meisje achter me een verschrikkelijke stem heeft, ruik de knoflook uit de keuken en man, wat heb ik het koud, zouden ze nog steeds het vlees hier koelen? Ik trek mijn jas over mijn pantybenen, neem een flinke slok rood en luister naar de eerste spreker, ietwat afgeleid door het geluid van een Senseo-apparaat, dat later de heater blijkt te zijn.

WTF…

De verhalen zijn verschillend, van depressie tot ontslag tot faillissement van een start-up en allemaal veel meer ‘fuckup’ dan mijn verhalen, die gaan over gênante missers tijdens werk. Na kritische vragen uit de zaal gericht aan mijn collega-sprekers, denk ik echt: WTF, wat doe ik hier? Maar dan komt mijn redster in nood die mij perfect introduceert: journalist Iris Hermans, voor de luchtige noot van de avond.

En dan ben ik

Ik neem nog een slok, pak de microfoon en bedenk me dat-ie heel anders in de hand ligt dan de föhn waarmee ik die middag heb geoefend, kijk de zaal in, zie mijn twee vrienden lief knikken en dan begin ik. Ik vertel onder andere over mijn misser tijdens NL Doet in een klein dorpje in Brabant, waar de koninklijke familie de lokale hondentrimsalonachtige boerderij zou bezoeken. Terwijl de media op Bea doken die een labradoodle flink aanpakte, liep ik naar buiten waar een vrijwilliger een klunzige poging tot timmeren deed. Ik wilde het ijs breken, sloeg hem vriendelijk op de schouders en riep: lekker bezig, vrijwilliger! Lang verhaal kort: het bleek prins Bernhard. Waarop ik antwoordde: „niet waar, die is al lang dood!” Het was dus Junior.

Roes

Eerlijk gezegd is alles als een roes aan me voorbijgegaan, maar ik merkte wel dat ik er steeds beter in kwam en dat er gelachen werd. Hard soms ook en ik hoorde zelfs iemand op zijn knie slaan, van pret. Dat hoop ik tenminste. Ik heb de Senseo niet meer gehoord, het meisje met de rotstem had ineens een prachtlach en ik kreeg het er helemaal warm van. Na afloop komen mensen naar me toe en ik krijg zelfs complimentjes. Een man is toch nog wel even benieuwd: „Heb je ADHD?” Geen idee, antwoord ik hem. Een ander werpt met een glimlach Toomler op en ik droom even weg. Je weet maar nooit…

Wat is FuckUp Nights?

Heel simpel gezegd is FuckUp Nights Amsterdam een middelvinger naar alle succesverhalen waar je, -zeker op social media #barf-, mee dood wordt gegooid. Elke twee maanden vertellen mensen over hun faalmomenten, megamissers en andere momenten die je misschien liever voor jezelf wilt houden, maar juist zo menselijk zijn. Je bent niet de enige die het weleens verkloot, denk je na afloop en dat is een lekker gevoel. Ewa Scheifes en Dymphie Braun zijn de twee enthousiaste dames achter deze Amsterdamse tak van het FuckUp Nights concept, dat in Mexico in 2012 op een goede nacht begon tussen vrienden, na heel veel tequila en vragen als: wat was nou jouw grootste fuckup, amigo? Het is nu wereldwijd, van New York tot Tokio en lijkt intussen zelfs een heuse ‘movement’ te zijn geworden. Ewa en Dymphie organiseren de avonden op de gekste, verborgen en ludiekste plekken van de stad. Houd de website fuckupnights.com/amsterdam en hun Facebook in de gaten, hier wil je echt bij zijn.