Iris Hermans Binnenland 24 nov 2016, 10:30

Leestijd: 5 minuten

Al halve eeuw het pareltje van de Jordaan: Café Nol

In Nol is het al 50 jaar lol. Van advocaat tot stratenmaker, iedereen weet deze Jordanese parel te vinden.

Gouden herinneringen

De letters schitteren je al van halverwege de Westerstraat in al hun neonglorie tegemoet. Het zijn de drie letters die bij elke Amsterdammer wel een onvergetelijke herinnering naar boven halen. Want zeg nou zelf: wie is er niet ooit dronken geweest bij Nol?

Verjaarsfeest in Paradiso

Op 12 december is Paradiso het podium voor ‘Café Nol: al 50 jaar lol’, het verjaardagsfeest met zangers als Peter Beense en Willeke Alberti dat al binnen twee weken was uitverkocht. Niet gek ook, al een halve eeuw weet de grachtengordel tot de Jordaan en van kunstschilder tot schildersbedrijf het etablissement te vinden. „Wij houden van een gemêleerd gezelschap, iedereen is welkom.”

‘Mop!’

Eigenaresse Annemarie Grijzenhout (51) staat met dochter Lisa (22) achter de bar. Het is dinsdagavond en het café is gesloten. Toch wordt met regelmaat op de ramen getikt en verschijnen hoopvolle gezichten voor de deur. „Sorry mop”, roept dan moeder of dochter met onvervalst Amsterdamse tongval, „morgen zijn we weer open, gezellig als je op visite komt.”

Lekker sjansen

Het familiebedrijf pur sang is een begrip in Amsterdam en ver daarbuiten. Of je nu het type barhanger, uitbundige meezinger en/of danser of een bedreven sjanser bent, Nol is het epicentrum voor ieders vertier. Met haar wordt ook zeker gesjanst, verzekert dochterlief terwijl ze naar haar moeder knikt. „Het zal best”, haalt deze haar schouders op, „ik zie het alleen nooit.” Mannen die met haar dochter sjansen daarentegen… Die ziet ze genoeg, „je moest eens weten wat ze allemaal zeggen met een borrel op!”

Jordanese pareltjes

Moeder en dochter zijn een mooie twee-eenheid. Tot in de puntjes een gecoiffeerd kapsel, heldergroene ogen waarmee ze alles en iedereen zien en extreem lange gekrulde wimpers erboven. Ze lachen allebei graag, gooien op dezelfde manier ijsblokjes in de glazen en zijn beiden vrijgezel. Maar niet alléén, „we hebben elkaar.” En de rest van de Nol-familie, „we zijn erg hecht met z’n allen.”

View this post on Instagram

A post shared by Café Nol (@cafenolamsterdam)

Magie van de nacht

Ze wonen om de hoek en gaan samen op de scooter naar werk. Het zijn avondmensen, zo niet nachtdieren en houden van de magie van de late uurtjes. „We zien van alles hier”, vertelt Lisa, die met haar glanzende blonde krullen zo uit een Marilyn Monroe-boek lijkt te zijn geslopen. „We zien mensen dronken worden, genieten, vreemdgaan…” Maar helaas voor de liefde-voor-een-avond-zoekers, uitgebreid zoenen is hier uit den boze. Annemarie lacht, „dan wordt er minder gedronken en dat moeten we niet hebben!”

Een echt familiebedrijf

Het is de derde generatie moeder-dochter achter de bar, blikt ze terug. „Ik stond er met mijn moeder, zij weer met mijn oma.” Opa Nol en oma Miep zijn de grondleggers van het café, zij openden Nol in 1966 en richtten het in als een oergezellige Jordanese kroeg. Kroonluchters aan het plafond, rode gordijnen, dito behang, een miniatuur orgeltje, porseleinen engel en zilveren bel achter de bar en deze hele verzameling is er nog altijd. Annemarie nam het café in 2012 over van haar oom en tante en daar heeft ze geen seconde spijt van gehad, „die versleten knieën neem ik straks voor lief.”

Vannacht is rood

Het is een gouden concept, of dieprood eigenlijk, want het is deze kleur die de klok slaat in de zaak. In het rode licht ziet iedereen er beeldschoon uit en je blijft naar jezelf (en je buurman op de kruk) kijken in de spiegels achter de bar. Ja hè, lacht Lisa die in haar vrije nachtelijke uurtjes graag op ‘goeie techno’ danst, „elke pukkel valt weg in dit licht.” Er wordt op het raam geklopt door een jongen die een ‘vergeten sjaal’ uitbeeldt. Lisa springt van de barkruk af, opent een kastje en tovert de sjaal tevoorschijn. „Ik was hem helemaal vergeten…” bekent de jongen, ,,het was dit weekend weer iets te gezellig bij Nol.”

View this post on Instagram

A post shared by Iris Hermans (@irishermans1)

Verademing

Nol is een verademing in tijden waarin elke week wel weer drie nieuwe (pop-up) barretjes en cafés in het straatbeeld verschijnen, met ingewikkelde koffies en duizenden speciaalbieren. Dat veel Amsterdammers verlangen naar nostalgie en ‘oud vertrouwd’, blijkt steeds meer, beaamt ze. „Hoe meer van die hippe tenten er komen, hoe drukker wij het krijgen.”

Nols nostalgie

Een biertje kost hier een schappelijke 2, 60 euro en de wijn wordt in ‘Moeselglazen van oma’ geschonken, met zo’n groen geribbeld voetje. Op woensdag en zondag gaat een schaal met kaas en leverworst rond, er past zo’n 100 man in het 45 m2 café, huiszanger Ronald Engel is elke donderdag present, portier Henk, of ‘onze gastheer’ zoals Annemarie hem vol eerbied noemt, staat al 21 jaar bij de deuren en een van de vaste barvrouwen al ruim dertig jaar achter de bar. „Onze crew is goud, zonder hen, geen Nol, hoor.”

https://www.facebook.com/&/posts/1097733467010808

Apetrots

Wat een typische Nol-avond is, daar hoeft ze niet lang over na te denken. „Een drukke avond, met de advocaat naast de stratenmaker aan de bar en André Hazes uit de boxen.” Ze glimlacht, „Hazes hoort bij ons.” Moeder en dochter zijn apetrots op elkaar. „Ze is de allerbeste barkeepster van de hele Jordaan” roept Lisa uit. Annemarie: „Ze is de vrolijkste, meest open en gezelligste die je maar kunt wensen.” Ze zijn op elkaar ingespeeld, maken elkaars zinnen af en ooit, op een dag, neemt Lisa Café Nol van haar moeder over, dat weten ze allebei zeker. Maar voorlopig gaat ze nergens heen, zo besluit Annemarie. Nog veel te veel lol hier, in Café Nol.