Erik Jonk Nieuws 16 apr 2020, 15:29

Leestijd: 4 minuten

Rotterdamse vast in de Sahara: Alleen maar wachten

Tresi Barros uit Rotterdam zit helemaal alleen in een hotel in de Marokkaanse Saharaplaats Dakhla. Letterlijk alleen, want er zijn geen andere gasten. Tresi (48) wacht in stilte tot ze eindelijk naar huis kan. De berichtgeving daarover: nul.

Tresi woont 32 jaar in Nederland, is moeder van vier kinderen en oma van een kleinkind van 16 maanden. Ze heeft Portugees bloed en groeide op in Luxemburg. In een normale situatie runt zij haar zelf opgerichte voedselbank Isaak & de Schittering in Rotterdam. Ook helpt zij mensen als medium en lifecoach en is zij als schrijfster bezig aan haar 21e boek. Voor dat boek vertrok zij op 3 maart naar Marokko, om er in retraite en zelfgekozen quarantaine rustig te kunnen schrijven.

Heel andere quarantaine

Dat die quarantaine een heel andere wending kreeg, had ze nooit kunnen denken. Marokko zit door het coronavirus ‘op slot’, een onbekend aantal Nederlanders – waaronder ook zangeres Anouk zonder haar vriend en kinderen – heeft geen enkel idee wanneer zij terug mogen naar eigen land.

Tresi stuurde deze week een noodkreet naar Metro. Ze weet ook wel dat een redactie de oplossing niet heeft, maar ziet haar mail als een roep om aandacht. „Schrijf er over, de grenzen moeten open. Er is werkelijk volledige onmacht, hoe lang duurt dit nog?” Ze denkt dat ze namens veel Nederlanders spreekt: „We voelen ons onmachtig in onze financiën, we voelen ons onmachtig in de regering, wat er besloten wordt, wanneer wij terug mogen vliegen of met de trein kunnen. Doe de grenzen open en laat de Nederlanders weer terugkomen, we willen naar huis!”

Werken op afstand

Aan de telefoon klinkt Tresi nog redelijk monter. De voedselbank kan ze op afstand besturen en haar werk als lifecoach speelt zich nu online af. Ze heeft dus iets om handen, maar zit voor te wachten. Waarop weet ze niet. Sinds dinsdag is tot overmaat van ramp ook haar creditcard nog eens uit haar kluisje verdwenen. Heel dom verloren? Gestolen? Ook dat weet ze niet.

Hoe gaat het met je?

Tja, wat zal ik zeggen vanuit de Westelijke Sahara? Het gaat mentaal op zich wel met me, maar het duurt lang. Het is eenzaam hier. Ik zit ook zonder andere Nederlanders.

Is er in jouw omgeving überhaupt een vliegveld?

Dakhla heeft één vliegveld, maar die is dicht. Er vliegt niks. Ik zat toevallig in het allerlaatste vliegtuig dat deze kant op ging. Daarna ging het vliegveld op slot.

Kleindochter wacht

Waarom vloog je naar de Sahara?

Ik was vanaf 3 maart in Marrakech. Voor mijn neus ging na verloop van tijd alles dicht en er was veel zwaarbewapende politie op straat. Mijn hotel ging ook dicht, dus ik moest iets. In Dakhla vond ik een hotel dat me bij gratie Gods kon huisvesten. De baas heeft mij nu als enige klant. Na contact met de ambassade had ik uiteindelijk een vliegticket voor 2 april, maar die vlucht werd gecanceld. Er is op dit moment niets wat ik kan doen en zit hier maar. Mijn jongste dochter en kleindochter wachten op me. Ik zou even weggaan, maar niet zoveel weken.

Kan het ministerie van Buitenlandse Zaken nu helemaal niets voor je betekenen?

Nee, ik kan alleen maar hopen op een vliegtuig en daar dan instappen.

Je mailde dat je het op financieel gebied zwaar krijgt. Kun je ergens nog iets verhalen?

Als het om instanties gaat, heb ik daar weinig vertrouwen in. Mijn vrienden ondersteunen me gelukkig.

Waarom zes mensen?

Deze week keerden toch zes Nederlanders, ‘schrijnende gevallen met acute sociaal-medische noodzaak’, uit Marokko terug. Geeft dat de burger wat moed?

Het maakt mee eerder boos. Waarom maar zes mensen in een heel vliegtuig, vroeg ik me af. Had ik me geestelijk ziek moeten melden ofzo? Maar nee, ik ben gezond en mocht niet mee. Ik hoop overigens niet dat ik uiteindelijk depressief terugkeer.

Is het zo ontzettend saai?

Aan de ene kant van het hotel zie ik de zee, dat is mooi. Maar loop ik het hotel aan de voorkant uit, dan lijkt het wel of ik in Afghanistan ben. Ik zie dan onafgemaakte huizen en overal zwerfvuil. Nee, dit is geen Salou. Ik heb geen idee waarom mensen hier naartoe op vakantie gaan.

Wat ervaar je als zwaarste?

Dat ik niet weet wanneer ik naar huis mag. Ik sta elke dag op, ontbijt en ben dan de hele dag op mezelf en mijn smartphone aangewezen. En wacht.

Veel sterkte. Bel nog eens als je terug bent.

Dank je wel, dank je wel, dat zal ik doen.