Amarins de Boer Nieuws 5 feb 2020, 18:34

Leestijd: 3 minuten

Anne-Marie werd als kind afgestaan, ‘ik word nog steeds verzwegen’

Al vijfhonderd mensen hebben hun verhaal gedaan bij het meldpunt afstand en adoptie. Anne-Marie Goossens werd als kind afgestaan en hoopt straks eindelijk op erkenning.

Verdriet overheerst nog steeds, als Anne-Marie Goossens (56) uit Venray haar verhaal vertelt. Haar moeder was net achttien en ongehuwd, en onder druk van de omgeving moest ze haar dochter afstaan. De zwangerschap bracht ze door bij een kennis, ze beviel in een vroedvrouwenkliniek en ging daarna terug naar haar ouders alsof er niks was gebeurd. Anne-Marie kwam terecht in een adoptiegezin.

Haar geval was geen uitzondering in die tijd. In de periode tussen 1956 (invoering van de Adoptiewet) en 1984 (het jaar dat abortus werd gelegaliseerd) zijn naar schatting 15.000 Nederlandse kinderen afgestaan, bleek in 2017 uit onderzoek van de Radboud Universiteit in Nijmegen. „In veel gevallen ging het om ongetrouwde vrouwen en was er sprake van informele dwang”, zegt Astrid Werdmuller van stichting Fiom, specialist bij ongewenste zwangerschappen en afstammingsvragen. Dominees, ouders en maatschappelijk werkers zetten dan druk op de vaak ongehuwde biologische moeder om voor adoptie te kiezen.

Nog 14.500 te gaan

Om precies in kaart te brengen hoe zo’n adoptieproces destijds verliep, wat er misging en wat de rol was van de overheid, is vorig jaar vanuit de overheid het meldpunt afstand en adoptie opengesteld. Woensdag maakte de NOS bekend dat er inmiddels vijfhonderd meldingen zijn binnengekomen.

Will van Sebille, afstandsmoeder en oprichter van de stichting De Nederlandse Afstandsmoeder, is blij met dat aantal, maar van haar mogen er nog veel meer bij komen. „Als je naar het totaal kijkt, zijn er nog 14.500 te gaan”, zegt Van Sebille. „Het blijkt maar weer hoe moeilijk het is om die stap te nemen, met name voor de afstandsmoeders. Want die vijfhonderd zijn niet alleen moeders, maar ook geadopteerden en hulpverleners.”

Besef

Anne-Marie hoopt ook op meer aanmeldingen, zodat er goed onderzoek kan worden gedaan. „Het is een diepgeworteld verdriet dat me nog elke dag bezighoudt.” Ze probeert hoorbaar aan de andere kant van de lijn haar tranen in bedwang te houden. „Ik word tot op de dag van vandaag verzwegen.” Hoewel haar ouders na haar geboorte alsnog met elkaar zijn getrouwd, en ze een volle broer en zus heeft, moet ze nog steeds geheim blijven. „Niemand wil contact, mijn broer en zus ook niet, want ze willen loyaal blijven aan mijn ouders.”

Andersom is het voor afstandsmoeders vaak ook ingrijpend. Van Sebille: „Ongehuwd zwanger worden was vroeger een schande, waar je niks over zei. Sommige moeders hebben daar hun hele leven last van gehad en durven hier nog steeds niet over te praten.”

Doofpot

Met het meldpunt dat nog tot juni is geopend, hoopt het ministerie hier verandering in te brengen. Anne-Marie vindt het daarnaast tijd voor erkenning. „Volgens het register besta ik niet, omdat mijn moeder mijn identiteit heeft gewist op haar persoonskaart. Ik ben gewoon uitgegumd.” Ze zwijgt even. „Het wordt tijd dat er besef komt voor het leed dat in ons land heeft plaatsgevonden en de deksel van de doofpot gaat.”