Nina Juffermans Nieuws 28 jan 2020, 15:34

Leestijd: 5 minuten

Blokhuis belooft Charlotte veranderingen: ‘Geld is er genoeg’

Staatssecretaris Paul Blokhuis heeft „niet alleen woorden, maar ook daden" beloofd om de problemen in de geestelijke gezondheidszorg aan te pakken.

Dat gebeurde dinsdagochtend in een gesprek met Charlotte Bouwman, die al ruim een week demonstreert in het ministerie van Volksgezondheid, Sport en Welzijn in Den Haag.

„Het wordt een uitdaging om dit met elkaar te realiseren, maar geld speelt geen rol”, zo sprak staatssecretaris Blokhuis dinsdag over zijn eigen beloftes. De staatssecretaris gaat verzekeraars en aanbieders namelijk aan het werk zetten. De partijen moeten binnen vier weken met een plan komen voor voldoende zorgaanbod voor mensen met complexe, psychische aandoeningen. Op het moment staan deze mensen, zogenoemde ‘vastlopers’, vaak langdurig op een wachtlijst voor juiste zorg. Als de verzekeraars en aanbieders er binnen vier weken niet uit komen, zal het ministerie volgens Blokhuis de regie overnemen. Ook zal een al bestaande helpdesk voor vastlopers meer zichtbaarheid krijgen en moet de crisiszorg toegankelijker worden.

Met de toezeggingen van de staatssecretaris lijkt de zit-demonstratie van Bouwman de eerste voorzichtige vruchten af te werpen. Bouwman nam vorige week met de tekst ‘vanaf nu wacht ik hier’ plaats in de hal van het ministerie en gaf de problemen in de ggz daarmee een gezicht. Lange wachtlijsten, te weinig therapeuten en overbelaste crisisdiensten: het is slechts een greep uit de obstakels waar mensen als Bouwman tegenaan lopen. Wie met een complexe botbreuk naar het ziekenhuis gaat, wordt meteen geholpen. Met complexe PTSS, is dat een heel ander verhaal.

Niet tegen dovemansoren

Bouwman zit niet alleen in het ministerie. Vanuit het hele land zijn er tientallen lotgenoten naar Den Haag gekomen om naast haar op de koude tegels van het ministerie te zitten. Veel van hen hebben een bordje bij zich met daarop hun diagnose en hoe lang ze al wachten op juiste zorg. Anorexia, PTSS, dissociatieve stoornis, depressie. Twee jaar, vier jaar, zes jaar, vijftien jaar. Voor veel aanwezigen is de komst naar het ministerie zwaar.

Blokhuis richtte zich vanochtend tot alle aanwezigen. „Jullie willen hulp en volgens mij is dat niet te veel gevraagd. Dat gebeurt helaas vaak onvoldoende. Daar ben ik mij heel erg van bewust. Jullie praten niet tegen dovemansoren.” Met die woorden vertrok hij voor het gesprek met Bouwman en Louis de Mast van Lijm de Zorg, het manifest dat de afgelopen week al ruim 60.000 handtekeningen opleverde.

Op de koude grond van het ministerie zitten lotgenoten en sympathisanten dicht tegen elkaar aan. De 27-jarige Melissa is één van hen. Ze kampt al veertien jaar met anorexia en heeft, net als Bouwman, een dissociatieve stoornis. Ook moet ze leven met suïcidale neigingen. Want leven, dat is wat ze wil. Gelukkig is hulphond Bhodi, die het leven makkelijker maakt, altijd dichtbij. Hij sleept haar door moeilijke momenten en begint te blaffen als haar bloedsuikerspiegel, als gevolg van haar anorexia, te laag wordt.

Hulphond

En dat terwijl het slecht functionerende zorgsysteem het leven juist alleen maar moeilijker maakt. „Bhodi heeft lyme en zal met pensioen moeten”, vertelt ze. De opleiding van een nieuwe hulphond moet Melissa, omdat haar gemeente dat zo geregeld heeft, zelf betalen. „Als ik in een andere gemeente had gewoond, dan werd het wel vergoed. In plaats daarvan wijst mijn gemeente naar de zorgverzekeraar en andersom.” En dat resulteert in het feit dat Melissa zelf zo’n achtduizend euro zal moeten verzamelen, wat ze nu al enkele maanden met een crowdfunding probeert.  Want zonder hulphond verder, dat is geen optie.. „Een hulphond geeft mij toegang tot het leven.”

Ook de 43-jarige Suzanne is naar Den Haag afgereisd. Ze kampt al jaren met complexe psychische klachten en wacht ook al lang op gepaste hulp. Voor haar op de grond staat een kaarsje te branden, „Voor Sjoukje, die is er sinds begin januari niet meer.” Het verhaal van Sjoukje is het verdrietige voorbeeld van iemand die met complexe PTSS vastliep in het systeem en uiteindelijk voor zelfdoding koos. „Haar dood verwijt ik aan de daders die haar hebben getraumatiseerd en het zorgsysteem dat heeft gefaald”, vertelt Suzanne. „Toen ik zelf de huisarts belde omdat ik suïcidale neigingen had, moest ik twee weken wachten op een gesprek. Is mijn leven dan niets waard?” vraagt ze zich hardop af.

Geld is er genoeg

Dat er iets moet veranderen, lijkt staatssecretaris Blokhuis ook in te zien. „Voor complexe aandoeningen is niet genoeg plek in de ggz. Ook in de crisiszorg gaat het niet zo goed als we dachten”, geeft hij na het gesprek met Bouwman toe. „Ik ga verzekeraars en aanbieders aan het werk zetten. Ze moeten binnen vier weken met een plan komen om voldoende zorgaanbod te realiseren. We moeten mensen met deze ziektebeelden een bepaalde bodem kunnen bieden. Geld is er genoeg.”

Het ministerie heeft Bouwman bovendien de psychologische hulp aangeboden die ze nodig heeft, terwijl ze zelf al twee jaar op een wachtlijst staat en nog een jaar te gaan heeft. Het aanbod schoot bij haar in het verkeerde keelgat. Ze is niet te paaien. „Ik wil geen voorkeursbehandeling en weiger hulp aan te nemen tot de rest ook hulp krijgt. Het gaat niet alleen om mij” , stelt ze emotioneel met een blik om alle aanwezigen in de hal van het ministerie. Bouwman lijkt nog niet helemaal overtuigd en zal de komende weken elke maandag opnieuw plaatsnemen in de hal van het ministerie. Ook zal ze woensdag bij het ggz-debat in de Tweede Kamer aanwezig zijn. Ze hoopt dat de staatssecretaris zijn woorden waar zal maken. „Ze brengen de beloftes mooi. Het is meer dan we ooit hebben gehad, maar voorlopig zijn het alleen nog beloftes.”