Iris Hermans Nieuws 17 dec 2019, 07:30

Leestijd: 8 minuten

Lekker boeiend bij de Politieacademie

Vele ogen schitterden blauw tijdens de Experience Day van de Politieacademie in Den Haag en Metro’s Iris mocht de boef zijn. „Die boeien zitten wel héél strak…”

‘Handen omhoog en bij elke verdachte beweging schieten we!’ Alsof ik op de set ben van een politieserie, of écht in een penibele situatie ben beland… Maar nee, ik zit (gelukkig) in een modelauto (lees: afgekeurd Golfje) in de praktijkstraat van de Politieacademie in Den Haag, gebruikt voor levensechte praktijklessen voor de aspiranten. Op deze vrijdagmiddag kijken studenten handhaving toezicht en veiligheid (htv) van het ROC Mondriaan de ogen uit tijdens de oefening waarbij de boeven in de auto worden overmeesterd door medestudenten, met een beetje hulp van echte agenten.

Ik voel het pistool (nep) branden achter de rand van mijn legging waar ik hem net heb verstopt, maar besluit braaf te luisteren naar de vastberaden stem van Sterre Thoma, zo blijkt later, wanneer ze me in de boeien (echt) heeft geslagen en ik haar naam op haar naamsticker lees. ,,Ze zitten wel heel strak, hoort dat?” piep ik, nadat ik op m’n knieën ben gedwongen, met m’n handen in m’n nek. „Sorry mevrouw, ik wilde u geen pijn doen…” Sterres stem klinkt nu weer lief en twee blauwe ogen waarin zowel empathie als nieuwsgierigheid te lezen is, kijken me aan. Ze is zestien, maar weet al precies wat ze wil worden, ‘later als ze groot is’. Hoofdagent, ,,Mijn droombaan. Ik vind welzijn van andere mensen heel erg belangrijk. Daarnaast ben ik geen persoon die graag stilzit. Ik houd ervan om buiten op pad te gaan en actie te ondernemen.” Ze heeft het in zich, „ik kan communiceren met mensen, maak graag een praatje, maar kan ook goed luisteren, en streng zijn zo nodig.” Ze moet nu lachen en maakt me snel los, „maar dat heeft u misschien al wel gemerkt!”

View this post on Instagram

A post shared by Iris Hermans (@irishermans1)

Echte verhaal

Het echte verhaal willen vertellen, niet alleen wat in de media komt of wat je op televisie ziet, omschrijft recruiter Fergino Jahangier het hoofddoel van een dag als vandaag. „Uiteindelijk hopen we de echt gemotiveerde mensen over te houden.” Hij staat middenin de gymzaal, waar de ROC’ers in een bepaalde volgorde gigantische ballen verplaatsen en over een hoge kast springen, iets wat de een uiterst soepel lukt, een ander wat minder. „Je moet het straks wel in één sprong kunnen.” Hij begeleidt vandaag de sportles, gebaseerd op de verplichte conditietest van de Politieacademie en die alle agenten elk jaar opnieuw moeten doen, én halen. Lukt de goed getrainde Jahangier nu op z’n sokken -bij wijze van spreken-, maar het is ‘best zwaar’. „Na afloop heb je vaak een bloedsmaak in je mond.”

‘Ik wil gewoon macht hebben’, ‘lekker agentje spelen’, ‘ik wil actie in m’n leven’. ,,Je wil niet weten wat je allemaal voorbij hoort komen tijdens sollicitaties, en heel soms komen ze zelfs met een dikke hennepwalm om zich heen naar een voorlichtingsdag. Dit lijkt me niet helemaal de plek voor jou, zeg ik dan netjes, maar ik denk dan wel: ‘gast, serieus?!” Niet hier, hoor, zegt hij snel, „ik heb al een aantal hele gemotiveerde studenten gezien!” Wat zijn recruiterhart wel verwarmt, zijn antwoorden waarmee mensen zich durven te onderscheiden, „op welke manier ga je een verschil maken, dat idee.”

Donkerblauw-geel

Deze voorlichtingsdag is een verplicht onderdeel van de studie, maar dat betekent niet dat de studenten met lange gezichten rondlopen. Integendeel. Ze vragen de agenten het uniform van het lijf en graaien gretig naar de gratis blauwe waterfles die wordt uitgereikt, als souvenir. Er is ook een student van een andere studie die dit allemaal graag wilde meemaken. „Ze hebben een uitzondering voor me gemaakt”, vertelt Ali. Voor hem een dienblad met een uitsmijter XL, een broodje, een salade, nog een broodje. Tja, hard werken maakt hongerig, haalt hij z’n brede schouders op. Een kwartier ervoor stond hij nog te buffelen tijdens de sportles. ‘Verantwoordelijk zijn voor orde en veiligheid’, geeft hij als motivatie waarom hij straks graag bij de politie wil. „Ik droomde er als kleine jongen al van, snap je”, licht de negentienjarige toe. Hij heeft iets verantwoordelijks en van nature gewichtigs over zich, waardoor je maar een heel klein beetje fantasie nodig hebt om hem over een aantal jaar in het blauw te zien. Of donkerblauw-geel, wat nu de uniformkleuren zijn. Dat hoort hij ook al vaak van zijn vrienden, waarbij hij regelmatig de oplettende factor is, „als ze een blowtje doen ofzo, dan let ik altijd op of alles wel goed gaat.” Zelf doet hij dat trouwens niet, schudt hij z’n hoofd, „anders denk ik ook niet dat ik door de selectie heen zou komen.”

Stroomstoot

„Doe het anders gewoon even niet jongens, over een uur sta je weer buiten.” Recruiter Don Heins heeft vandaag de ‘niet-roken-missie’ geïnitieerd. „Het lukt nog niet heel goed”, schudt hij lachend zijn hoofd hij als de twee jonge rokers tóch even naar ‘de derde’ snellen, waar de rookruimte is. Heins werkte hiervoor 24 jaar in het operationele veld, waaronder acht jaar als schoolwijkagent. De afgelopen jaren is het imago van de politie wel wat veranderd en niet altijd even positief, beaamt hij, „Zo’n dag als vandaag helpt hopelijk mee om dat weer wat bij de stellen. Er zijn hier veel jongeren met vrienden die de politie stom vinden, om het maar netjes uit drukken. Wij proberen ze enthousiast te maken en te laten zien wat we allemaal doen en wat zíj allemaal kunnen doen.” Hard nodig ook, knikt hij, „De komende jaren hebben we heel veel nieuwe collega’s nodig, omdat een groot deel van de agenten met pensioen gaat.”

„Het is zo mooi om te zien hoe die oogjes gaan schitteren”, vult mede-recruiter en goede vriend Zakaria Sialiti hem aan. Velen zien een carrière bij de recherche of bij het AT (arrestatieteam) wel zitten. „En dat kan gewoon, daarvoor heb je echt geen HBO nodig, je kunt vanuit hier heel goed doorstromen. ‘Meent u dat nou?’ vragen ze dan met die ogen die helemaal aan gaan, dat geeft een goed gevoel, hoor.” Beiden zijn een uitstekend visitekaartje voor de politie, met een hart van blauw. „Weet je wat het is, als je eenmaal begint hier, ga je nooit meer weg. Het klinkt misschien een beetje gezapig, maar we zijn een grote familie hier.”

Humor

Een groep aspiranten (eerstejaars) komt in uniform voorbij gelopen. Ze kijken naar de studenten en stoten elkaar dan aan. ,,Weet je nog…” Al is het voor sommigen nog niet eens zo heel lang geleden dat ze hier aan de vooravond van de rest van hun carrière stonden. Nu wacht de stroomstootwapen-oefening. „Nieuw voor ons allemaal, geen idee alleen waar ik dat ding straks moet laten!” Serge Herman van Evenementen Coördinatie zit al 24 jaar in het vak. Ondanks zijn vrije dag, begeleidt hij vandaag de studenten, „veel te leuk om te doen dit.” Hij doet zijn riem, die al vol hangt met pepperspray tot wapenstok, even af om het te laten voelen, „Best zwaar al, hè? Maar ik voel het al bijna niet meer, heb er zelfs dooie plekken van op m’n lichaam!” Hij zegt het met een grote glimlach, die er eigenlijk altijd wel op zit („daarmee kun je echt een verschil maken”), ook de dag erna weer bij ADO, ook komende oud en nieuw, „al kon dat nog wel eens spannend worden hier in Den Haag.”

Bril op en jas dicht, ‘voor dat extra stukje veiligheid’. Schietinstructeur Evert begeleidt de studenten met humor („denk maar aan je ex”) én veiligheidsinstructies. De patronen zijn hier van verf, het pistool is echt, de oorverdovende knallen ook. „Wauw, dit was vet leuk!” Een studente geeft blij haar bril weer aan de volgende, „ging echt superhard.” Dan is Ali aan de beurt -,,wil je even een actiefoto van me maken?”- en Evert instrueert hem. Vinger bij de trekker, „nog niet overhalen”, richten en gáán. Een knal, recht in het hoofd van de getekende schurk voor hem, en nog een, in z’n knieschijf. De instructeur slaat hem trots op de schouders. „Perfect gedaan, jongen, zien we je bij de selectie?”

Kijk voor meer informatie over werken bij de Politie en de vacatures op de website.