Iris Hermans Nieuws 21 okt 2019, 07:00

Leestijd: 5 minuten

Tijdens ADE was de stad van de liefhebbers

Ravende reporter Iris dook in de ADE-bubbel, met zo’n 400.000 andere liefhebber, ,,het is intelligent georganiseerd, zonder dat het te braaf is.”

Hoe dieper je Amsterdam Dance Event induikt, hoe heser je stem wordt, hoe viezer je nagels op een of andere manier worden, hoe stroever het ritsje van je heuptas dichtgaat, hoe strammer je kuiten en onderrug aanvoelen en hoe meer bultjes van al het zweten op je gezicht oppoppen. Ook dat is ADE. Maar ook hoe de hele stad gonst van de zin, hoe meer nieuwe (Insta)vrienden je erbij krijgt en hoe meer mooie herinneringen je opdoet. Júist dat is ADE.

Tijdens ADE is de stad van ons. Van de liefhebbers die vijf dagen en vijf nachten opgaan in de elektronische muziek. Waar (tijds)grenzen vervagen, het ontregelende de norm wordt en je soms niet meer weet of het dag of nacht is.

Ballenbak voor 18-plus

Waar velen pas beginnen op vrijdag, begon mijn knaldrang al op woensdag. ,,Hoe lang zou het duren voordat het een gevecht wordt?” Poink. Ik heb m’n vraag nog niet gesteld, of de eerste bal raakt mijn gezicht. Ik ben op het openingsfeest van ADE-(bier)partner Desperados in een club in Amsterdam West. Niet op een dansvloer of festivalgras, maar in een ballenbak, die in niets lijkt op de Ikea-ballenbak vol verveelde kids. Wel veel Amsterdammers die met een flesje in de hand en een verwachtingsvolle lach op het gezicht hun vijf doldwazen nachten inbieren. Om elf uur gaat het licht aan. ,,Ik moet morgen werken man, ik taai hem af”, hoor ik om me heen. ,,Morgen weer een nieuwe nacht.”

Ik verleng m’n nacht nog even op Centraal Station, waar een van de stationspassages deze dagen is getransformeerd tot een onvervalst ravehol. Het zweet gutst van de hoofden bij de bezoekers van het feest van hardstylelabel Roughstate. De eerste shirts gaan uit en wanneer dj Ran-D zijn grote hit Zombie erin knalt, trilt het station op zijn grondvesten als nooit tevoren in de 130 jaar dat het bestaat.

Beuk back-to-backje

,,Het is zo intelligent georganiseerd, zonder dat het te netjes is.” Het is donderdagnacht en ik sta bij DGTL, waar het gewoon altijd heel goed feesten is. Naast me staat Kelly uit New York, maar het is al haar zesde ADE. ,,Weet je wat het is”, schreeuwt ze in m’n oor, terwijl Marcel Dettmann en Ben Klock een stevig beuk back-to-backje achter de draaitafels neerzetten. ,,Het is vaak of een grote grimmige bende met security die er zelf ook helemaal aan is, of veel te braaf waardoor de shit niet aan gaat, en dat gaat het hier wel.”

Show

Op Bijlmer Arena zijn het niet de klassieke stationspiano-klanken die op vrijdagavond door het station galmen, maar klinken uit rugzakken met boxen erin geïntegreerd en de telefoonspeakers de veelbelovende baslijnen die waarschijnlijk nog de hele nacht, maar dan bij voorkeur door Function-One boxen, zullen doordreunen in de oren. In Ziggo Dome viert Tomorrowland zijn vijftiende verjaardag. Geen kringgesprekken en plakjes leverworst, maar alle grote EDM-dj’s en mixdrankjes. Een voltallig orkest met dirigent, een vernuftige lasershow en een reusachtig scherm met daarop beelden van dj’s als Armin van Buuren en Afrojack in actie, maken het geheel tot een show.

Om elf uur is het klaar en duik ik nacht drie in bij een van de tien feesten van Awakenings in Warehouse Elementenstraat. Daar waar in de jaren negentig de allereerste illegale houseparties plaatvonden. Nog altijd is ‘Elementenstraat’ het meest gewilde en gestolen straatnaambordje van de stad en ook nu weer prijkt een lege plek op de muur waar ooit het bordje hing. In de rij vang ik gesprekken op. ,,Yeah man, some olives”, antwoordt een Engelse boy wanneer zijn vriend hem vraagt of hij wel wat in z’n maag heeft. Hij is gerustgesteld. Binnen is het meteen aan, mede dankzij de rauwe industriële locatie waar je de geschiedenis gewoon voelt en de raveneuzen nieuwe geschiedenis dansen.

Drie letters

Terwijl Ricardo Villalobos en Raresh de grote zaal gek draaien, gaat het misschien nog wel meer los in de kleine zaal. De drie letters die altijd garant staan voor een écht feest, zijn VBX, een Amsterdamse dj-collectief met een inmiddels heel grote schare trouwe fans, wiens koppen je altijd weer herkent van het vorige feestje, en het vorige. ,Ken ik jou niet ergens van?”, vraagt een man die misschien wel wat ouder is dan de gemiddelde feestganger hier, maar nog altijd in zijn ogen die jongensachtige blik heeft. Niet bedoeld als slechte openingszin trouwens, want ik kende hem inderdaad ‘ergens van’. Van een vorig feestje. ,,Stond je ook zo lekker in je eentje te dansen.”

,,Is m’n zoon”, zegt hij, niet zonder een zweempje gepaste trots, terwijl hij naar de jongen naast hem wijst. ,,Toffe pa, hoor”, complimenteer ik hem. Wanneer ik vraag naar de leeftijd van zijn jong ogende ouweheer, grijnst hij. ,,Dat is een groot mysterie… Het feesten houdt hem jong.”

,,Maar waar zijn je vrienden?” vraagt iemand. Als ik zeg dat ik hier alleen ben, kijkt hij me raar aan. Maar wanneer ik zeg dat iedereen hier eigenlijk vrienden zijn, omdat je met z’n allen dit moment beleeft, knikt hij. ,,Ik voel je.” Als het licht aangaat, is het buiten ook al licht. Een security-vrouw moet lachen als ze de veelal verdwaasde en bleke hoofdjes voorbij ziet zwalken en de lachgasverkopers doen weer goede zaken, al is het minder dan vorig jaar, verklapt eentje. ,,Slaap lekker pik”, roept iemand zijn vriend na. ,,Ik pik je om half twee weer op, zorg dat je even wat slaap pakt. Straks gaan we écht knallen.”

Afsausen met die hap

Op zondag wordt er nog volle bak ‘afgesaust’ bij Elrow. Nog even door dus, dat laatste restje energie eruit dansen. Terwijl de opblaasbeesten en strandballen om de oren vliegen, herken ik vele gezichten van de nacht ervoor. Of was het twee nachten geleden? Als ik naar huis fiets, stuit ik op deelnemers van de Amsterdam Marathon. Ieder z’n eigen marathon, ook ik heb morgen spierpijn.