Tim van der Steen Nieuws 27 okt 2019, 14:19

Leestijd: 3 minuten

Sledehondenraces in de Brabantse bossen

Vlakbij Veldhoven vond dit weekend de 31e Kivo Kempentrail plaats. Ruim 150 deelnemers en 1000 honden verzamelden zich voor deze dryland sledehondenraces. „Teams zijn zo snel als de langzaamste hond, je loopt op de zwakste schakel.”

Zodra de eerste pin in de grond wordt geslagen, worden de honden wild: ze weten precies wat er komen gaat. De harnassen gaan om, dan worden ze vanaf die pin stuk voor stuk voor de kar gespannen. De spanning loopt op en na het aftellen schieten ze weg. Met 35 kilometer per uur raast de kar over de bospaden en binnen zes minuten is de race alweer voorbij.

Bang voor honden

Voor Stefan Donker begon het allemaal met de serie White Fang, waarin een jongen van alles met zijn viervoeter beleefde, dat wilde hij ook wel. Hij had een hekel aan lezen, maar verslond op zijn negende wel het boek Janken met je honden, geschreven door Hans Mast. Een musher, zoals de hondenmenners worden genoemd, die man moest hij ontmoeten.

Hoewel zijn moeder bang voor honden was kreeg Donker zijn ouders zover om hem mee te nemen naar het E3-strand. Daar organiseerde Mast de eerste vijftien edities van de Kivo Kempentrail. Donker werd op zijn elfde de handler van Mast, een soort trainee. Ieder weekend ging hij mee, ook naar wedstrijden in de sneeuw. In 2018 werd hij met zijn honden Europees kampioen sledehondenracen en verleden jaar op het WK tweede.

Dryland races

Sneeuw is er niet in Nederland, wel de grootste ‘dryland’ races van de Benelux. In de Brabantse bossen bij Veldhoven vond de Kivo Kempentrail dit jaar voor de de 31e keer plaats. In de schaduw van Eindhoven Airport kwamen daar dit weekend zo’n 150 teams en dik duizend honden bij elkaar. Die nemen het in verschillende categorieën tegen elkaar op. Soms met grote teams van zes of acht honden voor een kar, maar ook met minder voor een fiets, step of zelfs te voet.

Levensstijl

Nederland telt volgens Donker zo’n 250 hobbymatige teams, daarvan doet ongeveer de helft mee aan karrenwedstrijden. Een stuk of dertig trekken ook naar de sneeuw, waarvan er een vijf tot tien aan kampioenschappen meedoen. Iedereen rolt met een eigen verhaal de sport in, voor de meesten mondt het in hetzelfde uit: het is een levensstijl. Donkers: „Anders dan bijvoorbeeld een motor kan je de honden niet zomaar in de schuur parkeren. Je bent er constant mee bezig, het hele jaar door. Het is een virus, voordat je het weet draait je hele leven erom. Sledehondenracen is de perfecte combinatie van dieren, natuur en sport.”

Stem en vertrouwen

Je bouwt een band op met de honden en leert al hun karaktereigenschappen kennen. Die komen samen als ze voor de kar worden gespannen. De dieren staan voorop in deze sport, het gaat op stem en vertrouwen. Anders dan bij paardensport reageren honden niet op teugels maar op commando’s van de mushers. Die zijn internationaal hetzelfde – Haw voor links en gee betekent rechts.

Dwarslaesie

Een bijzondere deelneemster dit jaar is de Zweedse Taina Teräs (63). In 1996 viel ze van haar slee, daarbij liep ze een dwarslaesie op. Dat weerhield haar niet om terug te keren op het hoogste niveau. Teräs: „Ik was depressief en had enorm met mijzelf te doen na het ongeluk. Toen gaf een vriend mij een pup. ‘zorg hier maar voor en klim uit die put.’ Dat heeft echt mijn leven gered.”

De Zweedse musher racet in een speciale kar. Zelf zit zij daarin, achterop kan een tweede persoon staan om in te grijpen in geval van nood. „Deze kar is speciaal voor mij gebouwd”, zegt Teräs. „Ik heb verschillende handicapsporten geprobeerd, maar die waren geen van allen zo uitdagend als hondensport. Ik wil aan anderen laten zien wat er zelfs met zo’n handicap nog mogelijk is.”