Iris Hermans Nieuws 4 okt 2019, 08:30

Leestijd: 3 minuten

Jacqueline is gek op verzorgpaard Sano: ‘Hij begrijpt mij gewoon’

Het is Dierendag, de dag waarop dieren extra in het zonnetje worden gezet, al is het voor sommige baasjes gewoon altijd dierendag!

Dat een dier een echte steun en toeverlaat voor je kan zijn, weet Jacqueline Smit als geen ander. Lange tijd zat het haar niet mee met haar gezondheid. Een understatement, ,,ik dacht op een gegeven moment dat mijn einde naderde.” Haar verzorgpaard Sano van Manege Hillegom betekende alles voor haar in die periode -en nog steeds- en ‘niet lullen maar poetsen’ heeft bij haar een heel andere betekenis gekregen. Want bij Sano hoeft ze geen enkel woord te zeggen tijdens het poetsen. ,,Hij voelt mijn stemming aan. Als ik hem dan poets, legt hij z’n neus op m’n schouder en gaat heel zachtjes met z’n lippen langs m’n wang en steunt dan op m’n schouder.” Ze krijgt er tranen van in haar ogen als ze aan deze bijzondere momenten van haar en ‘haar Sanootje’ denkt. ,,Hij neemt alle stress bij me weg, door hem is het dan ook meteen weer goed.”

Weerzien

2019 is een bewogen jaar geweest voor haar, waarin ze eindelijk een donornier vond. ,,In 1999 kreeg ik al de nier van mijn vader tijdens een transplantatie en ik heb hier twintig jaar mee mogen doen.” Haar nierfuncties verslechterden vorig jaar en er moest rap een nieuwe nier komen, wat maar niet lukte. Jacqueline vindt het nog best moeilijk om over deze periode te praten, ,,er gebeurt ook zoveel mentaal met je, ik ben dat nu allemaal een plekje aan het geven.” Haar trouwe Sano helpt haar daarbij, net zoals hij er voor en na haar niertransplantatie voor haar was, al moest ze het wel even met alleen de herinneringen aan hem doen.

Na de transplantatie mocht ze vanwege gevaar voor bacteriële infecties twee maanden niet naar haar lieveling. ,,Verschrikkelijk was dat, ik kreeg wel foto’s en filmpjes opgestuurd, maar miste hem ontzettend.” Ze telde de dagen af tot het weerzien, daar in de bak. ,,Toen hij mijn stem hoorde, stopte hij meteen. Hij kwam naar me toe en begon heel voorzichtig aan me snuffelen, alsof hij wilde zeggen: wat fijn dat je er weer bent, maar laten we rustig aan doen.” Manege Hillegom, waar ze al vanaf haar zesde komt, haar ‘cluppie rijvriendinnen’ en natuurlijk Sano met wie ze ook manegewedstrijden op het hoogste niveau heeft gereden, maken een belangrijk onderdeel uit van haar leven. ,,Ik heb zoveel met ze meegemaakt en heb zo veel aan ze te danken, dat vergeet ik nooit.”

Ode aan Sano

Toch is het lastig om de bijzondere band van haar en Sano in woorden uit te drukken, maar ze probeert het in een ode aan haar vierbenige vriend. ,,Sano begrijpt mij gewoon en mensen vaak niet. Dat maakt de band tussen hem en mij ook zo speciaal. Het een supereerlijk paard, dat niet oordeelt en mij onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen geeft.” Een lach siert haar gezicht. ,,Bij hem kan ik helemaal tot rust kan komen.” De stand van zijn ogen vindt ze het mooiste aan hem. ,,Ik zie daarin precies hoe het met hem gaat en dat raakt me. Het is een heel gevoelig dier, niet iedereen kan ook op hem rijden, hij moet zich wel op z’n gemak bij je voelen.” Ze lijken wel wat op elkaar, knikt ze, ,,en we houden ook allebei van structuur, zo begin ik altijd aan dezelfde kant met poetsen.”

Er komt een dag dat Sano, bijna twintig, met paardenpensioen gaat, maar aan dat afscheid wil ze nog niet denken. Of toch ook wel, ,,Ik zou graag een hele mooie oude dag voor hem regelen. Iets voor hem terugdoen, omdat hij al vele jaren mijn grote liefde is!”