Tim van der Steen Nieuws 8 jul 2019, 19:02

Leestijd: 4 minuten

Supervrolijk dartelen op Down The Rabbit Hole

In het volle festivallandschap heeft Down The Rabbit Hole inmiddels een ferme plek verworven. Mogelijk horen we die naam inmiddels zelfs vaker dan die van grote broer Lowlands. Metro duikt een weekend onder in Beuningen om te zien hoe de hazen lopen.

Op kalme muziek vraagt een yogi de verzamelde mensen onder een grote windinstallatie een happy babystyle (op je rug, benen in de lucht en de binnenkant van je voeten beetpakken) te doen. Een schril contrast met dance-act Underworld die zaterdagavond keihard Born Slippy stond te knallen op ditzelfde veld. Slechts twee van de gezichten van popfestival Down The Rabbit Hole.

Verkeersinfarct

Festivals aan meertjes, zullen we er daar meer van doen? Down The Rabbit Hole (DTRH) wordt nu voor de zesde keer gevierd hier in Beuningen. Stijf uitverkocht dit jaar, zo’n 35.000 bezoekers dus. Dat is wat ons betreft toch een kaart of 5.000 te veel verkocht. Want hoewel het prachtige terrein rond het water best ruim is opgezet, worden we regelmatig met verkeersinfarcten geconfronteerd. De looproutes zijn dan ook even wennen. Toch is het prettig dwalen door het boomrijke gebied.

Mijn hemel, wat moet die man in het konijnenpak bij de Duracell-stand het warm hebben. Wel een hele vrolijke bedoening achter hem; een batterij mensen staat dan ook in de rij om de kleine discotheek waar hij voor staat te betreden. Wij spoeden ons richting het hoofdpodium naast het zonovergoten meer. Daar staat Tom Barman op de vroege vrijdagavond in een kilt op de planken. De frontman van dEUS doet vandaag goede zaken, gesterkt door een tiental dansers en de frisse zin van het publiek.

Het publiek

De bezoekers? Door de bank genomen tamelijk tam. De tagline van het festival is ‘Down The Rabbit Hole, waar je bent wie je bent wanneer niemand je kan zien.‘ Het lijkt er wel op dat veel mensen vooraf hebben gegoogeld op festivaltrends en daarna de Zara hebben leeg gekocht: klaar om een weekendje lekker gek te doen.

Er stuiteren een paar opblaasglobes over het publiek tijdens feestelijk Vampire Weekend, terwijl een jongen met weelderige krullen in extase op zoek is naar ene Martijn. Die kennen we niet, maar waarschijnlijk wil de jongen hem iets heel leuks vertellen. Zijn grijns gaat van oor tot oor en hij oogt of hij geluiden kan zien. Iedereen krijgt knuffels. Sowieso een bijzonder kleurrijke show, een cover van Bob Dylan’s Jokerman topt hem af.

Moeilijke muziek

De Vlaamse indierockers dEUS spelen The Ideal Crash integraal, een moeilijke plaat die alweer twintig kaarsjes uitblies, maar moeilijke platen kunnen op DTRH prima gespeeld worden. Het publiek is wat geduldiger hier dan op bijvoorbeeld Lowlands, de grotere broer uit dezelfde Mojo-stal. Dit weerklinkt ook in de programmering. Pittige jazz van Kamasi Washington en stomende funk van Cory Henry staan doodleuk op het affiche naast grime-act Skepta (wat een knaller!) en Radiohead-frontman Thom Yorke, die hier zijn moeilijke elektronische solowerk met verve opvoert. De ingewikkelde muziek wordt afgelost door vrolijkere klappers als Vampire Weekend en klinkende popnamen als Robyn en Janelle Monae.

Het festivalterrein ligt onder de rook van Nijmegen; daarmee is het voor De Staat bijkans een thuiswedstrijd. De band vervangt volgende maand op Lowlands The Prodigy. Die zijn er in verband met het overlijden van Keith Flint uiteraard niet bij. Boomlange frontman Torre Florim van De Staat laveert hier in een zilveren driedelig pak en zwarte lakschoenen met klassieke witte wreef over het podium. Hij zou het geweldig doen op een Oost-Europese bruiloft met zijn ‘One, two, Pikachu!’ en vrolijke polka-dansbeat. Hij krijgt hier ook de mensen aan het dansen.

Stofwolken

De droge zomerhitte op vrijdag resulteert in een stoffige bedoening op het terrein. Zeker wanneer het publiek als een trage horde zombies naar het volgende podium schuifelt als een band klaar met spelen is, stijgen grote stofwolken op. Daar maakt een wolkbreuk tijdens Balthazar op zaterdag een einde aan: kletsnatte konijnen stuiteren in kleurige poncho’s over het veld. Een paar laffe hazen duiken hun holletje in of kruipen onder het rolstoelpodium om voor de regen te schuilen. Dat er alsnog zoveel mensen voor het podium blijven staan, toont wel aan dat het van de Vlaamse band een ijzersterke set is.

Op het festivalterrein van De Groene Heuvels is alles gestoeld op sfeer en aankleding. Daar kennen we er meer van natuurlijk. We dwalen over bospaadjes. Via een tunnel bereiken we een afgelegen veldje waar ad hoc een singer-song-writer staat te spelen en windinstallaties traag in het rond bewegen. Als de zon eenmaal onder is, staat een clubje in een pagode soepel te dansen op zwoele latin, terwijl een paar meter verderop een man of veertig rond een kampvuur verzameld zit. Dan komt vanaf het bospaadje een trekker aangereden met de psychedelische funkband Altin Gün op de oplegger. Precies het type verrassing waarmee dit festival zich onderscheidt.