Iris Hermans Nieuws 7 jul 2019, 18:45

Leestijd: 5 minuten

‘Ik huil van binnen… Maar ben heel erg trots!’

Het was even zoeken, maar in Amsterdam was het poptempel Paradiso die het meest oranje kleurde.

‘Looking for a bar, man…’

Anderhalf uur voor de wedstrijd kleuren de straten van de hoofdstad voornamelijk oranje dankzij de outfits van de Thuisbezorgd-bezorgers, de stoplichten en de hesjes van een vriendenteam dat een partijtje speelt op Museumplein. Hier geen groot scherm en een uitzinnige menigte. ,,Maar als ze winnen, is hier dinsdag wel de huldiging”, zegt een beveiliger tegen een stel geheel in oranje getooid en met een teleurgestelde blik in de ogen.

Iets verderop sjokt Clayton door de straatjes bij Leidseplein. ,,I’m looking for a bar to watch the match, man.”Hij draagt een oranjeshirt, maar komt uit Californië. Zijn moeder is wel Nederlands, licht hij zijn shirtkeuze toe en al zit hij in een luxepositie, hij hoopt dat de leeuwinnen winnen. ,,Dat zou echt een big upsetzijn, want heel Amerika verwacht dat ze gemakkelijk wereldkampioen worden. Niet dat het daar nou zo ontzettend leeft is, maar toch.” Hij woont de komende weken in Amsterdam om Nederlands te leren. Zijn lievelingswoord tot nu toe is heel toevallig ons mooiste voetbaljaar ooit, hij spreekt het op z’n Amerikaans-Hollands en met een grote lach uit: ,,Acht-en-tachtig.”

Café Mokum

Op Leidseplein schalt ‘we houden van oranje’ door de boxen van café Mokum, Mona en Jeroen zitten in oranje shirt (hij) en met dito hoedje (zij) aan een tafeltje te wachten op de aftrap. Amsterdammers in hart en nieren, dat ze nu in Almere wonen, verandert daar niets aan. Ze kijken om zich heen, ,,het valt wel een beetje tegen, we hadden meer oranje verwacht.” Ze komen net terug uit Torremolinos, ,,in de Nederlandse kroegen daar leeft het veel meer.”

Ze hadden ook gehoopt het op Museumplein te kunnen kijken, of anders op een andere openbare plek in de stad. ,,Lang leve de burgmeester”, schudt Jeroen z’n hoofd, ,,wat zijn we daar toch blij mee.” Ze houden van het vrouwenvoetbal, ,,het is zo veel spontaner en met meer emotie dan bij die mannen, ze voetballen om het voetbal en gaan niet meteen janken als ze worden aangeraakt.” Het oranjestel bestelt nog een drankje, ze voelen de kriebels voor de wedstrijd en hun favoriet? Zonder twijfel Sari van Veenendaal, ,,Die meid heeft gewoon uitschuifbare armen. Fantastisch om te zien.”

In het paradijs

‘Pitcher 15 euro’ staat op de deuren van Paradiso. Binnen is het druk, ,,we zitten helemaal vol, alleen nog staanplaatsen”, informeert een medewerker. De populaire poptempel heeft flink zijn best gedaan op de decoratie. Overal hangen oranje vlaggetjes, de Hollandse tricolor prijkt in het midden van de grote zaal, waar de vorige avond nog een clubavond was. Op de tafels rode kleedjes en bakjes nootjes en de oranje verlichting op het glas-in-lood blijkt een perfecte combinatie.

Een gemêleerd gezelschap van jong en oud kijkt hier naar de finale. De een van top tot teen in oranje, een ander in hippe outfit inclusief diagonaal heuptasje. Ook de gesprekken variëren, van potentiele zwangerschappen -,,no way dat ik een single mom word”- tot wat een jongen allemaal beleefd heeft op de festivaldag ervoor -,,de shit was echt aan, pik.” De meeste oranjeneuzen focussen op de wedstrijd voor hen.

,,Staat ze alweer?” Een groepje jongens kijkt bezorgd naar het scherm, waarop in de herhaling te zien is hoe Lieke Martens met haar hoofd tegen haar Amerikaanse rivale knalt. Een zucht van verlichting als ze weer opstaat. ,,Zou toch zonder zijn anders.”

Oranjekoningin Sylvia

In de pauze draait een vrouwelijke dj opzwepende nummers. Er wordt zorgeloos gedanst. Sylvia zit met haar vriendinnen aan een tafel, op haar hoofd een hoedje vol roosjes en om haar heen een oranje sjerp. Een mooie locatie, vindt ze Paradiso, en ook zo’n beetje de enige. ,,Een paar dagen geleden googelde ik al waar we de wedstrijd zouden kunnen kijken, maar wat denk je? In alle andere steden wordt van alles georganiseerd, maar in fucking Amsterdam helemaal niets!” Als een ware oranjekoningin zit ze nu in het midden van de grote zaal en gooit enthousiast haar hand de lucht in bij elk spanningsmomentje. ,,Het zou toch zo mooi zijn als de vrouwen winnen… Iets wat de mannen nooit is gelukt.”

Na de pauze blijft de stemming erin, zelfs na de strafschop. Een enkel armpje gaat omhoog, waarna de vrouw snel verontschuldigend om zich heen kijkt. Ze is Amerikaanse, fluistert ze. Het wordt 2-0, de vrouw juicht nu zachtjes en bijt daarna op haar vinger. Lachend, dat wel.

,,Wat een heldin, die Sari…” verzucht een meisje in de reservetijd. ,,Klote natuurlijk van die twee doelpunten, maar het had nog veel erger kunnen zijn. En we zijn echt wel ver gekomen, hoor.”

Het fluitsignaal klinkt en er wordt geapplaudisseerd. Heel hard. Sylvia moet een beetje huilen van binnen, zo roept ze over de muziek heen, die de dj weer heeft in gezet. ,,Maar ik ben vooral heel trots op onze vrouwen en op ons kleine landje, zullen we daar op proosten?”