Jorieke van Noorloos Nieuws 7 jun 2019, 04:00

Leestijd: 8 minuten

The Queen of Crime Karin Slaughter is terug

Bestsellerschrijfster Karin Slaughter was even in Amsterdam ter promotie van haar boek Laatste Weduwe. Daarin zijn haar belangrijke personages Sara en Will terug. ,,Ik wil hier niet over praten alsof ik al met één been in het graf sta, maar zij zijn mijn nalatenschap.”

Er ligt marmer op de vloer, de ruimte is gevuld met hoge zuilen en chic meubilair en de grote ramen bieden een prachtig uitzicht op de zonnige stadstuin. In het deftige Waldorf Astoria Hotel in Amsterdam spreekt Metro met bestsellerauteur Karin Slaughter, wier boek Laatste Weduwe sinds deze week in de winkels ligt. De locatie van het gesprek staat in groot contrast met haar hut, diep in de bossen, waar ze zich een aantal weken per jaar opsluit om elke dag zo’n twaalf uur te typen. Dan gaat ze zitten, met een kussen en laptop op haar schoot en wordt er geschreven. Zo is ook haar laatste boek ontstaan, waarin haar bekendste karakters Sara Linton en Will Trent de hoofdrol spelen.

Je nieuwste boek gaat over een ontvoering waarbij Sara en Will betrokken raken. Waarom dit onderwerp?

,,Het leek mij heel interessant om Sara in een positie te zetten waarin ze nog nooit is geweest en waarin ze haar medische kennis zou gebruiken om mensen te laten lijden. Het idee dat je tegen je zin in wordt meegenomen en dingen tegen je wil moet doen, lijken mij verschrikkelijk. Ik heb heel hard gewerkt om Will en Sara weer samen in een verhaal te laten voorkomen.”

Hoe belangrijk zijn deze karakters voor jou?

,,Ik wil hier niet over praten alsof ik al met één been in het graf sta, maar zij zijn mijn nalatenschap. Door hen kan ik maatschappelijke problemen verkennen en kenbaar maken aan de wereld. Sara en Will zijn de belangrijkste personen die ik ooit heb gecreëerd.”

Zal je ooit stoppen met schrijven over hen?

,,Dat denk ik niet. Ik schrijf soms boeken zonder hen en dat doe ik om de verhalen met Sara en Will fris en inspirerend te houden. Als ik over hen schrijf, moet dat het beste verhaal worden. Anders doe ik het niet. Zij verdienen het, maar mijn lezers ook. In sommige landen zijn mijn series over Sara en Will het populairst, maar in andere juist de stand-alones (boeken die niet uit een serie komen, red.). Ik wil niet dat mijn uitgever zegt: ‘Hé, een boek over Sara en Will zou nu top zijn.’ Maar dat doet ze gelukkig niet, ik zou dat ook niet kunnen.”

Ander stemgeluid

Sterke vrouwen en geweld tegen vrouwen zijn belangrijke thema’s in jouw boeken. Hoe komt dat?

,,Toen ik net begon, was schrijven over sterke vrouwen en geweld tegen vrouwen heel controversieel. Mensen vonden het vreemd, vrouwen zouden niet geïnteresseerd zijn in zulke boeken. Ik wilde een ander stemgeluid geven, meestal schrijven mannen hierover en nu een vrouw. Maar dan lees je dat een vrouw haar verkrachting verwerkt doordat ze een lieve man ontmoet. Zo werkt het niet. Je moet juist vanuit jezelf beter worden, dat gebeurt niet door iemand te ontmoeten die goed voor je is.”

Heb je zelf ooit zoiets heftigs meegemaakt?

,,Als vrouw ben ik nog nooit aangerand, maar ik ken veel vrouwen die het slachtoffer zijn geweest van huiselijk geweld of aanranding. Iedere vrouw kent een vrouw die dit heeft meegemaakt. Bizar, toch? Sara is op de middelbare school verkracht en in Laatste Weduwe merk je aan bepaalde details dat ze dat nog steeds aan het verwerken is. In een ander boek van mij, Nachtschade, lees je over Lena Adams. Zij is op gruwelijke wijze verkracht en doet er vijf boeken lang over om dat te verwerken. Terwijl ze een hele sterke vrouw met een mening is. Tegen zulke vrouwen wordt vaak gezegd ‘houd erover op en ga door’, maar zo werkt het niet. Of dat dit ze is overkomen door de kleding die ze droegen of omdat ze alcohol hadden gedronken. Onzin, natuurlijk. Met deze karakters wil ik realistische verhalen vertellen.”

Waarom is dat zo belangrijk?

,,Als ik op tour ben ter promotie van een nieuw boek, komt er altijd een vrouw naar me toe die zegt dat ze veel heeft gehad aan een bepaald karakter van mij. Waarna ze vertelt dat haar ook zoiets vreselijks is overkomen, net als Sara en Lena. Voor veel vrouwen, maar ook mannen, is het een opluchting om te lezen dat het normaal is dat zoiets heel veel impact heeft. De regie over je eigen lichaam verliezen is verschrikkelijk.”

Echt lijk gezien

Je boeken zijn enorm gedetailleerd, hoe doe je je research voor een verhaal?

,,Nou ja, sommige details kloppen niet helemaal. Dat komt omdat ik bepaalde dingen zo bedacht heb of omdat ik gewoon een fout heb gemaakt. Maar ik werk al jaren samen met een arts die ervoor zorgt dat de medische kennis van Sara, die ook arts is, klopt.”

Voor je boeken heb je ook wel eens een echt lijk gezien, hoorde ik.

,,Klopt. En voor Laatste Weduwe ben ik naar de CDC (Centers for Disease Control and Prevention, red.) in Atlanta gegaan. Zij zoeken eigenlijk alles uit wat mensen kan doden, van stormen tot terroristische aanslagen en levensbedreigende ziektes zoals ebola. Het was echt hardcore om daar binnen te komen, er kwam een speurhond aan te pas en met een spiegel werd eronder mijn auto gekeken. Met de mensen van CDC heb ik gepraat over wat zij bijvoorbeeld doen als er een aanslag wordt gepleegd, zoals in mijn boek gebeurt. Als ik tijdens het gesprek dan een raar detail hoor, schrijf ik dat gauw op. Ik maak wel mijn eigen vertaling van het gesprek, ik wil geen handboeken schrijven over hoe je een aanslag pleegt.”

Zou je ooit met een moordenaar praten voor je boek?

,,Nee, dat is heel riskant. Het is niet goed om op bezoek te gaan bij een gevangene, als iemand met mijn status. Dat kan hun daden verheerlijken. Ik heb wel met mensen gepraat die in de gevangenis hebben gezeten, maar voor andere vergrijpen. Ik heb veel dossiers van moordenaars gelezen voor mijn boeken en inmiddels ben ik er wel achter waarom mensen elkaar vermoorden. Vaak voor en door hele stomme dingen. Het zijn mensen die boos of wanhopig zijn, omdat ze meer drugs of geld nodig hebben. Voor zulke psychologie hoef ik niet met hen in gesprek.”

De gruwelijkste dingen gebeuren in jouw boeken. Hebben de misdaden waarover jij schrijft, grenzen?

,,Nee. Als je goed kan schrijven, kun je overal over schrijven. Ik heb ook over kindermisbruik geschreven. Met de misdaden in mijn boeken wil ik de maatschappij juist een spiegel voorhouden: wees je hiervan bewust, want dit gebeurt écht.”

Schrijftips

Denk je dat ooit iets anders zal schrijven dan een thriller?

,,Oeh, dat weet ik niet. Wellicht komt die dag wel, maar dan zal ik iemand in het verhaal moeten doden om het interessant te maken, haha.”

Je schrijft één boek per jaar, toch? Hoe dan?!

,,Ik vind schrijven veel comfortabeler dan mezelf begeven in de echte wereld. En ik moest wel stoppen met zoveel reizen, anders lukt een boek per jaar niet meer. Ik doe dit al heel lang, maar ik geniet er nog steeds van. Niet dat het makkelijk is. Veel dingen worden makkelijker als je ze vaker doet, maar dat is bij schrijven niet het geval. Er zijn nog zoveel verhalen die ik wil vertellen.”

Heel veel mensen willen ooit een boek schrijven, heb je tips voor hen?

,, Het belangrijkste is: weet zeker dat het verhaal dat je schrijft, het verhaal is dat jij wil vertellen. Je kan niet anticiperen op de markt, je weet niet wat mensen gaan kopen of wat een uitgeverij van je wil. Er is geen trucje dat je kan gebruiken om goed te schrijven. Het moeilijkste van alles is om gewoon te gaan zitten en te schrijven. Zelf zet ik een wekker voor dertig minuten en als ik na die tijd niet meer wil schrijven, stop ik. Maar ik ben nog nooit gestopt.”

Na precies dertig minuten is de tijd die Slaughter voor Metro heeft, voorbij. We mochten haar om 9.15 uur als eerste medium van Nederland spreken en ze heeft nog interviews tot 19.30 uur vanavond. Ook verschijnt ze in meerdere boekhandels voor signeersessies. Echt tijd om iets van ons land te zien, is er dus niet, verzucht ze. Ze neemt nog een slok van haar inmiddels koud geworden latté. ,,Ik kom hier al twintig jaar en ik heb eens een week vakantie achter een boektour aangeplakt. Het leukst vond ik toen de Apenheul in Apeldoorn en ik heb veel geleerd over Napoleons geschiedenis hier. En ik houd van die ene plek waar ze hun eigen dialect spreken, hoe heet dat nou? Friesland, ja! Ze zijn daar een beetje gek, maar ook heel genereus en lief. Friezen zouden volgens mij hun eigen imperium willen hebben en niet onderdeel willen zijn van Nederland. Ik heb zoveel respect voor Friesland, prachtig dat ze hun eigen cultuur en taal hebben.”