Iris Hermans Nieuws 5 mrt 2019, 10:15

Leestijd: 9 minuten

Privédetective Nico duikt overal in

Als Nico van den Dries begint te praten, hang je als vanzelf aan zijn lippen. Hij neemt je mee in zijn wereld van nachtkijkers, notoire vreemdgangers en subtiele achtervolgingen, maar ook heel veel koffie, fleecetruien en stripclubs. Nico is privédetective.

Heterdaad

InterPI Global staat op de witte brievenbus die ergens uit vorige eeuw lijkt te komen. Het vormt een mooi contrast met het bedrijf erachter, dat gebruikt maakt van de nieuwste snufjes en meest geavanceerde onderzoekstechnieken om hun doel te bereiken, variërend van stalkers en vermiste personen vinden tot het beëindigen van afpersing en het op heterdaad betrappen van overspelige echtgenoten (m/v).

„Welkom!” de deur zwaait open. Geen man in beige regenjas en met gleufhoed en een krant met gaten, maar een man met een ontspannen jongensachtige lach en helderblauwe ogen waarmee hij je zowel alert als geïnteresseerd aankijkt en hippe jeans, met gaten. Nico van den Dries is de man en het gezicht achter InterPI Global – Strongwood, een van de bekendste privédetectivebureaus van het land.

De Wallen

De ene dag zit hij bij chantageonderhandelingen van de Red Devil Supportersgroep van de Hells Angels en bluft hij er zich doorheen tot een schikking, een andere nacht loopt hij over de Wallen, ‘als-ie op een subject zit’. Ze worden ook ingeschakeld door werkgevers met ziekteverzuim-vraagtekens en mensen met partneralimentatie-wantrouwen en de detective, die niet alleen diep in een zaak, maar ook graag onderwater duikt, wil altijd alles tot de bodem uitzoeken.

Een van zijn werknemers komt intussen binnen en hij verontschuldigt zich even. In het kantoor wordt op fluistertoon overleg gevoerd. „Kijk even wat je allemaal op internet kunt vinden…” Hij keert weer terug en werpt geroutineerd een blik op zijn telefoon. „Zo, waar was ik gebleven…”

Het maakt eigenlijk niet uit, want Van den Dries praat vol bevlogenheid over zijn vak en als vanzelf hang je aan zijn lippen, omdat hij je meeneemt in een fascinerende wereld vol nachtkijkers en subtiele achtervolgingen. Toch is 80 procent van alles wat een privédetective doet, observeren. „En 95 procent is zo saai als wat”, vervolgt hij. Zijn ogen lichten even op, „maar voor echte observanten gaat het om de kick van die overige vijf procent. Dán gebeurt het en dan zitten wij daar met onze neus bovenop.”

Fijne kneepjes

#observerenkunjeleren staat op hun Facebookpagina, en bij Strongwood kun je de fijne kneepjes van het detectivevak inderdaad leren tijdens de Opleiding Observatie. Maar het is zeker niet zo dat in iedereen een privédetective schuilt. Sterker nog: van te voren is er een strenge selectie, waarin het kaf van het koren wordt gescheiden.

Wat doe je als je subject de stripclub ingaat? Zomaar een sollicitatievraag. ,,Er zijn dus echt mannen die dan zeggen dat ze buiten blijven staan omdat ze anders problemen thuis krijgen…” Hij schudt zijn hoofd. Vijftig euro mee naar binnen en gaan met die banaan, zoiets moet je zeggen, ,,je wil er toch dicht op blijven?” Verder maakt het helemaal niet uit wat voor achtergrond je hebt. „Of je nu stratenmaker of ex-militair bent, het gaat erom dat je bepaalde kwaliteiten hebt.”

Nog even over dat observeren hè, zegt de man die zelf nog nooit een privédetective heeft ingeschakeld -„oOk niet nodig!”- met een ondeugende grijns. „Dat kan dus soms ook knap lastig wezen, zeker als je alleen bent en net een broodje hete kip hebt gegeten, dat niet helemaal goed valt, nét op dat moment je subject naar buiten komt.” Mooi shit dus, vult hij aan, ,,ik heb dat broodje nooit meer gehaald!” Maar zijn doel wel.

Geen donuts

Hoeveel koffie hij tijdens zo’n observatie drinkt, weet hij niet (,,veel… en ook nog met suiker”) en wat hij doet tijdens het wachten? Nou gewoon, haalt hij zijn schouders op, ,,wachten dus, en heel goed blijven kijken.” Geen vogelspotten, uitgebreid appen of donuts eten in elk geval en zeker niet even een rondje om, want het is net als met het winnende doelpunt als je snel even naar de wc gaat, „zo werkt de Wet van Murphy nu eenmaal, dan komt dus geheid je subject naar buiten.”

Er komt veel meer bij kijken dan je zou verwachten. Want waar ga je zitten, als observant? Liefst achterin, verklapt hij, „Dat ziet niemand, of anders op de bijrijdersplek, dan lijkt het alsof je zit te wachten. In elk geval niet op de bestuurdersstoel, dat valt te veel op. En post nooit vlak bij een kinderdagverblijf, dan komt oom agent heel snel vragen wat je doet.” Bij een bank is ook geen aanrader, knipoogt hij, ,,dan denken ze nog dat je die gaat overvallen.”

De verstandhouding met ‘oom agent’ is overigens best oké. Wordt ook steeds beter, ,,ik geloof er ook in dat we elkaar kunnen versterken.” Al baalt hij wel van ‘die cowboys’ die zelfstandig opereren en alle regels aan hun cowboylaars lappen, ,,ze verpesten de markt en maken het ons daardoor moeilijk.”

Niet opvallen…

Als hij op zijn subject zit en ziet dat hij bijvoorbeeld een ietwat schimmig café in de Bijlmer binnengaat, gaat ook hij naar binnen. ,,Ik ga dan aan de bar zitten en bestel een biertje en doe of ik er thuishoor.” Een heel andere houding dan de gemiddelde agent, weet hij. ,,Die gaat aan een tafel zitten en bestelt een Cola…” Hij moet er om lachen, ,,nou, dan weten die gasten dus al meteen hoe het zit en zetten om te treiteren een nummer op over de popo ofzo, Surinaams voor politie.” Tja, when in Rome… ,,Je moet er altijd voor zorgen zo min mogelijk op te vallen.”

Dat ‘niet opvallen’ zou nog wel een dingetje zou kunnen zijn voor de detective die een cruciale rol speelt in het SBS programma Gestalkt, al vele zaken heeft opgelost en regelmatig met zijn hoofd op de buis is, maar bang dat hij zijn werk niet meer onopvallend kan uitvoeren, is hij allesbehalve en hij somt zijn uiterlijke trukendoos op. Petje op, petje af, bril op, dan weer niet, haar kort, langer, wel of geen (stoppel)baardje. Gaat hij naar een landelijke omgeving, kleedt-ie zich boerser -,,een fleecetrui is altijd goed”-, dan wanneer hij naar de stad gaat. Eigenlijk zijn zijn tattoos en de karakteristieke paarsrode wijnvlek vlak boven zijn linkerwenkbrauw het enige onveranderlijke aan de privédetective, die bedreven in het niet-opvallen is geworden.

Ja!

Je kunt natuurlijk aan Temptation Island meedoen, maar je kunt ook een privédetective inschakelen om te checken of je geliefde vreemdgaat. Het onderbuikgevoel klopt bijna altijd, antwoordt hij op de vraag hoe vaak iemands partner daadwerkelijk buiten het boekje gaat.

Toch is niet alles altijd wat het lijkt. Zo werd hij eens ingehuurd door een wantrouwige vrouw. Hij ging op de zaak en ontdekte dat haar vriend inderdaad veel van huis was en van álles uitspookte… ,,Hij was bezig een heel groots huwelijksaanzoek te regelen, maar ja, dat kun je moeilijk zeggen, dan ben jij weer de botte boer die de verrassing verkloot!” De privédetective kon haar geruststellen, „niet veel later zei ze ja.”

CSI vindt hij niets, maar series als Homeland, 24 en The Americans kijkt-ie graag ter ontspanning, of ‘even weg met de kinderen en iets leuks doen’. Want de privédetective met de stalen zenuwen die voor de duvel nog niet bang is, is ook een vader die ineens een zachte blik in zijn blauwe ogen krijgt, als hij over zijn kroost vertelt. Hij strijkt over zijn tattoo-armen, waarop -als je wat beter kijkt- geen stoere actieplaatjes staan, maar de afbeeldingen van zijn zonen. „Ik ben natuurlijk veel weg en op deze manier heb ik ze altijd bij me.”

24/7

Hij is 24 uur inzetbaar en dat betekent dat hij ‘nooit helemaal los kan gaan’. Nooit veel drinken en altijd die telefoon in zijn zak. „Als ik op een verjaardag zit en een spoedgeval krijg, spring ik meteen op uit mijn stoel.”

Op diezelfde verjaardagen heeft hij overigens preciés door als iemand een sterk verhaal ophangt, of aan het opscheppen is. „Ik kan heel snel zien wat voor vlees ik in de kuip heb en zie het meteen als iemand liegt.” Ik heb je door, vriend, denkt hij dan, ,,maar ik laat hem lekker verder praten, dus ja, ik word nog gewoon uitgenodigd voor verjaardagen!”

Verliezen is geen optie voor de gedreven onderzoeker die in al zijn zaken gaat voor optimaal resultaat, maar ook in zijn privé is hij ‘bloedfanatiek’. Vorige week ging hij lasergamen met wat vrienden en zijn kinderen en hoewel er ook wat oud-Mossad agenten bijzaten -,,vrienden van mij”- en andere mensen ‘uit het veld’, was er na twee uur strijden geen twijfel mogelijk wie de absolute winnaars waren. Hijzelf dus en hij begint te glimmen van trots. ,,Op de voet gevolgd door mijn zoon van dertien, dat is toch mooi?”

Een duik in Nico

Nico van den Dries zat bij de marechaussee, waar hij ‘heftige dingen’ deed en ‘speciale taken’ had, ,,laat ik het daar maar op houden, gevaarlijke dingen, in elk geval.” Hij ging daarna naar de Amsterdamse politie waar een tekort was op de afdeling bijstandsrecherche. Het waren de woelige jaren negentig, waarin van alles gebeurde en hij van alles deed, maar na een aantal jaar, besloot hij eruit te stappen.

Medio jaren negentig startte hij een bedrijf in veiligheid en cybercrime. ,,Dat liep zo ongelooflijk goed dat ik mensen in dienst kon nemen en zelf tijd over had. Dus ik ging op zoek naar een nieuwe hobby.” Waar anderen gaan badmintonnen of zich verdiepen in het hengelen, dook hij in iets wat hij in Amerika zag als een veel voorkomend iets dat in Nederland nog niet zo bekend was, privédetective dus. Het onderzoeken voelde als een tweede huid voor de ex-marechaussee en hij besloot er voor te gaan. De tijd brak aan van regulatie, hij kreeg alle vergunningen en lang verhaal kort: in 1997 werd Strongwood een feit.

In 2018 met InterPI (International Private Investigations) ervoor omdat alleen ‘Strongwood’ voor verwarring zorgde bij mensen die het verkeerd lazen of hoorden. ,,Stoomboot en stroomstoot enzo.”

Hij herinnert zijn eerste klant nog precies. Een vrouw, bezorgd over de buitenechtelijke aspiraties van haar man. ,,Dat was meteen spannend, hoor, ik stapte in de auto met en ging maar gewoon achter hem aan met mijn camera en telelens, die gebruikte ik toen nog. Daarna uren observeren en foto’s maken, heel basic eigenlijk.” Oldschool speurwerk, al kwam daarna het psychologische randje. Want de man bleek inderdaad notoir vreemdganger en dit moest hij de vrouw vertellen. Een emotioneel gesprek, vat hij het samen, ,,je fungeert dan ook echt als schouder voor iemand.”

Het mooiste aan zijn vak? Geen seconde twijfel. „Je helpt mensen een probleem op te lossen en de waarheid te achterhalen, en daar gaat het om.”