Iris Hermans Nieuws 10 mrt 2019, 18:10

Leestijd: 4 minuten

Het leek wel een regenrave, die Klimaatmars!

‘Klimaart’ roert zijn staart: de regen kwam met bakken, de wind met harde vlagen, maar het deerde niemand. „We are the rebels of climate justice.”

Regenrave

Af en toe vliegt een walmpje hasj voorbij, er wordt gelurkt aan Coffee-to-go bekers, thermosflessen ploppen open evenals wat bierblikjes en velen dansen met een grote glimlach in hun regenjas of poncho op de lekkere deephouse die uit een uit de kluiten gewassen bolderkar slash dj-booth klinkt. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je midden in een regenrave of op een straatfestival bent beland, maar het is toch echt de Klimaatmars, georganiseerd door onder meer Greenpeace, Oxfam Novib en Milieudefensie, met ‘Wachten kan niet meer’ als thema.

Actiegroepen en milieuorganisaties uit alle windstreken hebben zich hier in Amsterdam verzameld, samen met vele anderen die het klimaat een warm hart toedragen. Naar schatting zijn ruim 40.000 mensen op de been -of aan de rol- ‘om de regering eens flink wakker te schudden’, zoals het uit vele monden strijdlustig klinkt.

‘Klimaatmarshokje’

Met het klimaat als gemene deler, heeft iedereen zo zijn eigen beweegredenen om weer en wind op deze zondagmiddag te trotseren en vol trots te marcheren van Dam tot Museumplein.

De Vegans verzamelen zich voor Madame Tussauds, de Opa’s en Oma’s hartje Dam, de jongeren tegenover Gassan: via social media is van te voren duidelijk gecommuniceerd wie waar staat en pas je niet niet in een ‘Klimaatmarshokje’, dan loop je gewoon mee met wie je wil. ,,Niet echt het beste weer voor pamfletten uitdelen”, stelt een jongen vast, nadat een wat oudere man hem een nat verfomfaaid ‘Internationaal Kommunistisch Wereldrevolutie’-A4 in de hand wil drukken. Maar nee, hij wil liever zijn handen vrijhouden, of in elk geval zijn vuist, zodat hij die in de lucht kan gooien en samen met zijn ‘klimaten’ hun slogan kan schreeuwen. ,,What do we want? Climate Justice!” Maar wat Climate Justice nou is in een notendop, daar is geen tijd voor. ,,Koop in elk geval geen producten met palmolie.”

Ze zijn herkenbaar aan de groene petjes, de enthousiastelingen van IVN Natuureducatie, maar het is nog wel even inkomen met zijn allen. Een jongen met megafoon schreeuwt vol vuur een yell, niemand die hem volgt. ,,Wat zeg je nou eigenlijk allemaal, man?” roept iemand vertwijfeld. Keep it in the ground dus. „Gaat over fossiele brandstoffen”, licht iemand nog snel even toe, voordat ze verder marcheren.

Amsterdamse scholieren Malou en Emma hebben er zichtbaar veel zin in. Op de wangen prijken behalve stralende blossen, ook stickertjes met LOVE erop, in de handen een bord: The earth is getting hotter than young Leonardo. ‘Goeie tekst, respect’, high-fivet een jongen hen. Beetje van henzelf (,,wij hebben young toegevoegd”), beetje overgenomen uit Den Haag, waar ze al eerder waren met de scholierenmars. ,,Het ging er daar wel wat grover aan toe.” Qua taalgebruik dan, ,,veel meer fucks enzo.” Had ook wel wat, ,,we gingen daar met zijn allen echt helemaal los, maar hier zijn ook veel ouderen en kleine kindjes, dat is toch anders.”

Liever Patatje Oorlog

De slogans op de doeken en borden variëren niet alleen in grootte en kleur, maar ook in scherpte en spitsvondigheid. Een kleuter houdt een aandoenlijk bordje omhoog: Hup Milieu, in regenboogkleuren. May the forest be with you staat op die van iemand in een Darth Vader-pak, maar ook een verontrustend We gaan er allemaal aan! tot een spannend It’s getting hot in here, so take of all our coals, Laat de Zuidas niet voor de Noordpool gaan en Liever Patatje dan Klimaat Oorlog. De klimaatstrijders die acrylverf hebben gebruikt, trekken aan het langste eind en in de goot een scala aan weggegooide doeken met doorgelopen letters die de regen niet hebben doorstaan.

Op de stoep talloze nieuwsgierigen die foto’s maken van de bonte stoet die door de straten trekt en op de Vijzelgracht moedigt het Haarlemmerstraatorkest de demonstranten aan, wat op een nieuwe juichgolf door de menigte kan rekenen. „Klimaatverandering is dansen, je stem laten horen en samenzijn op deze prachtige dag”, klinkt het uit de wagen van de jongerenorganisatie van Milieudefensie, die zelfs een eigen muziekrepertoire voor deze mars heeft samengesteld, inclusief een hardstylenummer: „we are the rebels of climate justice”, zingen ze op 150 bpm.

Euforisch

Een paar uur later is alleen Darth Vader nog droog in zijn pak. Vele lippen zijn blauw geworden, de rode en groene schmink op de gezichten is veelal uitgelopen, nog maar enkele paraplu’s zijn niet achterover geklapt, maar op Museumplein heerst een euforisch gevoel van saamhorigheid. In de modder -of op de voormalige sloganborden- wordt hard gedanst, de warme soep gaat als warme broodjes en jong en oud slaan elkaar uitgelaten op de schouders. „Vol vertrouwen, ook al voel ik mijn kleine teen niet meer”, omschrijft een zesdeklasser zijn gemoedstoestand. ,,Ik geloof dat we hier vandaag een klein beetje geschiedenis hebben geschreven.”