Jelmer Visser Nieuws 15 jan 2019, 18:00

Leestijd: 5 minuten

Sex Education: een cliché zonder cliché te zijn

De nieuwe serie Sex Education is sinds een paar dagen te bekijken op Netflix. Het volgt het verhaal van de 16-jarige Otis die worstelt met zaken waar menig tiener mee worstelt zoals seksualiteit, relaties en vriendschappen.

Deze Britse serie is absoluut niet onopgemerkt gebleven en wordt overspoeld met lyrische reacties. Metro besloot deze nieuwe Netflixhit eens te bekijken en er het zijne van te vinden. Zonder spoilers uiteraard.

https://www.youtube.com/watch?v=o308rJlWKUc

Werkende cliché’s

Sex Education is een typische coming of age serie over onzekere tieners die naar een typische high school gaan met zowel comedy als drama-elementen. Het is een understatement om te stellen dat dit scenario – en de parodieën erop – al behoorlijk is uitgemolken. Alleen al op Netflix zijn er series als 13 Reasons Why, Skins, Atypical, The End of the F***ng World, Big Mouth en Everything Sucks die ook binnen dit genre vallen.

Waarom heet de serie eigenlijk ‘Sex Education’? De moeder van het hoofdpersonage Otis (Asa Butterfield) is seks- en relatietherapeut, hierdoor beschikt de onhandige en onzekere Otis over een uitzonderlijk talent om zijn schoolgenoten van uitstekend advies te voorzien. Samen met zijn crush Maeve (Emma Mackey), starten ze tegen betaling een therapiesessie voor iedereen die worstelt met intimiteit, seksualiteit en relaties.

Dit alles vindt plaats op het prachtige glooiende Britse platteland op een school die gek genoeg uitermate Amerikaans aanvoelt, hoewel het verhaal zich afspeelt in de 21ste eeuw hangt er toch een soort van nostalgische 80’s vibe over de aankleding van de scenes, de soundtrack en de personages. Ook de personages die je verwacht zijn present: een aantrekkelijke sporter, een populair modepopje, een flamboyante homo, een gewelddadige pestkop, een edgy meisje met een slechte thuissituatie en de intelligente maar sociaal onhandige boy next door.

Sex Education omarmt deze oppervlakkige stereotypes en maakt ze driedimensionaal. Hoewel de focus ligt op de beslommeringen van Otis en Maeve, maken we ook uitgebreid kennis met de achterliggende sores en knotsgekke gebeurtenissen van de bijrollen. Het resultaat is een binge-waardige serie met natuurlijk aanvoelende personages die je hart snel zullen veroveren. Sterker nog: je zou als kijker bijna zelf leerling op die school willen zijn en bevriend worden met de leerlingen.

Ook de ouders en docenten, die in dit soort series vaak een ongemakkelijke bijrol spelen of compleet wereldvreemd zijn, komen oprecht over en hebben zo ook hun eigen problemen. Vooral Otis’ moeder, met haar kliniek aan huis, is hier een zeer goed voorbeeld van. De jonge acteurs komen ook over als tieners en niet als twintigers die doen alsof ze middelbare scholieren zijn.

Oprecht en echt

In de serie komen onderwerpen als diversiteit, homoseksualiteit, feminisme en ongewenste intimiteiten aan bod zonder storend of belerend te worden. Deze aanwezigheid zonder er direct de nadruk op te leggen is ijzersterk en past helemaal bij een televisieserie uit 2019. Een goed voorbeeld hiervan is de rol van Eric (de beste vriend van Otis). Zijn verhaallijn gaat niet over uit de kast komen, maar andere zaken waar een homoseksuele tiener mee te maken kan krijgen.

Hormonen spelen de hoofdrol in eigenlijk alle hoofden van de personages die in de leeftijd van zestien tot en met achttien zijn. Eigenlijk iedereen heeft wel iets waar hij mee worstelt, dit zorgt er echter niet voor dat het een zware zit wordt waarin je continu met ieders ellende wordt overspoeld. Net als in het echte leven hebben de levens van de karakters in Sex Education hun ups en downs, vanwege aannames gebaseerd op andere series en films over high schools zal je continu op het verkeerde been gezet worden.

Een veel voorkomend narratief binnen dit genre is een strijd van goed versus kwaad. Het kwaad is in dit geval vaak ‘het populaire kamp’, volwassenen met gezag, maatschappelijke normen of een pestkop. In Sex Education is dit niet echt aanwezig, elk personage heeft zo zijn eigen sympathieke eigenschappen, nare kwalen en opmerkelijke achterliggende verhaal. Hierdoor krijg je als kijker begrip voor bijna elke bijrol, hoe klein deze ook is.

13 Reasons Why

In 13 Reasons Why lijkt het wel alsof iedereen altijd pech heeft en dat hun leven een opeenstapeling van ellendige gebeurtenissen is. Dit is in Sex Education juist niet het geval. De serie blijft vrolijk en luchtig ondanks het feit dat er soms behoorlijk heftige zaken aan bod komen zoals verspreiding van naaktfoto’s, nymfomanie, intimiteit bij lesbische koppels, abortus, paniekaanvallen, homofobie, racisme en erectieproblemen. De Netflix-productie fietst er doorheen zonder te veranderen in een zware tranentrekker of educatief Postbus 51-spotje.

Sex Education is een zeer welkome toevoeging aan een genre dat enorm is uitgekauwd. Goed acteerwerk, een realistische vibe, goed camerawerk, geestige gebeurtenissen, zeer sterke personages en een ijzersterke toepassing van een cliché. Voor zowel tieners als volwassenen is de serie een aanrader, iedereen kan zich wel identificeren met een van de personages of nostalgische herinneren uit het verleden herkennen.

Het resultaat is een coming of age verhaal dat zeer oprecht aanvoelt en prettig is om naar te kijken. Je kijkt Sex Education gemakkelijk in een keer uit, minder zwaar en theatraal van 13 Reasons Why en minder hedonistisch en rauw dan Skins. Het is een heerlijke reeks die voelt als snelle achtbaanrit waarbij de lach, traan en verbazing elkaar in rap tempo opvolgen. Na acht afleveringen komt de rit met piepende banden tot stilstand. Wat, zijn we zes uur verder? Ja, zo makkelijk kijkt deze serie weg.

Netflix zelf heeft er overduidelijk ook veel vertrouwen in, een tweede seizoen kan niet uitblijven gezien het einde van aflevering 8. Sex Education is nog lang niet klaar, maar we zullen er even op moeten wachten.