Iris Hermans Nieuws 3 dec 2018, 07:15

Leestijd: 6 minuten

Waar is Rico en carve blanche bij ice-expo

Metro’s Iris ging naar min twintig, belandde in een sprookje en werd vanzelf weer warm. Maar dat kwam ook door Rico.

Waar is het feestje?

Een enkeling staat op zaterdagmiddag zichtbaar beteuterd op het Scheveningse strand. Een beetje zoals de buitenlandse toeristen op onze oude Koninginnedag, ‘waar is het feestje?’, want eigenlijk zou op deze zaterdag een groots en spectaculair vliegtuig-vuurwerkevent plaatsvinden, maar dat is afgelast vanwege de weersvoorspellingen. In de tent naast de Pier is het ook feest, zij het niet met vuurwerk, maar met ijswerk. In het kader van Cool Event Scheveningen, wordt hier vandaag de ijssculpturenexpositie geopend.

Lekker heet

In de tent is het aangenaam heet. ,,Wil je een GT?” vraagt een jongen. Een knap meisje brengt bitterballen rond die kunnen rekenen op ‘lekkere ballen heb je’ van een nu al aangeschoten man, de zanger in de hoek zingt met warme stem Kind van de Duivel, de verkoopdame wil een kleurplaat in de handen drukken van peuter die meer aandacht heeft voor papa’s baard en een bonte stoet van verklede mensen doet zijn intrede.

Het zijn ‘steampunkers’, vernoemd naar de tijd waarin de stoomkracht nog de primaire krachtbron was, met futuristische en sciencefiction elementen. Mannen en vrouwen in ouderwetse pakken en reusachtige jurken met hoeden en veren en met een soort mechanische uil en blikken hond met lichtgevende ogen als accessoire. Ze zijn uitgenodigd ter ere van de opening van de ice-expo, dat als thema Tales of Steam & Ice heeft en de bezoekers mee op reis neemt naar een mysterieuze fantasiewereld, gebaseerd op negentiende eeuwse verhalen als Alice in Wonderland en Fantastic Beasts.

Sprookjeswereld

,,Kleed je warm aan”, kreeg ik van te voren te horen, ,,het is wel min twintig binnen” en hoewel ik in de tent lichtelijk baal van mijn enorme coltruijurk met mijn dikste winterjas eroverheen, blijkt niet veel later dat het een meer dan praktisch advies is geweest. Na een openingswoord van Tweede Kamerlid en Hagenees Martin Wörsdörfer die de Scheveningse ondernemers bedankt voor het realiseren van dit event, gaan de zware deuren naar de expo open.

,,Het is wel koud, hè”, is de meest gehoorde uitspraak binnen, waarna er klappertandend aan toe wordt gevoegd: ,,maar wel echt heel mooi, het is net een sprookje.” Een reusachtige zandloper, het apocalyptisch New York, de Notenkraker: lopend op knisperend houtzaagsel zodat je niet uitglijdt, kom je 25 beelden tegen, verdeeld over twaalf scènes. Ze staan er glanzend bij en worden met rood-blauw-geel-groen licht omhuld.

Voor de Mad Hatter en het Witte Konijn blijven veel bezoekers staan voor een Instagram-momentje, ,,niet erbij zetten dat ik zo’n hashtag ijskonijn ben hoor!”

Het bordje met ‘Look but please don’t touch’ zie ik pas nadat ik een ander en kleiner konijn even bij de oren heb gepakt. Zonder handschoenen en ik betreur het meteen. Dit is wél een echt ijskonijn.

The Owls Keeper of the Realms heeft het tien over tien op zijn klok, een tijdstip dat ook in bijna alle horlogereclames wordt gebruikt, omdat het een lachend gezichtje weergeeft dat een positief (koop)effect heeft en ook hier tovert het menig glimlach om de blauw aangelopen lippen.

De soldaat van ijs met een groot verlicht uitsteeksel op heuphoogte, doet me even denken aan iets heel anders en ik krijg het er spontaan heet van… Als ik eromheen loop, blijkt het zijn imposante wapen te zijn. Ja, deze magische expo brengt van alles naar boven en biedt volop ruimte tot fantaseren. Maar niet te lang, daar is het toch echt te fris voor.

Stoomwolkjes

Onder een bevroren triomfachtige boog ontmoet ik Damian van der Velden, kunstenares, architect en ijscarver. ,,Zullen we even een warmer plekje opzoeken?” lacht het creatieve brein achter Tales of Steam & Ice. Heel toepasselijk ademt ze stoomwolkjes uit.

Binnen wacht erwtensoep en chocomel (warm uiteraard) en de cameraploeg van Hart Van Nederland, maar zij moeten nog heel even wachten. Damian, die in de zomer zandsculpturen maakt, werd acht weken geleden benaderd voor de ijssculpturenuitdaging. Carve blanche, kreeg ze, ,,je hebt vast een eigen idee.” Dat had de kunstenares zeker. Ze is altijd al gefascineerd door steampunk. ,,Een bijzondere tijd vol verhalen en mensen die hun tijd al ver vooruit waren. Luchtschepen, onderwater reizen, je kunt het zo gek niet bedenken en toen dacht ik: wat nou als we die verhalen eens uitbeelden in ijsbeelden?” En zo geschiede, met een ijsbeitel en zaag als voornaamste instrumenten.

Gaan met die kettingzaag

Je begint altijd met een massief blok ijs van 2 bij 1, 4 bij 50 centimeter en dat 1700 kilo weegt. Best een dingetje, glimlacht de enthousiaste (ijs)kunstenares, even diep inademen ,,en gaan met die kettingzaag!”

Het was werken onder barre omstandigheden, waarbij de nacht voor de opening nog de laatste puntjes op de i werden gecarved. ,,Maar ik ben intussen wel wat gewend.” Na het werk goed lang douchen, doet wonderen en onder haar werkoutfit draagt ze witte sportkleding en thermosondergoed. Eroverheen een warme jas, ,,en natuurlijk goede handschoenen.” Je wordt vanzelf warm als je bezig bent, vervolgt Damian die komende week meedoet aan een carve-wedstrijd in het buitenland, ,,en als het eenmaal af is, geeft het een kick om jouw ijssculptuur zo mooi te zien glanzen.”

Waar is Rico?

Een ander hoogtepunt van de dag is Rico, de pinguïnmascotte van Cool Event. Velen willen met hem op de foto, ,,mag ik een knuffel Rico?” vraagt een klein meisje. Een volwassen vrouw, of gewoon ik, pakt hem beet en maakt een Ricofie.

Wie zou er eigenlijk in zitten? vraag ik me af, even terugdenkend aan mijn Pino-adoratie van vroeger. Rico heeft een opvallend waggeltje en is klein van stuk en wanneer ik niet veel later ‘Waar is Rico?’ hoor uit de mond van een moeder slash medewerkster van Cool Event, vraag ik haar de vraag. ,,Is Rico jouw zoon?” Nellie knikt trots, jazeker. ,,Maar ik heb hem al een tijdje niet gezien en maak me een beetje zorgen, hij moet wel genoeg drinken, het is bloedheet in dat pak.”

En dan komt een jongen aangelopen, met dezelfde tred die ik herken van iets daarvoor. Zijn haren plakken van het zweet en hij heeft een glimlach van oor tot oor. Pascal (10) is ook zonder zijn pinguïnpak een jongen die je gewoon even wilt knuffelen. ,,Het is vet cool hoor, om Rico te zijn.” Hij heeft het al vaker gedaan. Na een paar uur in het pak wordt het een beetje zweterig, ,,en als er dan van die dronken mensen je om de hals vliegen, wordt het wel vervelend.”

Maar verder is het een mooie bijverdienste. Want behalve een Twix krijgt hij er ook wat voor, ,,ik doe het natuurlijk niet voor niets!” Dat iedereen een knuffel van hem wil, vindt hij prima, zeker als het leuke meisjes zijn en met een ondeugende grijns: ,,jammer dat dat pak er dan omheen zit.”