Iris Hermans Nieuws 17 dec 2018, 09:51

Leestijd: 8 minuten

Radical Redemption: rauw, hard, lekkerrr

Dj en producer Radical Redemption over zijn publiek, de Twentse mentaliteit, goede voornemen, zijn ‘verslaving’ en zijn nieuwste album. Command & Conquer, vol harde tracks én verrassingen.

Mooie Twentse land

Ergens op een gemoedelijk woonerf van een boerderij, in het schone Twentse land, bevindt zich de studio van een van ’s werelds bekendste hardste dj’s slash producers. Terwijl de streekbus met max 80 km/u iets verderop voorbij rijdt, laat Joey van Ingen aka Radical Redemption (28) zijn nieuwste album horen, vol lekkere tracks met een gemiddelde van zo’n 155 bpm. De bar trilt ervan, de drankflessen erachter ook, van Moët Chandon limited edition tot Licor 43, ,,voornamelijk voor mijn vrienden.” Hij pakt twee flessen vitaminewater uit de koelkast, ,,wil je de roze of oranje?”

Zijn stilo

Googel je hem, dan kom je van alles tegen. Van zangeres Marga Bult (zijn moeder) tot Denekamp (zijn geboortedorp) en hardcore, hardstyle, rawstyle. Wat het nou precies is, daar is hij stellig in. ,,Ik weiger een stempel te drukken op mijn muziek, mijn stijl is Radical Redemption.” Maar vooruit, 70 procent is rawstyle, ,,maar ik houd ook van bombastisch.” Geen happy hardstyle voor de Tukker, eerder een melancholische stilo, ,,lekker die donkere randjes opzoeken.”

De dj die elk jaar weer in de Dj Mag top 100 staat, oogt fit, met een stralende huid (,,ik smeer elke ochtend en avond Nivea op mijn gezicht, tip van mijn moeder”) en gespierde armen. Door het veelvuldig in de lucht gooien tijdens zijn gigs, maar ook oefening baart spierballen, getuige de mini ‘Radical First’ in de hoek van zijn studio, met loopband en halters. ,,Ze zijn weleens steviger geweest”, wrijft hij over zijn armen. ,,Maar ik ben vorige maand van de dj-booth afgedonderd…” Een firsttimer voor de dj die er graag bovenop springt om nog meer contact met zijn publiek te maken. Maar de one-man-show must go on, ,,ik heb nog zes uur onder de pijnstillers staan draaien!”

Hoge bomen in Twente

Zijn hoofdfocus ligt niet op geld verdienen, ,,ik wil de eerste zijn, pionieren, en nooit kijken naar wat anderen doen.” Het eerste racepaard dat achterom kijkt -naar de andere paarden-, is het eerste dat valt, geeft hij als voorbeeld, ,,uit welke film kwam dat toch ook alweer?” Maar ook: hoge bomen vangen veel wind, want behalve dat hij twee meter is, is hij goudeerlijk en totaal ongefilterd, zegt wat hij denkt en maakt daar niet altijd vrienden mee, maar hij kan niet anders. Dit ben ik, zegt hij zonder woorden, ,,mijn muziek is mijn uitlaatklep en ik doe wat ik doe, omdat ik het fantastisch vind.”

Ego’s spelen hier niet, omschrijft hij de Twentse mentaliteit waar hij zo van houdt. Goed ‘noaberschap’ wel, zoals het hier heet, je om elkaar bekommeren en hij noemt zijn goede vriend, collega en medetukker dj’s Angerfist en Crypsis als voorbeeld. ,,We gunnen elkaar dingen en helpen waar we kunnen.”

Waardering

Op zijn rechter onderarm een tattoo van zijn logo, dat met wat fantasie op een industriële smiley lijkt. Er lopen er nog zeker 800 anderen mee rond, weet hij, ,,dat is toch prachtig mooi als iemand uit waardering jouw logo op zijn lijf laat zetten?” Hij zit in een muziekscene waarin mensen leven voor een artiest, voor de muziek en hij is dankbaar voor zijn trouwe publiek. Mensen die doordeweeks rammend hard werken om in het weekend zichzelf even te kunnen laten gaan. Een tijdelijke vlucht uit die realiteit, die voor sommigen niet altijd even leuk is, maar zoveel vinden in zijn muziek. Hij laat brieven zien van fans. Woorden van iemand die het leven niet meer zo zag zitten, totdat ze zijn nieuwe plaat hoorde (,,precies op tijd”), maar hij wil liever niet dat ik daarover schrijf, ,,dan lijkt het alsof ik loop te pronken ‘kijk mij eens cool zijn’ ”, maar de berichten die hij krijgt, raken hem. Hij doet ook veel terug, maar ook dat vertelt hij allemaal ‘off the record’, ,,ik weet hoe het zit, en dat is genoeg.”

https://www.instagram.com/p/BrIQ8H9H5sI/

Focus

Het is iemand die niets half doet. Hij gaat er vol voor, het genieten komt pas na de show. Tijdens is er die focus. Met soms de tong tussen de lippen, de armen de lucht in wanneer de baslijn erin knalt (vaak dus) en in zijn grijsblauwe ogen die blik waarin zo veel zit. De een kan het een tikkeltje agressief noemen, een ander, zeker de harde muziekliefhebbers, zien er complete overgave in. Volle bak gaan voor zijn moment, waarmee hij voor al die liefhebbers hún moment maakt. Hij drinkt weinig, gebruikt geen drugs, ,,al denken mensen altijd dat ik me kapot snuif, omdat ik zoveel energie heb.” Komt deels door zijn ADHD, maar vooral door zijn publiek, ,,als ik daarvoor staat te draaien, komt zoveel bij me los.” Zijn muziek werkt als zijn uitlaatklep, zijn verslaving is er een van een heel andere orde en hij toont een twaalftal potten verspreid over zijn bar. Nutella. ,,Ik smeer het op alles.”

Radical Redemption begon in 2011 en verklapte toen in een talkshow van zijn moeder zijn grootste droom. In de HMH draaien. In 2015 verkocht hij die stijf uit met The One Man Army,  zijn mooiste herinnering tot nu toe. Het is ook een echte one-man-man, hij houdt graag de touwtjes in eigen handen. Een understatement voor dat hij een echte controlfreak is, ,,in het vliegtuig zit ik liever achter de stuurknuppel dan bij het raampje.” Het liefst doet-ie alles zelf, van overal naartoe rijden tot het lichtplan, ,,mijn muziek is mijn kindje, ik wil alles, nee, álles ervoor geven.” Maar al heeft hij wel wat weg van Superman, hij leert steeds meer dingen toe te vertrouwen aan anderen. Stilstaan bij zijn succes doet hij nauwelijks. Hij is altijd weer bezig met de volgende stap. Nog mooier, nog beter, nóg meer radical. Hij denkt even na, ,,Ik heb er een dikke hekel aan, maar misschien is dat wel mijn goede voornemen. Meer genieten van wat ik doe.”

Theater

Zijn nieuwste is net uit en drie van zijn eerdere albums (,,dat zijn echt mijn levenswerkdingetjes, heel tastbaar”) stonden al in de album top tien, ,,maar denk je dat Radio 1 mij draait tijdens hun wekelijkse album top tien?” Een glimlach en een frons, tegelijkertijd, ,,nee hoor, dan gaan ze gewoon van negen naar zeven, en dat terwijl er ook filmmuziek-achtige nummers opstaan die prima op radio 1 kunnen worden gedraaid.”

,,Ik houd van theater”, luidt zijn antwoord op de vraag waarom hij vaak zijn bekende ‘draaipak’ aanheeft, dat lijkt op een strijdersoutfit. Zijn eerste was ‘heel erg houtje-touwtje’, de huidige heeft een kunstenaar ontworpen en gaat in een speciale box overal met hem mee. ,,Ik ben met theater opgegroeid.” Door zijn moeder, en ook zijn vader Jan van Ingen, nu zijn manager en die vroeger een artiestenbureau runde. Zijn ouders zijn uit elkaar, het onderlinge contact is nog altijd heel goed.

Hij wil overal iets ziek moois van maken. ,,Je staat vaak voor duizenden mensen die veel geld hebben betaald voor een kaartje, dan kun je niet aankomen met een paar plaatjes draaien.” Hoge verwachtingen zijn er, zo voelt hij dat altijd tenminste, ,,en die wil ik waarmaken, ik wil dat mensen naar huis gaan en denken: die Radical heeft echt fucking vet gedraaid, hij was de beste act van de avond.” Wat in het geval van zijn jaarlijkse one-man-show in Breda in ‘The Radical Dome’, zoals het door zijn fans liefkozend wordt genoemd, natuurlijk niet heel moeilijk is, maar ook daar zet hij elk jaar weer de dome op zijn kop. Maanden aan voorbereiding en dit jaar waren er 36 man achter de drums bij en kwam hij op vanachter zijn drumstel. Want dat kan hij ook. ,,Ik wilde vroeger de beste drummer van de wereld worden.”

(N)ontspannen

Een perfectionist pur sang. En een soort TGV die zonder stoppen doordendert. Hij zit 60-80 uur per week in de studio, draait bijna non-stop in de weekenden. ‘Ontspannen’ staat niet in zijn woordenboek, sterker nog, ,,ik vind het altijd irritant als mensen zeggen dat ik eens moet ontspannen, ik zie mijn werk niet als werk.”

Hij komt net terug uit Australië, heeft er een China-tour opzitten en draaide zaterdag bij de Autotron. Ja, Radical Redemption is een druk baasje, maar is hij in Nederland, dan is zijn zondagavond heilig. Naar café Bruins in Saasveld, waar zijn vrienden steevast staan. ‘Yo gast, lekker gedraaid?’ begroeten ze hem na een optreden voor 20.000 man. ,,Katsmooi hoor, zeggen ze op zijn Twents, wa’ moe je drinken dan? Daar houd ik toch zo van.” Ergens anders dan in zijn geliefde Twente wonen, ziet hij dan ook niet zo zitten. Hij heeft net zijn eerste eigen huis gekocht en toont een foto van een mooie woonboerderij in the middle of nowhere.Niet dat hij ‘Amsterdam ofzo’ niet kan waarderen, ,,Ik kan ook echt genieten van een avondje daar, maar als ik dan weer de brug bij Deventer voorbij ben, overvalt me een gelukzalig gevoel. Dan kom ik weer thuis.”