Ciana Mayam Nieuws 3 dec 2018, 18:30

Leestijd: 3 minuten

Opgesloten in Frans hotel dankzij de Gele Hesjes

„Demain … la révolution”, zei de Parijzenaar toen Samira Macdonald en haar vriendin de weg vroegen naar hun hotel op de Champs-Élysées. Alle winkeliers stonden buiten hun ramen dicht te timmeren. Sommigen hadden al ijzeren platen voor de etalages staan. Voorbijgangers leken zich weinig aan te trekken van de voorzorgsmaatregelen. Op straat werd nog volop gelachen, poseerde mensen voor Instagramwaardige vakantiekiekjes. „Ik spreek de Franse taal niet, maar ik begreep wel dat er iets ging gebeuren. Mijn man had mij al gewaarschuwd voor de protesten”, vertelt Samira. „We dachten alleen dat deze twee weken geleden hadden plaatsgevonden.” Samira’s hotel zat in een zijstraatje van de Champs-Élysées. Eenmaal aangekomen adviseerde de receptioniste hen om morgen weg te blijven van deze winkelstraat. De rest van Parijs zou wel veilig zijn.

Bivakmutsen en bier

Zaterdag 1 december, om half tien. Na de klaagzang van hun rammelende magen, besloten Samira en haar vriendin om de straat op te gaan. Nog voordat de cafeïne hun bloedbaan kon bereiken, werden de dames op straat wakker geschut door honderden mensen in fluorescerende gele hesjes. Vrouwen en oudere mensen liepen voorop in de stoet. „Dat stelde ons gerust, omdat het vreedzaam aanvoelde.” Na de intocht van de mannen in bivakmutsen, maskers en bandana’s werd het grimmig. „Sommigen relschoppers liepen om half tien al met een blikje bier in hun handen en gooiden met vuurwerk.” De dames vluchtten een café in. De eigenaresse, van begin 50 jaar, gooide na hun binnenkomst de deur direct op slot. Buiten werd de gele massa langzamerhand opgeslokt door de zwarte massa van de Franse ME. Zij-aan-zij, met masker, schild en stok, liepen ze door de straten. In rijtjes van twintig drongen ze stapvoets relschoppers weg uit de straten. „We zijn toen heel snel naar het hotel terug gehold en hebben het nieuws aangezet.” Veel wijzer werden ze er niet van omdat de berichtgeving alleen in het Frans was. Choquerende beelden flitsen voorbij op het scherm, zonder context. „We zagen dat er auto’s in de brand stonden, dat de politie traangasbommen had ingezet. Maar we wisten niet wat er werd gezegd”, vertelt Samira. „Het was best een beangstigende situatie.” Vanuit hun hotelkamer konden ze de Champs-Élysées niet zien, maar wel horen. De helikopters die over hun hotelkamer vlogen. Het onverstaanbare geschreeuw van demonstranten. „Ik heb gezien dat panden soms in de fik worden gestoken als rellen uit de hand lopen. En in Parijs zijn de hotels niet brandveilig.” Ze pakten hun trolleys alvast in, zetten deze bij de deur. Klaar om te vluchten als het noodlot toesloeg. „Als er een brand zou uitbreken, was er geen brandtrap die we konden gebruiken. Je liep daar op hout en de grond kraakte”, vertelt Samira. „We zaten lekker op een brandhaard daar.” Maar het hebben van een exit plan bracht veel rust. „Gelukkig wist ik wel dat het niet een terroristische aanslag was maar toch…” Op het beeldscherm van haar telefoon doemden meerdere berichtjes op, van familie en vrienden, met ’stay safe’. „Ik hoopte vooral dat mijn moeder het nieuws niet zou zien”, grapt Samira. „Dat zou haar alleen maar ongerust maken. Maar ik wilde wel mijn man spreken en Skypen met mijn vierjarig zoontje. Ik spreek hem elke dag en ging dat niet veranderen door een groep relschoppers. Hij wist natuurlijk niet wat er aan de hand was, maar hem zien stelde mij wel gerust.”

Hollandse nuchterheid

De verhitte situatie op de Champ-Élysées zou de city trip van deze twee harde werkers zeker niet in de weg staan. „Ik had mijn vriendin al een halfjaar niet gezien dus we hadden genoeg om over te kletsen”, lacht Samira. De televisie ging uit en ze haalde herinneringen op uit hun 30-jarige vriendschap. Over de vrijgezelle frustraties van de een, het burgerlijke leven van de ander. Buiten de hotelkamer was een revolutie gaande, maar binnen was vooral ouderwetse gezelligheid.