Johan van Boven Nieuws 29 okt 2018, 06:25

Leestijd: 7 minuten

‘Zeilmeisje’ Laura Dekker begint aan nieuw avontuur

Als 14-jarige meisje zeilde Laura Dekker de wereld rond. Nu, acht jaar later, wil ze als volwassen vrouw jongeren laten beleven hoe het is om jezelf op die manier te leren kennen. „Het heeft mij ontzettend veel gebracht.”

Als er midden op de oceaan plots een storm op stak, pakte Laura Dekker soms haar gitaar erbij om op haar gemak een liedje te spelen. Tijdens zo’n ‘squall’ werd het uit het niets pikkedonker en ging het keihard te keer. Wind, regen en metershoge golven. Daar zat ze dan als tienermeisje in haar boot Guppy mijlenver uit de kust van waar dan ook. Veertien jaar en overgeleverd aan de wil van moeder natuur. „Mijn vader heeft me altijd geleerd om op zulke momenten niet in paniek te raken. Ik kan beter even tot tien tellen, een boek lezen of rustig gitaar spelen dan als een dolle dingen te gaan doen, die geen zin hebben. Jarenlang heeft hij me daarop getraind. Dan sloeg hij expres mijn boot om als we aan het varen waren of zorgde hij ervoor dat ik met mijn voeten klem kwam te zitten. Op die manier leerde ik mijn hoofd koel te houden en mezelf uit zulke situaties te redden. Tijdens mijn reis om de wereld heb ik dan ook nooit gedacht: ik ga dit niet overleven.”

Op 21 augustus 2010 vertrok Dekker vanuit Gibraltar om 21 januari op Sint Maarten haar zeilreis te voltooien. Dankzij de 27.000 afgelegde zeemijlen werd de jongste solozeiler die de wereld rond heeft gevaren. Een ongekende prestatie voor zo’n jong meisje. Toch lag in Nederland vooral de nadruk op de aanloop naar de reis. Nadat Dekker haar plan kenbaar had gemaakt, doken de autoriteiten er bovenop om te voorkomen dat een 14-jarige in een bootje zou stappen om levensgevaarlijke oceanen te bedwingen. Ze kreeg de leerplichtambtenaar, Bureau Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming op haar dak.

„Nu snap ik dat er argwanend tegen mijn plan werd aangekeken, maar toen begreep ik daar helemaal niets van”, vertelt de 23-jarige Dekker, die destijds bekendstond als het zeilmeisje Laura. „Het was voor mij een uitgemaakte zaak dat ik er klaar voor was. Het was een perfect moment voor mij. Ik had echt het gevoel dat ik het toen nodig had. Als tiener probeer je uit te vinden wie je bent en welke kant je op wilt in het leven. In het normale leven word je gelijk in een vakje gestopt. Je moet dit doen, je moet dat doen. Iedereen doet het, dus doe ik het ook maar terwijl dat eigenlijk niet is wat je echt wilt doen. Daar had ik geen zin in. Ik wilde mijn eigen plan trekken en dat heb ik gedaan.”

Dus stapte ze aan boord van Guppy om anderhalf jaar lang de wereld te ontdekken. „Na mijn vertrek was er in Nederland weinig aandacht meer voor mijn reis”, zegt Dekker met een lichte vorm van irritatie in haar stem. „Hier was vooral interesse in de negatieve zaken, zoals de Kinderbescherming enzo. Daar heb ik wel een flink deuk van opgelopen. Toen ik eenmaal onderweg was, werd mijn tocht door veel buitenlandse media opgepikt. In plaats van verbazing was er daar juist bewondering voor mijn reis. Uiteindelijk vond ik de negatieve insteek in Nederland het allemaal waard hoor. Als ik het opnieuw kon doen, zou ik zo weer als veertienjarige de wereld rond zeilen.”

Tranen

Ze mist het, eigenlijk elke dag. Het water, de vrijheid, de avonturen, de ontdekkingen. Dekker scrollt door foto’s van haar reis. We zien haar gekookte eten door de hele kombuis geslingerd, pikdonkere wolken, houten hutjes, een haai en natuurlijk Guppy. Haar boot ligt nu op een rif bij de Cook Islands. Dekker leende haar grote liefde twee maanden geleden uit aan een stichting, die niet heel ervaren zeilers met Guppy op pad stuurde. Met fatale gevolgen. De tranen springen in haar ogen. „Het is nog steeds heel zwaar voor mij. Het was mijn huis, mijn maatje, mijn alles.”

Dekker doet haar verhaal in haar tijdelijke huis in Nederland. Ze loopt de trap op om boven een muurschildering te laten zien. Voor de ondergaande zon en een onbewoond eilandje dobbert een rode tweemaster. „Dit is Guppy XL. Over drie jaar hoop ik hiermee jongeren een deel van mijn wereldreis te laten beleven. Met kinderen van 9 tot 12 wil ik een paar weken door Europa zeilen en met jongeren tussen de 12 en 17 jaar wil ik lange tochten naar bijvoorbeeld de Caraïben en terug maken. Dan zijn we een paar maanden onderweg. Ze moeten alles zelf doen. Zeilen, koken, opruimen, alles. Weliswaar onder begeleiding, maar ik wil dat ze het echt zelf meemaken. Een schip is daar een ideale plek voor. Op kamp kun je jezelf in een tentje terugtrekken als het even tegenzit. Op een boot is dat onmogelijk. Daar kan je moeder je niet komen ophalen omdat het te zwaar is. Dat is moeilijk, maar ik denk dat dat heel goed is voor de jeugd van tegenwoordig. We leven in een vrij makkelijke maatschappij, waar alles voor ze wordt geregeld. Tijdens mijn wereldreis dacht ik vaak genoeg dat ik iets niet zou kunnen, maar ik móest het doen omdat ik op mezelf en Guppy was aangewezen. En dan bleek ik het toch te kunnen. Dat wil ik die jongeren ook meegegeven. Ik wil ze leren hoe ze hun dromen kunnen verwezenlijken. Ze krijgen geen zeilcursus, maar levenslessen.”

Reality check

Ze denkt zo’n 1,5 tot 2 miljoen euro nodig te hebben voor het nieuwe schip. De financiële kant van het verhaal heeft ervoor gezorgd dat ze terug naar Nederland is gekomen. Na haar wereldreis woonde ze in Nieuw-Zeeland, waar ze overigens ook werd geboren. „Het is geen rijk land. Hier heb ik meer resources tot mijn beschikking om mijn project te laten slagen. Er zijn al twee bedrijven die ‘school at sea’ aanbieden, maar daar moet je heel veel geld hebben om aan boord te mogen. Terwijl ik het juist voor iedereen toegankelijk wil maken. In Nieuw-Zeeland werkte ik met een school samen en het was hartstikke leuk om die kinderen over mijn reis te vertellen. Ik dacht toen vaak aan hoe fijn het zou zijn om ze af en toe mee te kunnen nemen op een boot. Even in alle rust een reality check. Je moet zuinig zijn op het water en eten aan boord en ‘s nachts opstaan als het ineens hard begint te waaien. Vandaar dat ik dit project ben begonnen. Het is mogelijk, maar nu is het wel een kwestie van sponsoren vinden. Dus heb ik de media ook gewoon nodig.”

Dekker is inmiddels overtuigd van haar zaak. Toch twijfelde de zeilsters even of ze er wel aan moest beginnen. De slechte ervaringen van met de media van acht jaar geleden waren daar de belangrijkste oorzaak van. „Ik hou er gewoon niet zo van om interviews te geven. Zeker toen niet, omdat het alleen maar over de negatieve kanten ging. Nu zie ik overigens niet in dat het negatief uit kan pakken hoor. Maar het zal nooit echt wennen voor mij om voor een camera te staan.”

Verfilming

Een telefoontje naar John de Mol zit er dus niet in om haar project als real life-serie te verkopen. Al wordt haar zeilreis om de wereld binnenkort wel verfilmd. „Een Duitse filmmaatschappij gaat er een speelfilm van maken. Dat vind ik heel leuk, vooral ook omdat ik zelf alleen informatie hoeft te geven en verder geen rol speel. Dat doen de acteurs, gelukkig. Ik denk dat die film ongeveer tegelijk uitkomt als ik voor het eerst met Guppy XL en de jongeren ga varen.”

Ze moet nog een paar jaar geduld hebben, maar Dekker staat te trappelen om het ruime sop weer te kiezen. De gedachte aan haar wereldreis zorgt voor heimwee naar die tijd. „Ik mis het heel erg. Eigenlijk zou ik continu willen zeilen en dan vooral lange tochten. Tijdens mijn reis om de wereld vond ik het in het begin leuk om ergens aan land te gaan om de mensen en de cultuur de leren kennen. Maar na een paar maanden haalde ik juist meer voldoening uit het leven op de boot. Alleen zijn, alles op een rij zetten, schrijven, nadenken, gewoon een dag helemaal niets doen en stil zitten. Mezelf ontdekken. En ik wil dolgraag jongeren uit hun keurslijf halen en hen dat ook laten beleven. Dat is mijn nieuwe levensdoel.”