Iris Hermans Nieuws 22 okt 2018, 06:08

Leestijd: 5 minuten

Appie-to-Go rave tot The Loft: ADE weer uitgespeeld

ADE is weer uitgespeeld. Zomaar een paar passages uit de ADE-odyssee van Metro’s Iris, vol vluchtige ontmoetingen, een Appie-to-Go rave en een nieuwe niet-vreemdgaan-wijsheid. Onder andere.

Blote beukbasten

Een goed hard begin, is het betere werk. Dat geldt in elk geval voor het hardstylefeest van Roughstate in Q-factory, waar op donderdagavond ADE door vele liefhebbers knallend wordt ingeluid. Veel hebben ze hier niet nodig in de mediumgrote zaal. Geen ballonnen, confetti of complexe decoraties die vaak behoorlijk aantikken op de prijs van een toegangskaartje, wel heel veel harde bpm’s en een publiek dat er voor gaat. Lange gesprekken noch omslachtige versierpogingen op de dansvloer (,,mag ik even een knuffel van je?”), wel veel blote beukbasten en feestneuzen die elkaar even high-fiven en zonder een woord te zeggen precies begrijpen wat de ander bedoelt.

,,Knappe dj’s…” stoot een meisje haar vriendin aan en wijst naar het dj-duo dat zichtbaar lol heeft in wat het doet. ,,Ik zou ze doen… Allebei, tegelijk”, besluiten ze, waarna ze weer verder rammen. Als dj HardDriver gaat draaien, linkt iemand naar Hardwell. En dat die gaat stoppen. Boeiend, haalt de ander z’n schouders op, ,,die draait veel te fucking EDM voor ons.”

‘Al die schatjes’

De dag erna ga ik naar ADE-nieuwkomer Latin Village. Buiten tref ik Orlando die ‘even iets’ uit z’n scooter moet pakken. Hij is al naar binnen geweest en is geil als vloeibare bakboter, vertelt hij meteen. ,,Al die schatjes daar in die korte rokjes…” Hij houdt zeker van een dansje en sjansje -,,kom je zo ook nog?” maar daar blijft het bij. Hij is bezet en deelt zijn wijsheid: ,,als je je op glad ijs begeeft, trek dan stevige moonboots aan, zodat je niet uitglijdt.” Hij wijst naar z’n schoenen. Geen moonboots, wel dikke sneakers en hij knipoogt, vol trots: ,,maat 47.”

Binnen is het heet. Door de opzwepende muziek: latin met ook hier een flinke baslijn, en door de bronstige mannen en inderdaad schaars geklede vrouwen, waarvan een aantal zelfs op hoge hakken. Vrolijke noot van de avond is het meisje met de waaier. Ze waait er op los, onderwijl haar heupmoves excellerend. Ze heet Bule, ,,betekent kusje in het Perzisch.”

Daggerpubliek

,,Eindelijk iemand van onze leeftijd!” roepen twee vrouwen die de 22 ook al zijn gepasseerd op het damestoilet uit. De muziek vinden ze heel goed, ,,Verder is het wel een beetje een dagger-publiek. Van die hitsige dertigerplussers op zoek naar tienermeisjes.”

Boodschappenrave

Onderweg naar het feest van Audio Obscura op Centraal Station, blijkt de preparty te zijn losgebarsten in de Appie-to-Go waar een spontane boodschappenrave is ontstaan. Dj Duckface Daddy staat achter de decks en tussen de avocado’s en fruitsalades wordt uitgelaten gefeest. Het onflatteuze tl-licht en de mensen die buiten blijven stilstaan om hen aan te gapen en foto’s te maken, deren niemand.

,,Hoe mooi dat dit gewoon kan?” zegt een jongen terwijl hij een banaan onder de zelfscanner houdt en afrekent. Hij doelt op het onverwachte feestje (al is die scanner ook ‘heel chill’), ,,Amsterdam is echt de mooiste stad van allemaal.” En hij kan weer gaan, met zijn banaan.

Nummer 27

Iets later in de Amstelpassage is het juist heel donker. En druk. Mensen met een ADE-passe-partout-bandje komen er iets na elven al niet meer in en krijgen van de portier een gele post-it met een wachtnummer erop. ,,What the fuck!” Een Engelse (nummer 27) baalt gigantisch. ,,Dit was hét feest waar ik naartoe wilde, en dan betaal je 400 euro voor zo’n bandje…” Het is even zoeken waar ze staat tussen de stationspilaren door, maar binnen draait jong en groot techno-talent Charlotte de Witte. Op de plek waar normaal gesproken mensen zich doorheen haasten om de trein te halen, of winkelen, wordt nu gedanst op haar set die goed klinkt door de akoestiek horend bij een stationspassage.

,,Wil je een dop van me?” vraagt een jongen met een gelukzalige blik in zijn doppen die bijna nog groter zijn dan de twee die hij in zijn hand heeft. Hij heeft ze van huis meegenomen. ,,Op feestjes krijg je bij je flesje water nooit een dop erbij en dat is dus echt superklote, omdat je altijd knoeit als je hard aan het gaan bent, weet je wel.”

Geen lachgas

Op dag vier is het een komen en gaan bij de pontjes naar Noord, waar meerdere feesten zijn. Veel meisjes met glitters op het gezicht, die in sommige gevallen wel wat lijken op een brand- of vleeswond en bij sommigen hangen ballonnen aan de fietsen. Niet met lachgas, maar als versiering mee naar Elrow, ,,daar kan echt alles.” Ik sla aan de overkant linksaf richting Scheepsbouwloods waar DGTL is en waar het publiek in overheersend zwart is gekleed. Alles klopt hier, van de elektronische muziekharten tot de line-up en de blauwe en rode lasers die het publiek dan weer in een groot smurfendorp en vervolgens in een red light district doet veranderen. Om het daarna weer compleet duister te laten; ravet wel zo lekker.

Fris en fruitig of door?

The Loft in de A’dam Toren blijkt deze ADE een van de favoriete afterplekken. De zon komt op en door de grote ramen een panoramisch mooi uitzicht op de stad die niet slaapt tijdens ADE. ,,Ben je fris en fruitig of ben je door?” vraagt een jongen. Ik antwoord het laatste. Hij ook, ,,kun je dat zien?” Ach, het boeit hier helemaal niemand meer hoe je eruitziet. Terwijl in de stad onder ons de Amsterdam Marathon wordt uitgelopen, wisselt dj Mano le Tough het estafettestokje met Solomun en is hier iedereen nog lang niet bij zijn of haar finish. Slapen doen we morgen wel weer.